Ulcerate is geen makkelijke band om te reviewen. Mijn collega Hypnos kwam er niet uit en schoof hem onder de tafel door. Ofwel je houdt van de muzikaliteit, techniek, ingewikkelde drums, en dissonante riffs, ofwel je veracht al dat monotone en pretentieuze gepingel. De (on)orthodoxe technische death metal met een blackmetalsfeer van deze Nieuw Zeelandse band weet al een aantal jaren de metalwereld te boeien. Ik begrijp de tegengestelde meningen. Alleen hebben de haters volgens mij gewoon niet vaak genoeg naar Ulcerate geluisterd. En als deze band je dan grijpt, dan lig je vervolgens als een triestig hondje op je rug met je pootjes naar boven.
Op het zesde album Stare Into Death And Be Still zoekt de band naar harmonie en melodie. Natuurlijk is dat relatief. Het is Ulcerate. Wat verwacht je? De dissonantie, technische breaks en blastpatronen blijven elkaar wurgen, in verzengende zwarte aanvallen. De zware basgrunts trekken elk nummer nog verder de draaikolk van duisternis in. Op Stare Into Death And Be Still is de band ruimtelijker in de opzet dan Shrines of Paralysis. De verstikkende zwart dissonante gifwolk op dat album is toch enigszins een contrast met de toegankelijkheid van dit nieuwe album. De productie klinkt ook een stuk transparanter waardoor de technische onderdelen helder weergegeven zijn. Elke keer zijn die technische onderdelen perfect in de puzzel gezet, zodat de coherentie en rode draad in de nummers, en het album als geheel overeind blijft.
De titeltrack wordt op mid-tempo gespeeld en de trukendoos staat slechts op een kiertje open. Snel na de holistische opening wordt de luisteraar weer meegetrokken in de wilde drums en shreddende riffs. Telkens valt Ulcerate terug op de mid-tempo intermezzo’s. Het is een beetje als een oude auto die telkens niet verder de berg op wil, maar af en toe een opleving heeft. Acht minuten lang is me dat uiteindelijk wat vermoeiend. De tegenstellingen zijn hier wel erg extreem. There is No Horizon is een van de meest tragische songs die de band heeft geschreven. Weemoedig, zeker wanneer tegen het einde de vocale lijnen perfect de paniek oppakken. Een geweldige uitwerking, waar ook weer flinke muzikale tegenstellingen in zitten.
Afsluiter Dissolved Order start wederom toegankelijk en op mid-tempo. De ruimte voor harmonie en gelijklopende ritmes biedt de luisteraar de mogelijkheid om de connectie te maken. Ulcerate trekt vervolgens uiteraard doodleuk de stekker weer uit de doos en laat de luisteraar zwemmen in wilde overgangen. Elke keer valt de band terug op de harmonie en gelijkgestemdheid, om vervolgens weer te ontsporen. Het album eindigt met een gitaaroutro waar de beste man een phasereffect inschakelt. Met dit spacey outro zweeft de band de oneindige duisternis in.
Ulcerate blijft meester in het opbouwen van songs en het tergend uitstellen van ontknopingen. Op Stare Into Death And Be Still zelfs steeds meer ruimte voor volwassen overdenkingen (There is No Horizon) en harmonie. Iets wat op dit album perfect in balans is met de beklemmende sferen. ‘Claustrofobisch’ zegt de band er zelf over. Mooier kan ik het niet vertellen. Ik kan u nog luistertips gaan geven, maar u heeft deze plaat toch al gekocht en grijsgedraaid inmiddels, dus dat ga ik achterwege laten.
Score:
95/100
Label:
Debemur Morti Productions, 2020
Tracklisting:
- The Lifeless Advance
- Exhale the Ash
- Stare Into Death and Be Still
- There is No Horizon
- Inversion
- Visceral Ends
- Drawn Into the Next Void
- Dissolved Orders
Line-up:
- Jamie Saint Merat – Drums, percussie
- Michael Hoggard – Gitaar
- Paul Kelland – Basgitaar, vocalen
Link: