De elfde langspeler van Anaal Nathrakh, dat ondertussen 21 jaar bezig is met het maken van zijn eigengereide black metal & grindcore milkshake. Dave en Mick doen met hun tweetjes prettig gestoord verder en dat juich ik vooral verder toe. Ik was fan van in den beginne, ik was fan ten tijde van Eschaton (wat een beest blijft dat), ik was geen fan van Passion (bij uitzondering) en Vanitas is mijn favoriete (catchy en bruut, heerlijk) Anaal Nathrakh. Dit alles om wat context te geven van waaruit uw reviewer vertrekt. Ook de laatste albums mochten er telkens zijn volgens mij, om verschillende redenen. A New Kind of Horror uit 2018 voelt nog steeds recent aan, maar er is dus al een nieuwe. Productief zijn ze wel.
De motivatie en drive is natuurlijk serieus aangewakkerd de laatste tijd bij Anaal Nathrakh. Zijn naam valt niet, maar het hele Trump-verhaal zint de heren geen beetje, net als de Covid-fase (het is een fase mensen, het gaat wel voorbij) en de algemene achteruitgang van ons leefmilieu. Het licht dat Lucifer ons gaf gaat stilaan helemaal uit en alsof dat nog niet snel genoeg gaat, laten we ons ook nog blind maken door media, politici en instituten. We laten ons volpompen en we voelen ons er goed bij. Wij zijn de varkens voor wie het nooit genoeg is. Het enige wat we kunnen doen om deze wansmakelijke zucht enigszins te kunnen verwerken, is er keihard op ontladen (met een kleine dosis humor). En zo geschiedde het, nogmaals, met Endarkenment. We nemen deel aan de vooravond van de ondergang als bevoorrechte getuige, terwijl Anaal Nathrakh steeds theatraler en met steeds meer heavy (metal) invloeden tekeergaat. Opgefokte grindcore/D-beat ritmes met ferm industrieel geïnduceerde blackmetalstijlelementen en toch ook steeds meer brute Zweedse melodeath grooves. Het buffet wordt steeds rijker zo blijkt. Ook qua keelgeluiden is dat zo, waar de hoge cleane uithalen steeds meer pathos bezitten en bijna even hysterisch klinken als de hondsdolle schreeuwpartijen die je lang de andere kant van het vocale spectrum tegemoet komen. Anaal Nathrakh blijft groeien in de breedte en de diepte, iets wat enkel de liefhebbers van de claustrofobische platen uit het begin van de carrière van deze band jammer zullen vinden.
Voor een extreme metalband heeft Anaal Nathrakh het met Endarkenment toch weer netjes voor elkaar en presenteert het een mix van modernere black met theatrale aspecten (ik moet vaak aan IX Equilibrium denken van Emperor), Gothenburg melodeath en een soort van Cattle Decapitation grind, hier en daar met een NWOBHM ondertoon, weliswaar goed weggestopt.
Luistertips: Endarkenment (omwille van de opbouw en overall catchiness), Libidinous (de songwriting en de staccato riffs), Feeding the Death Machine (het Zweedse gitaarwerk), Singularity (het venijn en de brutaliteit) en Requiem (de enorm naargeestige sfeer en inspiratie uit klassieke muziek).
Score:
84/100
Label:
Metal Blade, 2020
Tracklisting:
1. Endarkenment
2. Thus, Always, to Tyrants
3. The Age of Starlight Ends
4. Libidinous (A Pig with Cocks in Its Eyes)
5. Beyond Words
6. Feeding the Death Machine
7. Create Art, Though the World May Perish
8. Singularity
9. Punish Them
10. Requiem
Line-up:
- Mick Kenney – Bas, gitaar, programmering
- V.I.T.R.I.O.L. – Keel
Links: