Misschien dat er wat fans schrokken toen bruller Mark ‘Barney’ Greenway eind 2019 aankondigde dat op het nieuwe Napalm Death-album noiserock zou staan. Dat wil zeggen, de Napalm Death-versie ervan. Groter is echter de kans dat de aankondiging niemand echt verontrustte. De grindcorepionier is immers nooit een band geweest die lang stil blijft staan (zelfs niet in de bezetting). Vrijwel moeiteloos werd de stap gemaakt van oergrind naar de ultrastrakke death metal van het door de toen onvermijdelijke Scott Burns geproduceerde Harmony Corruption. Na een kleine pas op de plaats met het grindy Utopia Banished werden met platen als Diatribes alternatievere paden verkend. Die albums waren omstreden, maar ook zij komen nog steeds regelmatig langs in Huize Hoogkamer. Sterker nog, met de jaren ben ik ze alleen maar meer gaan waarderen. Het is echter alweer twintig jaar geleden dat Napalm Death met Enemy Of The Music Business besloot weer vol de grindkaart te spelen. In een veel moderner jasje, dat dan weer wel.
Ook de nieuwe, Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism, kent een zeer behoorlijke grindcomponent. Tegelijkertijd is het een afwisselende plaat geworden waarin niet alleen knipogen naar het eigen verdere verleden voorbij lijken te komen, maar ook wat andere accenten worden gelegd dan op de laatste studioalbums (waar we het ook al afwisselende Coded Smears And More Uncommon Slurs voor het gemak even niet toe rekenen).
Noiserock lijkt in ieder geval onmogelijk ver weg wanneer de plaat losbarst in een maniakale blastaanval met furieuze vocalen die het risico in zich draagt om volledig dood te slaan. U weet wel, zoals de grond na drie weken droogte een wolkbreuk (niet) verwerkt. Na deze inval van sonische terreur ontvouwt zich een song waarin licht en donker, blasts en melodie en dichtheid en ruimte elkaar in rap tempo afwisselen. Zelfs een licht industriële passage met kletterende bas van Shane Embury, die tegenwoordig de belangrijkste songschrijver van de band is, ontbreekt niet. Een hardere en betere binnenkomer dan Fuck The Factoid kan een plaat zich niet wensen.
Backlash Just Because blijft, na zo’n typisch “corende” basintro, in hetzelfde woedende straatje, maar kent veel meer melodie in het gitaarwerk, dat ondanks die licht atonale neigingen paradoxaal genoeg lekker wegluistert. Sowieso is het gitaarwerk op deze plaat meer dan in orde. Vaak vloeiend en melodieus, maar ook in stompende moshriffs. En nimmer met een houding van “kijk mama, zonder handen”! Toch knap voor een band die formeel geen gitarist in de bezetting heeft. De zware break alleen al is genoeg om de tweede song gelijk nog maar eens aan te zetten, maar daarvoor zijn we uiteraard te nieuwsgierig naar het vervolg van de plaat.
En die plaat blijft nog even grinden met That Curse Of Being In Thrall, dat bij aanvang stevig wordt voortgejaagd door de indrukwekkende Danny Herrera. De song heeft echter ook een slepende doomy riff. Juist die riff en de gedubbelde zang maken de track zelfs zeer catchy (in het genre natuurlijk, dat wel). Die ene fan die dan toch in een anafylactische shock raakte bij de aankondiging van Barney zal na deze drie songs al lang weer bijgekomen zijn van de spuit adrenaline die de Birmingham Brummies hebben losgelaten. Later volgen in dit straatje onder meer nog het woedende titelnummer, met die kenmerkende (bijna) blasts maar ook wat ruimte voor “de middenperiode” van Napalm Death.
Ook Contagion gaat in hoofdzaak nog steeds stevig en recht vooruit, maar bevat stiekem wel een uitwaaierende gitaarpartij en robotstem die het stuur voorzichtig linksaf trekken. Want die noiserock, dat heeft die Barney toch niet helemaal uit zijn Engelse duim gezogen. Vreemd vervormde gitaren, industriële herhaling en zelfs jammerend dolende stemmen komen voorbij in het naargeestige Joie De Ne Pas Vivre. Of luister eens naar de riffjes in Invigorating Clutch. Natuurlijk, het is een midtempo stamper die begint met aarzelend aangeslagen gitaarlijnen vol echo die in het postmetalveld te planten zijn, maar daarna wordt het nog lastig zat om niet te denken aan de Amerikaanse alternatieve rockscene van begin jaren ’90. Door de woeste brullen van Greenway en het imposant pompende drumwerk blijven deze riffjes echter eerder een accent in het totaalgeluid dan dat de band nu ineens volledig als Sonic Youth klinkt. “Noise the Napalm Death way” dus, geen woord aan gelogen!
Na dit wat “moeilijker” middenstuk gaat het gas er weer stevig op met Zero Gravitas Chamber, waar de zanglijnen in het couplet me zowaar doen denken aan een song van (het Engelse) Sabbat. Misschien een kleine blijk van waardering, maar vermoedelijk eerder een hersenspinsel mijnerzijds. Maakt ook niet uit want Sabbat was een rappe thrashband en ook Zero Gravitas Chamber is bepaald niet langzaam. De langgerekte riff is inventief, übermelodieus en ligt meeslepend boven op de staccato drijvende drums die naar het einde toe nog maar eens opschuiven richting blast (tussen het moshen door). Sterke track en het afwisselende Fluxing Of The Muscle, met misschien nog wel beter gitaarwerk, doet er zeker niet voor onder.
Bij Amoral twijfel ik niet. Deze track is tegelijkertijd beïnvloed door, alswel een ode aan, Killing Joke en consorten. Muzikaal een soort proto-industrial, wordt in de zang een heel andere register aangesproken. Het gaat te ver om over cleane zang te spreken, maar een iets ruigere versie van Jaz Coleman slaat de plank niet heel ver mis. Op brug en refrein zijn met enige goede wil het etiket meezinger te plakken. Dat alles maakt de track sferisch en pakkend en dus niet zomaar weer eens een vreemde eend voor de afwisseling.
Na het stevig in de hardcore gewortelde Acting In Gouged Faith sluit de plaat, net als de laatste van Venomous Concept (een van de andere bands van bezige bij Embury), af met een industrial soundscape. Dit keer is het een drukkende verbeelding van de gekmakende realiteit van de wereld. Daarmee heeft de track aanzienlijk meer inhoud dan de laatste van Politics Versus The Erection. Waar die plaat wat uitging als een nachtkaars, eindigt Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism in een niet te blussen oliebrand.
Nog even kort aandacht voor het artwork dan, voordat we tot de – voorspelbare – conclusie komen. Sinds de Coded Smears And More Uncommon Slurs-compilatie lijkt Napalm Death er bewust voor te kiezen om de compromisloze sonische identiteit vergezeld te laten gaan van al even compromisloze hoezen. Confronterend? Zeker! Mooi? Hmm, kwestie van smaak vrees ik, maar we doen het er maar mee.
Als vanouds zijn de teksten actueel en misschien nu nog wel urgenter dan op het moment dat ze geschreven werden. Door de afwisseling geldt hetzelfde voor de muziek op Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism. Waar sommige grindcorereleases zo lang en zo vol in je gezicht staan te schreeuwen dat ze alleen genietbaar zijn op momenten dat je even je haat voor de wereld uit wilt schreeuwen, zal deze ook in (zeg) je huiskamer prima te genieten zijn. En zo doet de plaat in deze ingewikkelde tijden zijn naam meer dan eer aan.
Score:
87/100
Label:
Century Media, 2020
Tracklisting:
- Fuck The Factoid
- Backlash Just Because
- That Curse Of Being In Thrall
- Contagion
- Joie De Ne Pas Vivre
- Invigorating Clutch
- Zero Gravitas Chamber
- Fluxing Of The Muscle
- Amoral
- Throes Of Joy In the Jaws Of Defeatism
- Acting In Gouged Faith
- A Bellyful Of Salt And Spleen
Line-up:
- Mark ‘Barney’ Greenway – Zang
- Shane Embury – Bas, zang
- Danny Herrera – Drums
Links: