Paradise Lost – Obsidian

Geschreven door op 16-05-2020 om 22:29.

Met Medusa en de misschien nog wel betere, want afwisselendere, voorganger The Plague Within heeft Paradise Lost de laatste jaren twee zeer sterke platen uitgebracht. Toch had ik met de jaren de neiging de band steeds meer te zien als een ‘grande dame’. Een grande dame die haar strepen heeft verdiend en zich van een afstand laat bewonderen maar zich – met het ouder worden – wat heeft losgemaakt van haar gevoel. Dat beeld wordt nog versterkt door de woestere uitspattingen van zanger Nick Holmes in Bloodbath en gitarist Greg Mackintosh in eerst Vallenfyre en nu Strigoi. Maar mocht ik die gedachte eerder wel eens hardop hebben uitgesproken, dan moet ik die woorden na het beluisteren van het nieuwe album keihard (bij Zware Metalen doen wij altijd alles keihard) terugnemen. Obsidian is namelijk een afwisselend, geïnspireerd klinkend en misschien juist daardoor wel heel pakkend album geworden.

Het begint al met de perfecte opener Darker Thoughts die de argeloze luisteraar als een duivelse verleider het muzikale verhaal in lokt dat Paradise Lost op deze plaat vertelt. We beginnen namelijk rustig met een darkfolk akoestisch intro. Daarna verhaalt Holmes, ondersteund door klaaglijke violen, met kalme stem over een verdriet dat zo hevig is dat men de helende kracht van het verstrijken van tijd niet eens meer kan zien. Maar een dergelijke droefenis moet natuurlijk een uitweg vinden en dat gebeurt al snel in een botsing van pakkende strijkers met een heftige doomriff waarover Holmes overtuigend zijn grunt (en daarmee zijn stembanden) uitspuugt. Zoals bekend is een sterke zangpartij voor Mackintosh nooit een reden geweest om het bij een rustig akkoordje te houden. Dat is ook hier niet het geval. De lead die hij onder de zang neerlegt is sterk genoeg om een heel nummer te dragen en het thema komt later in de track gelukkig dan ook nog eens terug als volwaardige solo. Het zal niet de laatste keer op het album zijn dat we twee voor de prijs van één krijgen.

Deze vrijwel perfecte mix van zacht en hard, van droefenis en norsheid, vinden we ook in The Devil Embraced en slottrack Ravenghast. Eerstgenoemde is vooral een sterke klassieke doomtrack welke in alle droefheid aanvangt (donkere gitaarlijnen, toetsen en clean gezongen ‘I am tired of dreams. I am tired of almost anything’) maar in het refrein weer een indrukwekkend diep gruntende Holmes laat horen. Hoogtepunt is de bijna Slash-achtig bluesy gitaarlead die Mackintosh onder die grunt legt, gitaarwerk dat even later zelfs uitdijt naar een geluid dat de grootsheid van de kosmos lijkt te willen vangen. Ik houd er altijd wel van als een album afsluit met een van de sterkste nummers, want dat doet de plaat zo lekker opnieuw opleggen. Obsidian stelt wat dat betreft niet teleur want Ravenghast mag gerust het pièce de résistance van de plaat genoemd worden. Bij de begintonen van de gitaar moest ik nog even denken aan de Black House plaat van Secrets Of The Moon (hoewel ik ook wel zie dat die plaat nu juist met Paradise Lost vergeleken wordt), maar daarna wordt de song toch aanmerkelijk zwaarder. Een logge doomriff drukt zwaar op het gemoed terwijl Holmes in zijn zang bij vlagen zelfs even de doodgraver wordt die hij bij Bloodbath is. Traag stapt men voort terwijl ‘Ole Greg’ zijn gitaar misschien wel gepassioneerder laat huilen dan ooit tevoren. In de kerken – wanneer die weer open kunnen – zal het nummer het met het herhaalde ‘your eternal kingdom dead’ overigens minder goed doen dan hier in huis.

Naast deze meer monumentale songs staat er ook wat lichter werk op dit zestiende (!) studioalbum van de band uit Halifax. Ghost heeft een luchtig industrial tintje met machinaal drumwerk, wat toetsen en een hoofdrol voor een (toch nog vrij stevige) baspartij. Waar de zang onverstoorbaar in de lagere regionen blijft hangen zijn het echter vooral de gitaren die (bijna Duits) vrolijk klinken. Maar anders dan in een eerdere, bij mij minder favoriete, periode van de band wordt deze opzet vooral gebruikt als uitvalsbasis voor verdere gitaarescapades van Mackintosh. Serenity klinkt bij aanvang helemaal niet zo sereen met een stampende beginriff maar al snel neemt de melodie de overhand. Los van de stevige grunt en de zware break in het midden ligt het nummer zo gemakkelijk in het gehoor dat het in ieder andere genre een heuse meezinger zou zijn. In gedachte zie ik Nick zelfs op het podium staan: allemaal even meeklappen! En dat bedoel ik niet eens negatief.

Fall From Grace is vanaf de eerste noot van Greg klassieke Paradise Lost terwijl ook het refrein in de cleane gedeelten herinneringen oproept van de periode rond Icon, inmiddels toch alweer 27 jaar oud. De dragende riff is echter kort en nors waarmee de band laat horen zich niet gemakkelijk te laten vastpinnen op een stijl of een periode. Forsaken klinkt door de bariton van Holmes en de repetitieve aard van het nummer dan weer als jaren ’80 new wave/gothic maar heeft ook dezelfde ‘oorwurmelijke kwaliteiten’ als het werk van The Sisters Of Mercy. Met hier dan als bonus de fraaie gitaarwerk van Mackintosh.

U vindt dat ik de man te vaak noem? Hij tilt de nummers dan ook regelmatig naar een (nog) hoger niveau met zijn lyrische gitaarwerk. Overigens zonder dat ik de anderen tekort wil doen want ook bassist Stephen Edmondson krijgt alle ruimte om zich te laten horen. Die ruimte voor alle instrumenten in een vol en warm geluid is inmiddels toch wel een kenmerk geworden van producties waarmee Jaime Gómez Arellano zich mee bemoeit. Hope Dies Young – een wat cynische verbuiging van het gezegde ‘hope dies last’ – doet in het gitaargeluid wat aan The Cult denken en is (inderdaad) weer een gothic track. Dit keer over een brommende bas en stug doorstappende drums en met in het refrein wat experimenten met zangeffecten. Ending Days ten slotte heeft een wat rustiger en plechtiger sound waarin Holmes, vermoedelijk opzettelijk, zelfs wat wankelt voordat een steviger Nick, gitaren en violen het nummer opentrekken. Onder weer een gevoelige gitaarsolo mag nu ook de bas knetteren in een dans waarin de instrumenten lekker rond elkaar heen draaien.

Het is niet alsof Paradise Lost hier paden bewandelt die de band niet eerder al heeft belopen. Integendeel eigenlijk, maar op deze plaat worden invloeden en het verleden wel heel goed bij elkaar gebracht. En zo is het alsof we naar een Greatest Hits zitten te luisteren met alleen maar nieuwe tracks.

Score:

88/100

Label:

Nuclear Blast, 2020

Tracklisting:

  1. Darker Thoughts
  2. Fall From Grace
  3. Ghosts
  4. The Devil Embraced
  5. Forsaken
  6. Serenity
  7. Ending Days
  8. Hope Dies Young
  9. Ravenghast

Line-up:

  • Nick Holmes – Vocalen
  • Greg Mackintosh – Gitaar
  • Aaron Aedy – Gitaar
  • Steve Edmondson – Basgitaar
  • Waltteri Väyrynen – Drums

Links: