Na het verwerken van een recordaantal inzendingen voor de ZM Jaarlijst is Obsidian van Paradise Lost bekroond tot het beste album van 2020 volgens de lezers van Zware Metalen! Alhoewel het op 14 december uitgebrachte Melinoë van Akhlys in de staart naar de tweede plek klimt, is de voorsprong vanaf het begin simpelweg te groot. Vijf keer eerder stond Paradise Lost in de top 50 van de ZM Jaarlijst – met zelfs de tweede plaats in 2015 en 2017 met respectievelijk The Plague Within en Medusa – maar Obsidian is het eerste album dat meer dan 2000 punten scoort en daarmee is de overwinning onbetwist. In onze albumrecensie merken we op dat Paradise Lost met Obsidian geen paden bewandelt die de band niet eerder al heeft belopen. Maar op het album zijn alle invloeden en tijdperken van de groep gebalanceerder dan ooit samengevoegd. Kortom: Obsidian is een blauwdruk voor het rijke geluid en de historie van de gothische doomband en die synthese blijkt een schot in de roos. In een tijdperk waarin verdeeldheid en onderlinge afstand centraal staat, weet Paradise Lost haar invloeden en geschiedenis samen te vatten en Obsidian komt voor in meer dan een derde van alle ingezonden jaarlijstjes.
Het rampjaar 2020 blijkt een vruchtbare voedingsbodem voor de zwaardere muziek. In de zeventiende editie van de ZM Jaarlijst worden records aan alle kanten gebroken: meer dan 300 inzendingen, een album dat meer dan 2000 punten verzamelt, twaalf albums die meer dan 1000 punten krijgen, minstens 500 punten zijn vereist voor een notering in de top 50. De ZM Jaarlijst 2020 is een optelsom van jewelste waarin elk denkbaar subgenre vertegenwoordigd is; van de terugkeer van rollatorrockend AC/DC tot de unieke stofzuigerblack van Paysage D’Hiver. Al weten de typische hofleveranciers Nuclear Blast, Metal Blade, Century Media en Season Of Mist samen zestig procent van de toplijst te bezetten, toch blijven uitstekende notering niet uit voor lokale bands als Dool, Fluisteraars, Graceless, Turia en Bütcher. Het kan de lezers van Zware Metalen dus niet bekend of obscuur genoeg en daar wordt de redactie blij van. Goede muziek is goede muziek, mits het zwaar is.
Om al die inzendingen terug te voeren tot één compacte lijst hebben we een puntensysteem bedacht. Iemands favoriete album van 2020 krijgt dertig punten, iemands nummer twee krijgt 29 punten, enzovoorts. Dit betekent dat een nummer één notering drie keer zwaarder weegt dan een twintigste plaats. Deze enorme optelsom levert de volgende, prachtige overzichtslijst op. Het kan de lezer van Zware Metalen niet obscuur, gevarieerd en gedurfd genoeg. Doe je voordeel met die ontdekkingsdrift en duik nog eens in de onderstaande lijst om te zien hoe jouw favoriete albums scoorden en wat je allemaal gemist hebt in 2020. Klik nog eens onze recensies aan (we hebben alle albums uit de top 50 beschreven) en zwier ondertussen deze afspeellijst van de top 100 aan. Scrollen maar!
- Bekijk hier de top 25 beste albums van eigen bodem uit 2020
- Luister hier de nieuwste aflevering van onze Osmium podcast over de ZM Jaarlijst 2020
1. Paradise Lost – Obsidian (2374 punten)
“Met Medusa en de misschien nog wel betere, want afwisselendere, voorganger The Plague Within heeft Paradise Lost de laatste jaren twee zeer sterke platen uitgebracht. Toch had ik met de jaren de neiging de band steeds meer te zien als een ‘grande dame’. Een grande dame die haar strepen heeft verdiend en zich van een afstand laat bewonderen maar zich – met het ouder worden – wat heeft losgemaakt van haar gevoel. Dat beeld wordt nog versterkt door de woestere uitspattingen van zanger Nick Holmes in Bloodbath en gitarist Greg Mackintosh in eerst Vallenfyre en nu Strigoi. Maar mocht ik die gedachte eerder wel eens hardop hebben uitgesproken, dan moet ik die woorden na het beluisteren van het nieuwe album keihard (bij Zware Metalen doen wij altijd alles keihard) terugnemen. Obsidian is namelijk een afwisselend, geïnspireerd klinkend en misschien juist daardoor wel heel pakkend album geworden.”
2. Akhlys – Melinoë (1515 punten)
“Bij Akhlys moeten ze gedacht hebben: laten we iedereen in deze donkere tijden van het jaareinde nog eens lekker wat schrik aanjagen en ondertussen een aanval lanceren op die jaarlijstjes. Het lijkt erop dat ze in beide gevallen in hun opzet geslaagd zijn. Deze bezoeking door Melinoë is bruut, bombastisch en beangstigend, maar ook intens en mystiek.”
3. My Dying Bride – The Ghost Of Orion (1496 punten)
“Zoals gezegd is het een sereen en emotioneel album geworden met heel wat rustpunten, gesmeed in uitzonderlijke omstandigheden. Door de geniale songstructuren van Andrew Craighan, het uitmuntende instrumentale vakmanschap van alle bandleden, het prachtige vocale werk van Aaron Stainthorpe en vooral de enorm pakkende sfeer is dit zonder meer een baanbrekend topalbum. Het is daarnaast een album dat blijft groeien en elke luisterbeurt wat meer prijsgeeft. The Ghost of Orion zal dan misschien niet de geschiedenis ingaan als het meest opwindende album van My Dying Bride, maar des te meer als één van de meest ingetogen en smaakvolle releases van de band. De stervende bruid is verre van dood.”
4. Enslaved – Utgard (1441 punten)
“Laat je meevoeren op een bijzondere reis naar en door Utgard, overwin je angsten en verwonder je over de dingen die je ziet. Utgard is een mijlpaal voor Enslaved.”
5. Testament – Titans Of Creation (1401 punten)
“Dit dertiende album van Testament bevat, behalve bijna een uur aan kwalitatief hoogstaande thrash, toch enkele kleine verrassingen. Behalve de altijd verrassende shreds van Alex Skolnick, horen we bijvoorbeeld ook een basloopje als intro bij het nummer Code Of Hammurabi. Het zijn de kleine dingen die het hem doen op Titans Of Creation, maar dat zijn wel net de krenten in de pap.”
6. Ulcerate – Stare Into Death And Be Still (1386 punten)
“Ulcerate blijft meester in het opbouwen van songs en het tergend uitstellen van ontknopingen. Op Stare Into Death And Be Still zelfs steeds meer ruimte voor volwassen overdenkingen (There is No Horizon) en harmonie. Iets wat op dit album perfect in balans is met de beklemmende sferen. ‘Claustrofobisch’ zegt de band er zelf over. Mooier kan ik het niet vertellen.”
7. Katatonia – City Burials (1364 punten)
“Na twee weken moet ik het doen met het gevoel dat deze nieuwe plaat van Katatonia me momenteel geeft. De eerste helft gaat lekker binnen, maar halverwege zwakt het af. Ook moet ik zeggen dat het, met uitzondering van enkele nummers, wat mist aan de typische emotionaliteit van de andere platen en ik net wat meer verwacht had.”
8. The Ocean – Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic (1348 punten)
“Met Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic sluit The Ocean zijn reis door de eonen af. Aangekomen in de tegenwoordige tijd is het album in meer dan één zin het einde van een tijdperk. En dan kan het maar beter goed zijn toch? Gelukkig is de plaat een van de hoogtepunten in de, zo langzamerhand behoorlijk uitgebreide, discografie van de band. Muziek en concept zijn intelligent, maar gevoelig en avontuurlijk, maar zeker niet ondoorgrondelijk. Op deze wijze komt de (grotere) fanbasis van bands als Tool en Deftones langzamerhand binnen bereik. Het zou een verdiende beloning zijn voor een band die zoveel in zijn muziek stopt.”
9. Oranssi Pazuzu – Mestarin Kynsi (1204 punten)
“Mestarin Kyrsi is op die manier weer gezet naar de hand van de meesters. Neen, geen enkele band in het psychedelische (black)metallandschap doet dit op dit moment na en op die manier is ook deze plaat weer een ijzersterke nieuwkomer voor deze illustere en enigmatische Finnen.”
10. Anaal Nathrakh – Endarkenment (1127 punten)
“Anaal Nathrakh blijft groeien in de breedte en de diepte, iets wat enkel de liefhebbers van de claustrofobische platen uit het begin van de carrière van deze band jammer zullen vinden. Voor een extreme metalband heeft Anaal Nathrakh het met Endarkenment toch weer netjes voor elkaar en presenteert het een mix van modernere black met theatrale aspecten (ik moet vaak aan IX Equilibrium denken van Emperor), Gothenburg melodeath en een soort van Cattle Decapitation grind, hier en daar met een NWOBHM ondertoon, weliswaar goed weggestopt.”
11. Dool – Summerland (1115 punten)
“Summerland heeft feitelijk alles in zich wat mijn laatste twee ex-vriendinnen niet hadden: diepgang, spanning en je wilt niet dat het eindigt. Summerland kent ook een perfecte timing wat tempowisselingen betreft en de sound klinkt vergeleken met de vorige plaat best helder. Nee, als je bands als Soen, Anathema, Katatonia of het Opeth van de laatste jaren weet te appreciëren zal je dit nieuwste album van Dool vast en zeker al hebben beluisterd.”
12. Fluisteraars – Bloem (1073 punten)
“Fluisteraars is met afstand één van de betere blackmetalbands die Nederland kent.”
13. Deftones – Ohms (930 punten)
“Deftones is na negen albums blijkbaar nog niet klaar met grenzen verleggen, maar haalt op deze Ohms ook héél wat elementen uit de beginperiode terug aan. Een eclectische en verfrissende mix van al wat goed is. De band heeft sinds Koi No Yokan een zeer groot draagvlak gevonden en appreciatie voor Deftones komt tegenwoordig ook van ver buiten metal aangewaaid. Met Ohms laat de band exact zien waarom zij één van de meest interessante metalgroepen ooit zijn. Vroeger pioniers, maar nu veteranen die een erepositie verdienen in ieders platenkast en op ieder podium. Deftones elleboogt met Ohms een plaatsje in de overbevolkte ether en laat de jongere bands een poepje ruiken.”
14. Necrophobic – Dawn Of The Damned (902 punten)
“Het blijft een typische Necrophobic plaat, deze Dawn Of The Damned. De heren staan altijd garant voor kwaliteit en leveren op gepaste tijden dan ook een schijf vol heerlijk geile riedels af, ook deze keer. Is deze plaat beter dan Mark Of The Necrogram? Ik vind van niet, maar wie maalt erom als ook deze schijf weer volgepropt staat met lekkers?!”
15. Sepultura – Quadra (887 punten)
“De meeste mensen, mezelf inclusief, vinden de allereerste vier of vijf albums het beste wat Sepultura ooit op de wereld losliet. Deze tijden komen nooit terug. Dit is een ander soort Sepultura, een volwassen versie die durft experimenteren en niet blijft hangen in het roemrijke verleden zoals andere bands soms plegen te doen. Het maakt dat deze band terug relevant is en nooit nog een veredeld coverbandje mag worden genoemd.”
16. Haken – Virus (814 punten)
“Virus kent rustige tracks die aanvoelen als een warm deken maar bevat met Prosthetic, Messiah Complex iv: The Sect– en v: Ectobius Rex ook harder werk. Wat mij betreft hadden dat er, zeker gezien de uitwerking van deze overheerlijke beukers, wat meer mogen zijn. Beide uitersten zijn op een bedachtzame manier door elkaar verweven en die combinatie pakt hoe dan ook succesvol uit. Haken flikt het kunstje wederom en dat doen ze verrèkkes goed!”
17. Napalm Death – Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism (812 punten)
“Als vanouds zijn de teksten actueel en misschien nu nog wel urgenter dan op het moment dat ze geschreven werden. Door de afwisseling geldt hetzelfde voor de muziek op Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism. Waar sommige grindcorereleases zo lang en zo vol in je gezicht staan te schreeuwen dat ze alleen genietbaar zijn op momenten dat je even je haat voor de wereld uit wilt schreeuwen, zal deze ook in (zeg) je huiskamer prima te genieten zijn. En zo doet de plaat in deze ingewikkelde tijden zijn naam meer dan eer aan.”
18. Benediction – Scriptures (789 punten)
“Nee, het is gewoon niet goed wat Benediction hier laat horen. Het klinkt veel te modern, klinisch en plastic om voor old school death metal door te gaan en veel te mager om in deze tijd indruk te maken. Hier had meer uit moeten komen, simpel. Geen grootse comeback voor Benediction dus en geen enkele bedreiging voor de troon van Transcend the Rubicon. Sterker nog: zonder de zang van Ingram was dit gewoon een hele magere zes geworden.”
19. AC/DC – Power Up (788 punten)
“Als dit de laatste plaat van de Australische grootheid is, wordt er met opgeheven hoofd afscheid genomen, in tegenstelling zoals dat met Rock or Bust was geweest. Angus Young zal nog wel wat kaarten in zijn mouw hebben zitten, maar Brian Johnson is inmiddels 73 en Cliff Williams wordt dit jaar nog 71. Gezien de magere productiviteit van de band (gemiddeld een album per vijf jaar) zal een hele uitdaging worden er nog wat uit te persen. Maar daar mag Angus Young later weer over nadenken in zijn optrekje in de Achterhoek. Voor nu ligt er een puike plaat waar Malcolm trots op zou zijn.”
20. Graceless – Where Vultures Know Your Name (779 punten)
“Godverdomme Graceless en Raw Skull Recordz! Wat zijn dit voor misdaden tegen de mensheid? Zo lang zulk sterk werk een beetje in de kast houden! Kan opgenomen werk voortaan gewoon direct de wereld in worden gebracht? Voor je het weet zaait een of ander virus dood en verderf, valt de muziekwereld op z’n gat en blijft een harde schijf vol muziek in de kluis liggen. Dat risico kunnen we in het geval van Graceless niet lopen.”
21. Paysage D’Hiver – Im Wald (762 punten)
“Met een beetje fantasie komt Varg even om een eeuwenoude boom kijken en krijg je oudschoolse Burzum-magie voor ogen. Net genoeg stiekem om een bevroren traan weg te schieten uit je ooghoek.”
22. Gaerea – Limbo (759 punten)
“Heerlijke nieuwe plaat, anders dan de vorige maar dan ook weer niet, als je begrijpt wat ik bedoel. En om duidelijk te zijn, nergens maar dan ook nergens is er ook maar een glimp op te vangen van diegene die valt, diegene die eerst met beide voeten langs elkaar maar met grote drang op de rand komt te staan om vervolgens met gespreide armen het grote niks tegemoet te duiken weg van die ondoordringbare poel van ellende.”
23. Draconian – Under A Godless Veil (751 punten)
“Weemoed, melancholie, leegte… en toch rust daar een bepaalde schoonheid in. Zo ook met het album, Under A Godless Veil. Een plaat dat je meesleurt in een bepaalde gemoedstoestand en dat niet meer los laat, zelfs nadat je de plaat af zet.”
24. Lamb Of God – Lamb Of God (746 punten)
“Lamb of God maakt een album dat enerzijds fris is, maar anderzijds exact de eigen stijl benadrukt. De band zit vol overtuigingskracht, hervonden energie en heldere momenten. Regelmatig heb ik het kippenvel op de armen staan. Dit album is wat hitgevoeliger en sneller bevatbaar dan zijn voorganger. Het album Lamb of God is geen trucje van een band die maar weer eens een albumpje uitkakt. Dit zijn muzikanten met een boodschap, zowel muzikaal als tekstueel. En u gaat luisteren, of u wilt of niet.”
25. Turia – Degen Van Licht (728 punten)
“Mocht het niet zijn van de vrij ‘ontoegankelijke’ vocalen, die ik gemakkelijkheidshalve ‘Wanhoopschreidende krijsen’ zal noemen (check de tekst van Merode) dan zou ik dit genreoverstijgend sterke muziek noemen. Nu is het gewoon ijzersterk Nederlands metaal, duidelijk geïnspireerd door black metal. Mistroostigheid klonk zelden zo opbeurend mooi. Integraal in te nemen, bij voorkeur.”
26. Carnation – Where Death Lies (723 punten)
“De Belgen bouwen op indrukwekkende wijze verder op het stabiele fundament dat met Chapel Of Abhorrence is gelegd. Er is vooral op het gebied van songwriting en instrumentbeheersing hoorbaar progressie geboekt. De landgenoten van Aborted mogen weliswaar een brutere en technischere variant maken van death metal, met prestaties zoals deze zet Carnation de achtervolging in.”
27. Dark Tranquillity – Moment (717 punten)
“Hoewel Dark Tranquillity een kleine wijziging in de muzikale accenten aanbrengt op Moment voelt het onmiskenbaar als Dark Tranquillity. In termen van originaliteit krijgt het album dan ook geen hoog cijfer. De vraag is of dit erg is. We zeuren ook niet dat Insomnium ons van Finse melancholie blijft voorzien of dat Bloodbath de kettingzagen weer eens tevoorschijn haalt. En dat kan alleen als de uitvoerende band het met voldoende overtuiging en kwaliteit kan brengen. En dat is precies wat Dark Tranquillity hier doet.”
28. God Dethroned – Illuminati (703 punten)
“Voor een ruim half uur bewijst God Dethroned met Illuminati opnieuw dat het wel degelijk meetelt in de moderne wereld van death metal en met de grensverleggende experimenten zal de band een hoop fans tevreden stellen, alsook een breed scala aan nieuwe luisteraars aantrekken. Een zeer sterke release en wat een comeback! Deze verslaggever is opnieuw loyaal aan de kroon van God Dethroned!”
29. Uada – Djinn (697 punten)
“Uada heeft een eigen sound en staat er toch maar weer met Djinn. Niet hun best werk, maar toch opnieuw een puike plaat. Misschien toch eens overwegen iemand anders achter de knoppen te zetten om alles productioneel nog wat meer op te vijzelen.”
30. Armored Saint – Punching The Sky (696 punten)
“Een recensie van een nieuw Armored Saint-album heeft iets van het (zomer)weerbericht van Death Valley. Op een der heetste plekken ter wereld is en blijft het warm en droog en Armored Saint heeft maar weer eens een knappe metalplaat gemaakt waarop de stem van John Bush straalt en er op zeer hoog niveau gemusiceerd wordt. Op Punching The Sky wordt het hoge niveau van voorganger Win Hands Down, ongemerkt al weer vijf jaar oud, immers moeiteloos voortgezet. Daarvan zijn we al overtuigd wanneer Standing On The Shoulders Of Giants na een etherisch intro baldadig de woonkamer in komt stappen. Met zijn woest meezingbare “Punching the sky everyday”-refrein en vurige gitaarwerk is het een instant Armored Saint-klassieker.”
31. Afsky – Ofte Jeg Drømmer Mig Død (684 punten)
“Ofte Jeg Drømmer Mig Død is bepaald geen straf om naar te mogen luisteren, laat staan te recenseren. Er blijft een uitermate goed gevoel voor epiek behouden mede door het toepassen van heroïsche passages. Afsky is wat mij betreft een veelbelovende naam uit de Deense blackmetalscene. Er is in zijn algemeenheid geen sprake van een geforceerde vernieuwingsdrift, edoch weet Ole achtenveertig minuten lang met dit nieuwe werk meer dan voldoende te boeien. Een dikke prima!”
32. Bütcher – 666 Goats Carry My Chariot (671 punten)
“Afijn, je weet waarschijnlijk zelf of je vatbaar bent voor dergelijke woest nostalgische furie of dat je misschien toch meer zoekt naar vernieuwing. In het laatste geval heb je hier niet veel te zoeken. In het eerste geval is 666 Goats Carry My Chariot absoluut je soundtrack voor menig feestelijke avond.”
33. Regarde Les Hommes Tomber – Ascension (669 punten)
“Black metal van zijn puurste soort. Niet de extreem, snelle, brute maar de eerder tragere, beklijvende variant. Een variant die goed uitgedacht is qua songstructuur, die voorzien is van lang uitgesponnen riffs, riffs met verschillende lagen, zanglijnen in multipele niveaus. Val, sta op en wandel verder op het duistere, donkere pad zou ik zeggen!”
34. Vader – Solitude In Madness (657 punten)
“Ik weet niet hoe ze het doen, maar de mannen van Vader leveren gewoon voor de zoveelste keer een monsterlijk dik album af. Wat drinken die gasten, dat ze naar zoveel albums nog steeds keivol inspiratie zitten? Dat spul moet ik ook hebben. Het is indrukwekkend hoe de band het niveau constant hoog weet te houden. Sterker nog, dit is een van de betere platen uit de discografie van de band. De overtuiging spreekt uit het gemak en de speelsheid waarmee de band dit technische niveau en zulke prettig in het gehoor liggende muziek brengt. Beestig! Ik heb de hele tuin omgespit met dit album op mijn hoofd, en was drie dagen eerder klaar dan gepland. U bent gewaarschuwd.”
35. Sodom – Genesis XIX (644 punten)
“Ik kan tegenwoordig geen krant meer opendoen zonder depressief in de zetel achteruit te zakken met een pot ijscrème. Gelukkig bracht het jaar ons ook positieve zaken, zoals dit album. Mijn goeie raad naar iedereen is de volgende: blijf binnen, hou afstand van anderen en leg dit album op. Het is het zo waard! En al doende geven we dat virus geen kans om zich te verspreiden en kunnen we weer dromen van optredens en festivals. Ik wil Sodom deze songs immers heel graag live zien brengen.”
36. Oceans Of Slumber – Oceans Of Slumber (630 punten)
“Dit twaalf nummers tellende album is een streling voor het oor, met op de juiste momenten een zeer stevige ros op het gezicht. Ontvlambaar, emotioneel, dramatisch en grotesk zijn woorden die dit album definiëren. En zeker ook experimenteel, maar misschien wat minder dan voorheen. Vanuit het progressieve geheel weten de heren en de dame onwaarschijnlijk te boeien op dit vierde album.”
37. Mörk Gryning – Hinsides Vrede (628 punten)
“De combinatie van korte, snedige tracks met veel melodie en intieme, instrumentale intermezzo’s is wat mij betreft een schot in de spreekwoordelijke roos. Hinsides Vrede is een spannende ontdekkingstocht doorheen een grillig landschap vol heerlijke blackmetalmomenten. De comeback is meer dan geslaagd en daar moest Mörk Gryning zelfs helemaal niet vernieuwend voor uit de hoek komen.”
38. LIK – Misanthropic Breed (615 punten)
“Op Misanthropic Breed laten de heren van LIK horen dat ze niet voor één gat te vangen zijn. En ondanks dat de band een veel bewandeld pad aflegt, klinkt het alles behalve gekopieerd. Sterker nog: bij Misanthropic Breed kun je de vingers weer afLIKken!”
39. Borgne – Y (614 punten)
“Eigenlijk is dit de beste manier dat je industrial kan mengen met black metal naar mijn gevoel. Pikzwarte duisternis hier en daar buiten proporties blazen om er een flippend kantje aan te geven, maar niet te fel overhellen naar die elektronische zijde. Een verdraaid knap product dus dat deze Fransozen weer op ons afvuren.”
40. Skeletal Remains – The Entombment Of Chaos (612 punten)
“Skeletal Remains veegt figuurlijk, en na het beluisteren van deze plaat ook wellicht letterlijk, de vloer aan met heel veel collega’s in het genre. Je bent een hele eindbaas als je The Entombment Of Chaos meerdere keren achter elkaar kunt beluisteren. Dat ligt niet zozeer aan het niveau van musiceren, maar eerder de no-nonsense aanpak van de kwalitatief goede bak grafherrie. Waar veel andere bands kiezen voor wat meer melodie, duwt dit Amerikaanse viertal zijn portie metaal achter in je strot. Of je dat nu leuk vindt of niet.”
41. Havukruunu – Uinuos Syömein Sota (607 punten)
“Dit Finse duo heeft een ideale mix gevonden van snelheid gekoppeld aan verfrissende doch ijskoude melodieën, huppelende folkachtige passages en verdomd sterke paganeske samenzang. Gewoonweg sterk album, zelfs in putje zomer krijg je het ijskoud, krijg je kippenvel. Als je als band daartoe in staat bent, dan verdien je wat extra aandacht! Voor fans van Moonsorrow die weliswaar de nummers wat korter en minder beladen en gevuld zien.”
42. Emma Ruth Rundle & Thou – May Our Chambers Be Full (587 punten)
“Wanneer een dergelijke combinatie van artiesten een plaat maakt kan het twee kanten opgaan. Of het blijkt een miscalculatie te zijn die maar beter vergeten kan worden (lees: Lou Reed en Metallica) of men versterkt elkaar en het resultaat is een geheel dat meer is dan de som van elk afzonderlijk deel. Dat laatste is op May Our Chambers Be Full het geval. De twee kampen versterken elkaar en blijven mooi in evenwicht. Geen van tweeën drukt te sterk de eigen stempel op de muziek, waardoor een mooi evenwicht ontstaat tussen het mooie van Emma Ruth Rundle tegenover het vuige van Thou. De twee vullen elkaar aan en weten het beste van beide werelden met elkaar te combineren.”
43. Fates Warning – Long Day Good Night (584 punten)
“Hoewel ik alle voorgaande albums ook bezit is dit voor het eerst in een lange tijd dat ik weer met veel genoegen meerdere keren naar een Fates Warning album heb zitten luisteren. Deze schijf is veel diverser dan zijn voorgangers en komt dicht in de buurt van, het voor mij zo geliefde A Pleasant Shade of Gray.”
44. …And Oceans – Cosmic World Mother (574 punten)
“De invalshoek die …And Oceans hier op Cosmic World Mother hanteert om de eerste wet van de thermodynamica in hun muziek te belichamen verschilt toch enigszins van wat die andere symfonische grootheid Dark Fortress enkele weken geleden met hetzelfde thema heeft aangevangen. Minder progressief en vernieuwend, dat is zeker, maar als je zo’n heerlijke nummers schrijft, is een uitstapje terug in de tijd meer dan welkom. Wat ik vooral geweldig vind aan dit album is dat de symfonische grandeur en prachtige melodieën me volledig weten in te palmen en mee te slepen. Het is lang geleden dat een album dat met mij heeft gedaan.”
44. Finntroll – Vredesvävd (574 punten)
“Oppervlakkig gezien zou je kunnen opmerken dat de nummers wat minder catchy zijn dan bijvoorbeeld op Nattfödd en Nifelvind, en dat er te vaak teruggegrepen wordt naar elementen van ouder werk. Als je wat dieper graaft vind je echter heel sterke composities met af en toe een uitschieter waarin het genie van Trollhorn en de zijnen heel duidelijk naar voren komt. De trollen zijn terug en zijn hun stiel nog niet verleerd, dat is duidelijk!”
46. Soulburn – Noa’s D’ark (570 punten)
“Soulburn is terug, consistenter dan ooit, gelikter dan ooit, en produceert weer een prima staaltje werk met Noa’s D’ark. Geheel vernieuwend is het allicht niet, maar dat neemt niet weg dat wat er wordt gespeeld gewoon erg goed in elkaar zit. De kracht van de band om met grimmige en kwaadaardige muziek de luisteraar een triomferend gevoel te doen geven blijft verbluffend en daarmee kan ik deze plaat zeker aanraden aan menigeen.”
47. Igorrr – Spirituality And Distortion (560 punten)
“Het is onverminderd knap hoe Igorrr zoveel stijlen knap maar nooit geforceerd tot een geheel weet te brengen in een plaat die én ingenieus én pakkend is. Een kanttekening die ik zou kunnen maken is dat het album de woeste dynamiek en totale gekte ontbeert van het optreden dat ik op Fortarock 2018 zag. Maar een livesituatie en de huiskamer verschillen nu eenmaal. Het zal me dan ook niet verbazen als een aantal van de nieuwe tracks in een livesetting niet onderdoen voor de verwoesting die ik toen heb aanschouwd.”
48. Warbringer – Weapons Of Tomorrow (557 punten)
“Verrassend lekker en verdomd fraaie dynamiek! Dat vat het nieuwe album van het Amerikaanse Warbringer wel goed samen. De energie, de riffs, de zang, de drums, de afwisseling, de blackmetalelementen… allemaal puik in orde op Weapons Of Tomorrow.”
49. Sólstafir – Endless Twilight Of Codependent Love (529 punten)
“Nu klinkt dit allemaal vrij kritisch. Dat is het ook. Dat wil echter niet zeggen dat je deze plaat niet zou moeten luisteren. Een liedje als Or of Akkeri verdient zeker luisterpubliek. En wat te denken van de solide afsluiter Úlfur? Zeker zijn er mooie passages te ontdekken waarin de band wél emotie en impact bereikt. Grosso modo weet dit album het potje slechts te deuken en niet te breken. En dat is jammer, want ik wil niet dat deze band zijn creatieve hoogtepunt al is gepasseerd. Het voelt alleen wel zo.”
50. Trivium – What The Dead Men Say (527 punten)
“Trivium borduurt met What the Dead Men Say verder op de ingeslagen weg. Misschien niet altijd origineel, maar de kwaliteit van de nummers is hoog en zo horen we hier een band die gewoonweg doet waar hij goed in is!”
Klik hier voor de 51 tot en met 587!
Bekijk hier de jaarlijsten van alle voorgaande jaren:
Bekijk hier de jaarlijsten van ons redactieteam: