Sepultura – Quadra

Geschreven door op 07-02-2020 om 22:21.

Een vriend zei me vorig weekend dat hij Sepultura beschouwt als een soort veredelde coverband, een muziekgroep die in de jaren ’80 en ’90 hele goeie muziek had afgeleverd, maar wiens hoogdagen na het vertrek van Max (en later Iggor) Cavalera voorbij waren. Om maar even te schetsen hoe het tegenwoordig met hun publieke imago is gesteld.

Ja, mij waren ze na Bloot-Rooted (1997) ook heel wat jaren kwijt, maar ze bleven touren en willen of niet, je kwam ze regelmatig eens tegen op een festival. Ze verdwenen daardoor nooit helemaal van de radar. Ik ga hier zeker niet beweren dat ze slechte muziek maakten gedurende deze periode. Ik heb immers een zwak voor nummers als Kairos (2011) of The Bliss Of Ignorants (2013), maar hun albums stonden twintig jaar lang nergens bovenaan de eindejaarslijstjes als je begrijpt wat ik bedoel.

En dan persten ze ineens het album Machine Messiah uit hun geboortekanaal. Dit artikel gaat over hun nieuwste plaat, dus ik ga mezelf afremmen en Machine Messiah deze recensie niet laten kidnappen, maar dit album zette Sepultura opnieuw in de schijnwerpers. Het zorgde er ook voor dat er werd uitgekeken naar dit nieuwe album. Zou het even goed, of zelfs beter zijn dan de voorganger?

Vandaag kregen we het antwoord. Machine Messiah kreeg er immers een zusje bij. Het luistert naar de naam Quadra en is kerngezond! Er werd aangekondigd dat dit een conceptplaat ging worden. Numerologie zou centraal staan, vandaar de naam Quadra, maar daar is in de praktijk weinig van te merken, of ik hoor het niet. ‘Quadra’ lijkt eerder aan te duiden dat het album in vier delen werd opgebroken. Ieder deel bevat ongeveer drie nummers en geeft ruw gezegd een verschillende fase uit de geschiedenis van de band weer.

Deel 1 neemt de luisteraar mee naar de begindagen van Sepultura. Het is te zeggen, de begindagen wanneer er thrash metal werd gespeeld. Sepultura startte immers als een deathmetalband, maar deze fase wordt doodgezwegen op dit album. Uit dit deel komen verder de heerlijke singles Isolation, Last Time en Means To An End. Geslaagd wat mij betreft!

Deel 2 start met Capital Enslavement en de intro van deze song onthult het direct: dit is Roots, een soort Indiaanse stammenzang zoals je ook bij Ratamahatta kon horen. Dit deel doet heel Braziliaans aan. De band keert hiermee letterlijk terug naar zijn roots en dus ook naar de periode waarin het album Roots werd gemaakt. Mijn favoriete song van dit deel is Raging Void. Groove metal op zijn best.

Deel 3 is het interessantst. Sepultura gaat namelijk de progressieve, experimentele toer op. Het eerste nummer luistert naar de wat melige naam Guardians Of Earth en zet aan met een rustig Bert jansch-achtig akoestisch riffje, wordt gaandeweg begeleid door een koorgezang en ontploft vervolgens op zo’n typische Sepultura-manier.

Deel 4 tenslotte geldt duidelijk als outro voor het volledige album. Het is veel melodischer en kalmer dan de voorgaande delen. Hoogtepunt is zonder enige twijfel het ijzingwekkende Agony Of Defeat. Sepultura haalt hierbij alles uit de kast: strijkers, synthesizer, een koorgezang. Totaal on-Sepultura maar daarvoor niet slecht. Ik wist niet dat de band dit in zich had. Om de verrassing totaal te maken eindigt de plaat met Fear, Pain, Chaos, Suffering, waarbij Derrick Green zowaar een duet aangaat met een vrouw. Sepultura? Ben jij dat?

Samenvattend kan ik zeggen dat dit album alle verwachtingen inlost. Naar mijn mening ligt de kracht van dit album in de strakke drum van Casagrande in combinatie met de zweterige ritmeriffs van Kisser. Eloy Casagrande, zijn naam is gevallen. Sinds hij zich bij Sepultura vervoegde gaat het alleen maar crescendo met de band. Deze jonge Braziliaan was net wat het ouder wordende Sepultura nodig had. Het jong blaadje die de heren op leeftijd een tweede jeugd lijkt te geven. Van snoeihard tot ritmisch precies begeleidt hij de band doorheen het album. Iggor Cavalera lijkt eindelijk waardig vervangen te zijn. Hetzelfde kan je zeggen over frontman Derrick Green. Ook hij ontpopte zich tot meer dan een waardige vervanger voor Max Cavalera. Vroeger kon de man zichzelf wel eens verliezen en raakte hij de luisteraar kwijt in diens gebrul. Niets daarvan op dit album. Ondertussen is de Amerikaan dubbel zo lang lid van de band als Max ooit geweest is. Laat dat even inzinken. Zet hier oude rotten Paulo Jr. en Andreas Kisser bij en je krijgt een Sepultura zoals we ze kennen van in de betere dagen. Kisser is subliem op deze plaat. Ritmeriffs die staan als een huis worden kracht bijgezet door strakke gitaarsolo’s.

De meeste mensen, mezelf inclusief, vinden de allereerste vier of vijf albums het beste wat Sepultura ooit op de wereld losliet. Deze tijden komen nooit terug. Dit is een ander soort Sepultura, een volwassen versie die durft experimenteren en niet blijft hangen in het roemrijke verleden zoals andere bands soms plegen te doen. Het maakt dat deze band terug relevant is en nooit nog een veredeld coverbandje mag worden genoemd. Ik hoop dat mijn kameraad dit gelezen heeft.

Score:

85/100

Label:

Nuclear Blast, 2020

Tracklisting:

  1. Isolation
  2. Means To An End
  3. Last Time
  4. Capital Enslavement
  5. Ali
  6. Raging Void
  7. Guardians Of Earth
  8. The Pentagram
  9. Autem
  10. Quadra
  11. Agony Of Defeat
  12. Fear, Pain, Chaos, Suffering

Line-up:

  • Derrick Green – Zang
  • Paolo Jr. – Basgitaar
  • Andreas Kisser – Gitaar
  • Eloy Casagrande – Drum

Links: