Fates Warning – Long Day Good Night

Geschreven door op 09-11-2020 om 19:05.

Ik heb mezelf afgevraagd of ik de juiste persoon ben om de nieuwe schijf van Fates Warning te bespreken. Ik ben namelijk al een fan van deze band sinds ik het nummer Anarchy Divine (van het album No Exit) eind jaren ’80 van de vorige eeuw voor het eerst hoorde in Vara’s Vuurwerk. Aan de andere kant kan ik putten uit de kennis die ik heb van de imposante discografie die deze band op zijn naam heeft staan.

Na drie fantastische platen te hebben gemaakt met zanger John Arch, werd deze in 1987 opgevolgd door Ray Alder. Vandaag de dag is Ray nog steeds de zanger bij Fates Warning en, met uitzondering van oprichter/gitarist Jim Matheos, één van de langst dienende leden. De resterende personen die de band compleet maken, zijn bassist Joey Vera (sinds 1997) en drummer Bobby Jarzombek (sinds 2007).

Ik mag dan een groot liefhebber zijn van Fates Warning, ik probeer wel zo objectief mogelijk te blijven. Voor mij is A Pleasant Shade Of Gray nog steeds het beste werk wat ze hebben voortgebracht. De schijf hierna (Disconnected) viel mij zwaar tegen waardoor ik de hoop in Fates Warning een beetje begon te verliezen. Hoewel niet slecht, bracht ook het navolgende FWX mij geen genoegdoening. De twee vorige platen trokken weer op naar het eerdere niveau en gelukkig is er nu het nieuwe album, Long Day Good Night. Het is de langst durende uit hun collectie. Dertien nummers met een totale duur van ruim 72 minuten op de klok waarvan elke minuut de moeite van het luisteren waard is. 

Het schrijven van de plaat begon halverwege 2019 en de opnames startten in het begin van 2020 net toen de coronacrisis haar intrede deed. In diverse studio’s in Los Angeles, San Antonio, Texas en New Hampshire werd alles onder het toeziend oog van Jim Matheos, in zijn rol als producer, opgenomen. Ray Alder woont echter in Spanje en vanwege de, op dat moment, geldende, strenge lockdown mocht hij de deur niet uit behalve als dat strikt noodzakelijk was. Onder het valse voorwendsel dat hij ging verhuizen (dat mocht namelijk wel) is hij met een verhuiswagen naar een kleine studio in Madrid gereden. Er waren onderweg zelfs controleposten en als je gepakt werd zonder geldige reden, kon de boete wel eens heel hoog oplopen. Je kon zelfs een gevangenisstraf krijgen! Alder heeft twee weken lang in de zangcabine van de studio gebivakkeerd om zo alle zangpartijen te kunnen opnemen. Zijn dagen waren lang en zo gauw een nummer was ingezongen werd het gelijk gemixed. Geen tijd voor verandering of verbetering. Gelukkig is alles goed en op tijd afgekomen.

Een melodisch en haast zweverig intro markeert de start van The Destination Onward, die deze muzikale reis opent. Na drie minuten trekt de band van leer en hoor je waar Fates Warning goed in is. Bij het vierde nummer, Now Comes the Rain, proef ik duidelijk weer de sfeer van A Pleasant Shade of Gray en gaat de snelheid wat naar beneden.

Under the Sun is het nummer waar Ray Alder zelf het meest trots op is omdat het wat onverwacht tot stand gekomen is. Er spookte een tekst en melodie door zijn hoofd waar hij op dat moment niets mee kon. Jim Matheos stuurde hem een gitaar stukje, wat eigenlijk niet bedoeld was als compleet nummer en vroeg aan Ray of het iets was om een track van te maken. Alsof het zo moest zijn want de melodie welke in zijn hoofd zat, paste precies bij dit werkje en… voila! Het is ook de eerste song ooit waarin Fates Warning gebruik maakt van een strijkerssectie.

Scars was de eerste track die als single werd vrijgegeven. Ook hier gaat het album weer een versnelling hoger.

Op When Snow Falls horen we drummer Gavin Harrison (Porcupine Tree, The Pineapple Thief) spelen en het nummer heeft een beetje het gehalte van O.S.I. (Office of Strategic Influence), een project waarin Jim Matheos samen met Kevin Moore (ex-Dream Theater, Chroma Key) en bovengenoemde drummer speelt.

Het voorlaatste The Longest Shadow of the Day klokt met 11,5 minuten de langste track van het album. Een jazzy begin waarbij Joey Vera zijn kunsten op de basgitaar even behoorlijk duidelijk mag profileren. Hier en daar wat bluesy gitaarspel van Jim en met een vreemde, progressieve overgang belanden we in een stevig spel waarin de zon steeds lager zakt. Het nummer bouwt op en weer af en wisselt regelmatig van tempo. Het enige nadeel van het nummer vind ik de fade-out. Persoonlijk houd ik niet van fade-outs. Ik vind dat een nummer een eind moet hebben.

Het akoestische The Last Song mag de plaat afsluiten.

Hoewel ik alle voorgaande albums ook bezit is dit voor het eerst in een lange tijd dat ik weer met veel genoegen meerdere keren naar een Fates Warning album heb zitten luisteren. Deze schijf is veel diverser dan zijn voorgangers en komt dicht in de buurt van, het voor mij zo geliefde A Pleasant Shade of Gray.

Score:

82/100

Label:

Metal Blade Records, 2020

Tracklisting:

  1. The Destination Onward
  2. Shuttered World
  3. Alone We Walk
  4. Now Comes the Rain
  5. The Way Home
  6. Under the Sun
  7. Scars
  8. Begin Again
  9. When Snow Falls
  10. Liar
  11. Glass Houses
  12. The Longest Shadow of the Day
  13. The Last Song

Line-up:

  • Ray Alder – Zang
  • Jim Matheos – Gitaar
  • Joey Vera – Basgitaar
  • Bobby Jarzombek – Drums

Links: