Headlines

Ondanks het wat vriendelijker, misschien zelfs warmer geluid vragen de soloplaten van Jerry Cantrell (voor mij) altijd wat tijd en inspanning om te doorgronden en waarderen. Mogelijk komt dat doordat hij er vaak net iets minder “attack” in zijn gitaarwerk legt dan bij zijn hoofdband (die hoef ik niet te noemen toch?). Met de jaren – inmiddels meer dan twintig – zijn Boggy Depot en Degradation Trip Volumes 1 & 2 echter uitgegroeid tot blijvertjes die elke paar maanden nog eens een draaibeurt krijgen. Met het lichtere Brighten, door collega Maud omschreven als “alternatieve poprock” en “tussen country en veilige poprock”, is dat nog niet gebeurd, maar die plaat lijkt met de komst van I Want Blood (leg alleen de twee titels maar eens naast elkaar!) een uitzondering te zijn geweest. Terug zijn de warme duisternis, de melancholisch huilende gitaren en het meer rockende geluid van weleer. En dat is mooi!Lees verder ›

Het Nederlandse Weltschmerz komt met III: Non Sequitur. Een album dat als opvolger mag bestempeld worden voor platen uit 2014 (Odium Humani Generis) en 2019 (Illustra Nos), en dat is al weer een poos geleden. Dan kan het ook gewoon verkeren. Het zijn vooral Hræsvelg en Valr die sinds 2009 klussen in deze band (en in menig andere bands trouwens ook). Maar één ieder die de Nederlandse scene wat volgt, had dit natuurlijk al lang gezien.Lees verder ›

'Undeath' is een staat of kwaadaardige vloek die veelal wordt genoemd in sagen en legendes, maar ook in allerlei horrorverhalen voorkomt. De term beschrijft onder andere spirituele entiteiten of geesten die worden waargenomen op de plek waar de desbetreffende persoon het leven liet. Het zal u niet verbazen dat er ook een deathmetalband rondloopt die zich deze naam heeft aangemeten. En heel toevallig mag ik de laatste plaat van deze band van een recensie voorzien. Geestig!Lees verder ›

Hou je van Franse black metal dan ken je waarschijnlijk het werk al van het kwartet Aorlhac. Samen met hen zijn we de afgelopen weken al menig maal de rijke Franse geschiedenis ingedoken. We doen dit nu opnieuw en wel aan de hand van de geremasterde uitgave van plaat nummer drie L' Esprits Des Vents. Een plaat die al uitkwam in 2018 via Les Acteurs De l'Ombre Productions. De samenwerking tussen band en label resulteert in een volledige remaster en herwerking van het artwork voor deze heruitgave.Lees verder ›

We duiken opnieuw de goed gevulde Franse geschiedenis in en doen dat aan de hand van de geremasterde uitgave van plaat nummer twee van blackmetalgezelschap Aorlhac, La Cité Des Vents. Een plaat die al uitkwam in 2010 via Those Opposed Records. Nu gaat dit trio opnieuw een samenwerking aan met Les Acteurs De L'Ombre Productions om hun drie eerste volwaardige releases opnieuw uit te brengen, voorzien van een remastering en herwerking van het artwork.Lees verder ›

Je moet toch wel van onze scene houden. Er lopen zoveel abnormale, absurde, mooie en bijzondere figuren rond binnen onze geliefde muziekstijl. Een muziekstijl waar maar bar weinig grenzen te vinden zijn en bijna alles goed is. Behalve misschien heldere vocalen dan. Nee, ook die zijn prima. In principe. Nou, heldere vocalen ga je op de nieuwe plaat van het obscure Corpsefucking Art hoe dan ook niet tegen komen. Verrassend met zo’n bandnaam? Nee, niet echt toch? Zingen over tomaten? Tja, dat had ik misschien toch niet helemaal verwacht. De titel van deze zesde langspeler heet dan ook Tomatized. Uit via het brutaldeathmetallabel bij uitstek, Comatose Records.Lees verder ›

Te hard veur de radio, te dom volgens de punks. Met die woorden vat het Drentse Skroetbalg de nieuwste auditieve mokerslag onder de naam Geen Toeval samen. Stel je Normaal en Motörhead voor die samen een baby verwekken. Baad deze baby vervolgens in een bad vol goedkope pils en duw het de boksring in. Heeft u er een beeld bij? Mooi, want exact zo klinkt Skroetbalg namelijk. Het is een soort opgefokte liefdesbaby voor boerenpunkers, die zichzelf moed in heeft gezopen en nu overmoedig is geworden.Lees verder ›

Kijk nu toch! Het Franse Aorlhac brengt zijn gehele oeuvre over de winden waaiend in de regio Aurillac opnieuw uit en dit in samenspraak met het eveneens Franse Les Acteurs de L'Ombre Productions. De eerste van drie geremasterde heruitgaves omhelst een erg mooie versie van de EP À La Croisée Des Vents, die al uitkwam in 2008 en toen werd uitgebracht door Eisiger Mond Productions. Het originele exemplaar heb ik in mijn bezit. Diezelfde EP werd in 2016 heruitgebracht door Those Opposed Records, een ander Frans label.  Toen werden er aan de oorspronkelijke uitgave zes nummers nog eens drie toegevoegd, waarvan er in 2011 al twee waren verschenen op de split met drie andere Franse bands Darkenhöld, Ossuaire en Ysengrin. Ook die heruitgave staat trots in mijn kast te blinken.Lees verder ›

Soms is het leven van een recensent heerlijk simpel. Een blik op de hoes en de tracklist en je weet direct waar je mee van doen hebt. Sentient Horror, actief sinds 2014, brengt ons death metal van de oude school. We zijn toe aan album nummer vier van deze Amerikanen die wel Scandinavisch bloed moeten hebben.Lees verder ›

Beastcraft is een Noors cultgezelschap dat één ieder wel kent. Initieel bestond deze band uit twee leden, met name Alastor en Sorath. Jammerlijk ontviel de eerste ons ergens in 2012. Dit Into Serpent Blood Invocation is een gelimiteerde uitgave van eerder werk van de band en komt nu exclusief via Necroeucharist Records. Het is een boxset waar er maarv vijftig van zijn gemaakt en waarin niet alleen vier tapes maar ook een boek, een vlag, een badge, pin en card aangevuld met stickers worden aangeleverd. Wees er dus snel bij en misschien is bij het ter perse gaan van dit artikel het al veel te laat om zo eentje te bestellen. Jammer dan natuurlijk. Het is mij ook niet gelukt en moet het doen met de aangeleverde digitale informatie.Lees verder ›

Wat krijg je wanneer je verschillende muzikanten uit gerenommeerde bands bij elkaar zet? Juist, een zogenaamde supergroep. Want zo mag je het wel stellen wanneer we zien uit welke bands de muzikanten komen. Wat te denken van Wiegedood, YOB en Amenra? Volgende vraag volgt dan. Wat krijg je als je muzikanten uit de hardcore, doom- en black metal hoek bij elkaar zet? Simpel, hardcoredsludgystonerblackeneddoommetal natuurlijk. Nou nee dus, verre van dat!Lees verder ›

‘’I’ve known you, so long. And never saw cause for alarm.’’ Opener Kinship Elegiac begint direct met de wonderschone heldere vocalen van Jón Aldará (ook bekend van Hamferð en Barren Earth). De begeleidende muziek is rustig, maar tegelijk intrigerend. Vanaf de eerste tonen wordt je als luisteraar meegenomen in de narratieve uitvoering van de muziek van Iotunn, dat met filmische grootsheid inspeelt op een gevoel van melancholie. Op organische wijze ontwikkelt het nummer zich naar zwaardere regionen. Hierin passeren we progressieve rock, bombastische doom, melodische death metal en flarden van atmosferische black. Zanger Aldara is de verteller die alle hoofdstukken aan elkaar mag praten. Van zalvende vocalen, tot raspende screams en diepe grunts. Het lijkt wel alsof de band drie zangers in de gelederen heeft. Met de zwaarte neemt ook de urgentie in de muziek toe. Als voor de eerste maal de extreme vocalen hun intrede doen, voelt dit als een ontlading van grootse proporties. Die emotionele lading neemt naar het einde verder toe en brengt met een laatste schreeuw het eerste nummer ten einde.Lees verder ›