Iemand bij Nuclear Blast heeft Vader na afloop van een optreden even op de schouders getikt. “Zeg mannen, is het niet tijd voor een nieuwe plaat? Laat eens even horen waarom jullie ook alweer een van de toppers uit het genre zijn.” Vader pakte de handschoen op en knalt er schijnbaar moeiteloos even een dijk van een plaat uit. Solitude in Madness is de, in deze tijd toepasselijke, titel van het twaalfde album van de Poolse deathmetalveteranen. Vorig jaar kwam nog een opwarmertje uit in de vorm van Thy Messenger. Daarop was te horen dat de band behoorlijk op dreef is. Het degelijke The Empire uit 2016 was het laatste volledige album. Vader is een band die zich heeft gespecialiseerd is death metal met thrash invloeden op topsnelheid, en duizelingwekkende solo’s. De hele discografie lijkt wat op elkaar met Revelations als meest opvallende afwijking. Dat klinkt misschien niet gelijk interessant, ware het niet dat de band heeft bewezen ijzersterke liedjes te kunnen schrijven. In dit geval kiest de band voor een focus op death metal.
Het melodieuze Emptiness houdt de luisteraar bij de les met verrassende wendingen. Het is bijna niet te geloven dat Final Declaration het niveau ook weer hoog houdt. Het is haast schandalig hoe de solo’s elke amateurmuzikant het schaamrood op de kaken bezorgen. Amen! Het jolige Dancing in the Slaughterhouse laat geen steek vallen. Sterker nog, de thrash die aanvangt na 26 seconden intro, tovert een lach op je gezicht. Eenzelfde overgang vinden we gevuld met een roffel na anderhalve minuut. Christus te paard, wat een kneiterharde breakdown knalt daar tussendoor! Stigma of Divinity komt uit de categorie supersnel, maar overschreeuwt zichzelf ietwat. Het gebrek aan voldoende onderscheidende elementen wordt hier opgevangen door zo snel mogelijk te rammen. Niet het sterkste nummer van het album. Afsluiter Bones is een trage sloopkogel die halverwege het tempo opvoert. Het is een nummer dat met zo’n gemak wordt uitgevoerd dat het bijna simpel lijkt. Maar het is verre van simpel. Er zijn heel wat deathmetalbands die ervan dromen ooit een dergelijk nummer zelfs maar te bedenken. Bij Vader klinkt het alsof een driesterrenkok een weergaloze maaltijd voor je neerzet en je vertelt dat je het ook wel met je handen mag opeten.
Ik weet niet hoe ze het doen, maar de mannen van Vader leveren gewoon voor de zoveelste keer een monsterlijk dik album af. Wat drinken die gasten, dat ze naar zoveel albums nog steeds keivol inspiratie zitten? Dat spul moet ik ook hebben. Het moet gek lopen wil deze niet in de jaarlijst terugkomen. Het is indrukwekkend hoe de band het niveau constant hoog weet te houden. Sterker nog, dit is een van de betere platen uit de discografie van de band. Het doet mij sterk denken aan het allesvernietigende Litany. Aangezien de track Litany eveneens te vinden is op dit album, is dat geen verrassing. De overtuiging spreekt uit het gemak en de speelsheid waarmee de band dit technische niveau en zulke prettig in het gehoor liggende muziek brengt. Beestig! Ik heb de hele tuin omgespit met dit album op mijn hoofd, en was drie dagen eerder klaar dan gepland. U bent gewaarschuwd.
Score:
90/100
Label:
Nuclear Blast, 2020
Tracklisting:
1. Shock and Awe
2. Into Oblivion
3. Despair
4. Incineration of the Gods
5. Sanctification Denied
6. And Satan Wept
7. Emptiness
8. Final Declaration
9. Dancing in the Slaughterhouse
10. Stigma of Divinity
11. Bones
Line-up:
- Piotr “Peter” Wiwczarek – Gitaar, vocalen
- Marek “Spider” Pająk – Gitaar
- Tomasz “Hal” Halicki – Basgitaar
- James Stewart – Drums
Links: