De band voor al uw feesten en partijen heeft weer een album. De in 1994 opgerichte groovemetalband Lamb of God brengt dan eindelijk een self-titled uit. Meestal is dat toch een teken van muzikale volwassenheid. Alsof de band een statement wil maken: wij zijn Lamb of God, en wij klinken zoals u op dit album kunt horen.
Na zeven albums is hier dan Lamb of God. De opvolger van VII: Sturm Und Drang uit 2015. Muzikaal gezien bevatte dat album geen gekkigheid. Het was ouderwets grooven geblazen met de mannen. De band was duidelijk geëvolueerd ten opzichte van albums als de publieksfavoriet Sacrament, en mijn persoonlijke favoriet Ashes of the Wake. In 2017 nam de band een korte pauze, en in 2019 verliet stichtend lid en drummer Chris Adler de show. Dat was even janken natuurlijk! Hij gaf als tip een vervanger met de naam Art Cruz mee. Het was een aanbod dat de getalenteerde Art Cruz (Winds of Plague) niet kón weigeren.
De drums even buiten beschouwing gelaten klinkt Lamb of God inderdaad volledig als zichzelf op dit album. Oprechte politiek geladen groove metal, die uitgevoerd is met een heldere creativiteit. Randy’s screams klinken ruwer en volwassener dan ooit. Weinig vocalisten kunnen dergelijk hoge screams uitvoeren en het niet kinderachtig laten klinken. Zoals gebruikelijk zoekt de vocalist naar de afwisseling met af en toe een lage uithaal tussendoor. Op dit album klinkt de band als een vat vol ideeën. Vooral het riffwerk is van uitmuntende kwaliteit. Thrash, groove en shred-intermezzo’s die vloeiend en consistent uit de speaker rollen. Stekende hooks en riffs die maar blijven rollen, alsof het een niet te stoppen waterval is. Er is geen plek voor bescheidenheid, de riffs moeten eruit, u krijgt ze met overtuiging door de strot geduwd.
Drummer Art Cruz valt op door de sterke accenten die hij legt in de groovende passages. Hij brengt een vernieuwd en aanstekelijk enthousiasme mee. Dat hij zich wil bewijzen is duidelijk aan de trukendoos die wordt opengetrokken, met razendsnelle fills en imposant voetenwerk. Toch is Art Cruz geen drummer volgens het boekje. Zijn stijl is ruig, soms wat overambitieus en een tikje barbaars. Het maakt de band nog een tandje losbandiger en agressiever. Ik zou het zelfs bezetener willen noemen.
De band geeft aan zorgvuldig te hebben nagedacht over de volgorde van de songs. Dat is te horen. De eerste drie liedjes zijn energieke knallers. Vooral het buitengewoon krachtige en catchy Memento Mori springt eruit. Reality Bath bespreekt het onderwerp schietpartijen. Hier is meer ruimte voor contemplatie en lijkt een meer argumenterende toon te worden aangeslagen in de vocalen. New Colossal Hate vervolgt met een aanklacht tegen de epidemie van drugsverslavingen in de V.S. Hier dus ook een meer aanklagende toon. Daarna volgt Resurrection Man, waarin de groove centraal staat. De volgende drie nummers bieden een wat experimentele inslag, waarbij cleane vocalen, rauwe vocalen, a capella’s en wat meer punky invloeden te vinden zijn. Mede door de gastbijdrages van Jamey Jasta (Hatebreed) en Chuck Billy (Testament) blijven de liedjes onderscheidend. Routes blijft daarbij wat minder hangen, vanwege een wat schoolse opbouw. Vooral Bloodshot Eyes klinkt als een brug naar het heftig afsluitende On The Hook. Nog eenmaal ademt de band in en vormt een zware aanvalsdivisie, waarin de gitaar vecht om melodie te laten doorkomen temidden van de groovende drums, breakdowns en lage grunts. De band neemt nog even gas terug met een gitaarintermezzo, dat vervolgens tot breakdown evolueert. Waar anders mee afsluiten dan het snerpende: ‘Kill them all!’ onder die, wat generieke, breakdown?
Lamb of God maakt een album dat enerzijds fris is, maar anderzijds exact de eigen stijl benadrukt. De band zit vol overtuigingskracht, hervonden energie en heldere momenten. Regelmatig heb ik het kippenvel op de armen staan. Dit album is wat hitgevoeliger en sneller bevatbaar dan zijn voorganger. Het album Lamb of God is geen trucje van een band die maar weer eens een albumpje uitkakt. Dit zijn muzikanten met een boodschap, zowel muzikaal als tekstueel. En u gaat luisteren, of u wilt of niet.
Score:
85/100
Label:
Nuclear Blast, 2020
Tracklisting:
1. Memento Mori
2. Checkmate
3. Gears
4. Reality Bath
5. New Colossal Hate
6. Resurrection Man
7. Poison Dream (featuring Jamey Jasta)
8. Routes (featuring Chuck Billy)
9. Bloodshot Eyes
10. On the Hook
Line-up:
- D. Randall Blythe – Vocals
- Mark Morton – Gitaar
- Willie Adler – Gitaar
- John Campbell – Basgitaar
- Art Cruz – Drums
Links: