Carnation – Where Death Lies

Geschreven door op 17-09-2020 om 19:45.

Waar sommige bands tig jaren ploeteren om wat naamsbekendheid op te bouwen, lukt het anderen om in een fractie daarvan te bereiken wat enigszins bij het doel in de buurt zou moeten komen. Het Belgische vijftal van Carnation mag zichzelf onder die laatste groep plaatsen. Niet geheel onterecht overigens, aangezien het debuutalbum Chapel Of Abhorrence uit 2018 ook bovengemiddeld goed was. Shows op het gerenommeerde 70.000 Tons Of Metal, Alcatraz en Damnation Festival zorgden vervolgens helemaal voor volle wind in de zeilen. Met zo’n debuut en kickstart heeft Carnation twee jaar later grote schoenen te vullen en veel liefhebbers van death metal hebben ongetwijfeld uitgekeken naar deze nieuwe langspeler.

De mixing van dit album heeft in dezelfde studio plaatsgevonden als zijn voorganger, het artwork is wederom door Juanjo Castellano Rosado verzorgd, de line-up is identiek aan die van het vorige album en de death metal is nog steeds een ode aan old school bands als Grave en Entombed. Wat is er dan wel veranderd? De mastering is deze keer gedaan door niemand minder dan Jens Bogren, terwijl Dan Swanö dat eerder deed voor het debuutalbum. Enfin, aan het recept van de band is dus niet getornt, hoewel we het op Where Death Lies  met twee nummers en zeven minuten minder aan speeltijd moeten doen. Is dat een ramp? Een ramp is een groot woord, maar man, wat weet het vijftal weer een puntgave prestatie af te leveren met dit tweede album.

Tracks als Sepulcher Of Alteration en Serpent’s Breath staan als een huis met het kenmerkend en log HM-2 gitaargeluid en de vlotte acceleraties in tempo, die veelal zorgen voor prettige balans. De death metal beukt, duwt en het trekt, maar is nergens overdreven uit zijn balans. Dat Carnation niet alleen kan teren op deze basis-ingrediënten weet de band als geen ander. Laat dat maar aan de gitaristen Jonathan en Bert over. Beide heren goochelen regelmatig met beklijvende gitaarriedels die zorgen voor net dat stukje meerwaarde. En zijn het beide snarenplukkers niet, dan knalt Vincent achter zijn drumstel wel wat oerdegelijke blastbeats en dubbelbaspedalenwerk tevoorschijn. Dat resulteert uiteindelijk in nummers die erin gaan als zoete koek. Met opener Iron Discipline ben je daar overigens al snel achter, of luister maar eens naar de moddervette, groovende overgangen in titelnummer Where Death Lies en Napalm Ascension. Het zijn ook die naadloze overgangen die het verschil maken met concullega’s in het genre. Een andere constante factor van de band is wederom de oerdegelijke strot van vocalist Simon Duson. Zijn zang zorgt voor een nog logger karakter en sluit uitstekend aan bij de ode aan eerder genoemde bands. Carnation werkt vervolgens richting het einde met het zeer dynamische, melodische Reincarnation en het zeer krachtige, loodzware slotoffensief In Chasms Abysmal. De zevenenhalve minuut zijn optimaal benut en het vijftal klinkt veelzijdiger dan ooit tevoren. Chapeau!

De Belgen bouwen op indrukwekkende wijze verder op het stabiele fundament dat met Chapel Of Abhorrence is gelegd. Er is vooral op het gebied van songwriting en instrumentbeheersing hoorbaar progressie geboekt. De landgenoten van Aborted mogen weliswaar een brutere en technischere variant maken van death metal, met prestaties zoals deze zet Carnation de achtervolging in. Het touren heeft de band goed gedaan en het zal mij verbazen als we Where Death Lies niet in menig jaarlijst terug zullen zien. Na enkele luisterbeurten zijn ze mijn lijst al hoog binnengedrongen in ieder geval.

 

Score:

87/100

Label:

Season Of Mist, 2020

Tracklisting:

  1. Iron Discipline
  2. Sepulcher Of Alteration
  3. Where Death Lies
  4. Spirit Excision
  5. Napalm Ascension
  6. Serpent’s Breath
  7. Malformed Regrowth
  8. Reincarnation
  9. In Chasms Abysmal

Line-up:

  • Simon Duson – Vocals
  • Jonathan Verstrepen – Guitars
  • Bert Vervoort – Guitars
  • Yarne Heylen – Bass
  • Vincent Verstrepen – Drums

Links: