De Nederlandse death/black/doommetallers van Soulburn kloppen weer aan de deuren van de meest duistere krochten op aarde en presenteren u een opus rechtstreeks uit de diepste pitten van de hel. Het album Noa’s D’ark staat voor u klaar en toont nogmaals aan dat de brute opmars van tijd niet te stoppen is.
Alhoewel de naam Soulburn misschien niet bij iedereen gelijk een belletje doet rinkelen, is de band toch al heel wat jaren actief. Bij de volgende naam verwacht ik dat menig lezer denkt: “Oh ja, die ken ik wel!”. En die naam is Asphyx. Jawel, deze band begon namelijk onder de naam Asphyx tussen 1987 en 1996, maar na wat wijzigingen in de line-up en wat verdere naamwisselingen werd er in 2014 een definitieve naam aangenomen (Soulburn dus).
Atmosfeer, hét sleutelwoord voor deze plaat. Het wordt geademd, het wordt geleefd en sleept je mee naar een sinistere wereld vol gruwel. En in tegenstelling tot zijn voorganger is deze plaat qua productie toch even flink anders aangepakt. Veel meer gelikt, zeer ruimtelijk en ademend en vooral vol. Dat zorgt voor een haast drukkend gevoel van eeuwige doem. Over doem gesproken: waar voorheen de doommetal-invloeden nog wel aanwezig waren, lijkt dat op dit album een stuk meer teruggeschroefd. Death metal en black metal hebben wat meer de overhand, al is dat dan wel vaak op mid-tempo.
Bovenstaande track is toch wel één van de hoogtepunten op deze plaat. Wel grappig, gezien dit ook het laatste nummer is. Zwaar dissonant gitaarwerk, lange uithalen van Twan en op de achtergrond een lichte chant. Zeer dynamisch en het blijft bij elke luisterbeurt boeiend. De hardere tracks (meer black) vindt de luisteraar in Tempter ov the White Light en Anarchrist (na de doommetalintro van één minuut, tenminste). De rest blijft met name rond het mid-temposegment hangen, waardoor je meer dan eens het gevoel krijgt dat je naar een enkel nummer van ruim 47 minuten aan het luisteren bent. Maar dat is dan wel positief bedoeld. Eerder vermeldde ik al dat de doominvloeden zijn teruggeschroefd op deze plaat, maar dat is niet het geval voor Triumphant One. Verwacht echter geen kommer en kwel, dood en verderf of eeuwige weemoed. Nee, het tegenovergestelde lijkt waar en er bevindt zich een sprankje hoop en licht. Een bijzondere twist op een toch wel duister album en een interessante afleiding.
Dan de kanttekeningen: kommer en kwel is prima in de kunst der zwarte metalen en hoort er zelfs bij. Bij Anointed – Blessed – and Born for Burning heeft dit net even teveel de overhand, zo lijkt het. De track voelt nogal chaotisch en ongemakkelijk aan en beschouw ik daarmee als de zwakke schakel op deze plaat. Het goede nieuws is dat dit eigenlijk de enige kanttekening is die ik kan bedenken.
Soulburn is terug, consistenter dan ooit, gelikter dan ooit, en produceert weer een prima staaltje werk met Noa’s D’ark. Geheel vernieuwend is het allicht niet, maar dat neemt niet weg dat wat er wordt gespeeld gewoon erg goed in elkaar zit. De kracht van de band om met grimmige en kwaadaardige muziek de luisteraar een triomferend gevoel te doen geven blijft verbluffend en daarmee kan ik deze plaat zeker aanraden aan menigeen. Tip: luister hem eens door een goede koptelefoon. De bas is heerlijk aanwezig en dat voert het bedwelmende gevoel nog even wat verder op!
Score:
80/100
Label:
Century Media Records, 2020
Tracklisting:
- The Morgue of Hope
- Noah’s Dark
- Tempter ov the White Light
- Anarchrist
- Shrines of Apathy
- Assailed by Cosmic Lightning
- Triumphant One
- Anointed – Blessed – and Born for Burning
- The Godless I
- From Archaeon into Oblivion
Line-up:
- Twan van Geel – Zang, basgitaar
- Eric Daniels – Gitaar
- Remco Kreft – Gitaar
- Marc Verhaar – Drums
Links: