Gaerea – Limbo

Geschreven door op 15-07-2020 om 22:12.

Reeds eerder maakte ik kennis met het Portugese blackmetaloorlogsschip Gaerea. Eindelijk is er nu de opvolger van het Unsettling Whispers–album dat uitkwam via het Transcending Obscurity-label. Met Limbo wordt opnieuw het pad bewandelt van erg smerige, diep dreunende goed geproduceerde black metal met een thema dat de meest donkere kanten van mens en maatschappij belicht.

Gaerea zag ik eerder live en dit toen hij met labelgenoten Numenorean aan kwam meren in het Patronaat te Haarlem. Deze live performance liet toen een erg diepe indruk na, het kerfde zelfs een wonde in mijn muzikale ziel dat genas tot een persistent, aangenaam jeukend litteken. Deze onbekende individuen bleken plots eveneens van vlees en bloed, je kon er zelfs gewoon mee praten. Wat erg interessant bleek te zijn, ik kwam wat meer te weten over de band. Andere, nieuwe elementen kwamen aan het licht, andere dan deze die ik reeds neerschreef in een interview met één van de heren.

To Ain is de opener die dankzij de erg stevige en fantastische productie direct binnenkomt. Je hoort onmiddellijk dat dit quintet efficiëntie hoog in het vaandel draagt. De basisriffs en thema’s zijn doordacht en eenvoudig maar in zijn geheel, in combinatie, met de bijdrage van elk bandlid, een echt oorgasme. Je hoort zwevende leadlijnen die in eerste instantie op de achtergrond blijven om vervolgens op de voorgrond te treden. Je hoort een knorrende baslijn die meegaat met de gitaren maar net zo goed op zichzelf staat. Nu, dit alles was reeds op de eerste platen aanwezig, de heren bouwen het geheel echter nog verder uit, ze verfijnen de zaak en werken het uit tot in de puntjes. Meer nog dan op de vorige platen wordt er tijd genomen om wat gas terug te nemen en alzo een schijnbaar rustig moment in te lassen. Daardoor zijn de nummers op deze tweede langspeler net ook wat langer maar niet minder beklijvend. Luister daarvoor naar de uitloper in het fantastische Null.

Of ruik en inhaleer de duistere dampen die de derde track, Glare, het beste nummer op de plaat, zich laat ontsnappen. Het daaropvolgende Conspiranoia start eerder rustig, rollend doch ontpopt zich tot een boosaardig nummer, geniaal uitgevoerd. Zeker wanneer de zangpartij ergens in het midden ondersteund door de blast, het nummer pas echt op gang trekt. Het kortste nummer van de plaat, Urge, vaart aan maximale knopenaantal recht de haven binnen. Perfect gemillimitreerde drumsalvo’s krijg je hier te horen. En dan die bijtende gitaarpartijen, lekker! Mare is een immense plas van verdriet en miserie, vakkundig uitgevoerd en uitgesmeerd over meer dan tien minuten. Met vooral een opvallende midden- en eindbeuk. Met een parelachtig einde onder de vorm van een glashelder doch messcherp hoofdthema. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan…

Heerlijke nieuwe plaat, anders dan de vorige maar dan ook weer niet, als je begrijpt wat ik bedoel. En om duidelijk te zijn, nergens maar dan ook nergens is er ook maar een glimp op te vangen van diegene die valt, diegene die eerst met beide voeten langs elkaar maar met grote drang op de rand komt te staan om vervolgens met gespreide armen het grote niks tegemoet te duiken weg van die ondoordringbare poel van ellende.

Score:

98/100

Label:

Season Of Mist, 2020

Tracklisting:

  1. To Ain
  2. Null
  3. Glare
  4. Conspiranoia
  5. Urge
  6. Mare

Line-up:

  • Niet bekend

Links: