Deftones – Ohms

Geschreven door op 26-09-2020 om 22:12.

Met lede ogen zie ik mijn top-20 jaarlijstje uitbulken van de sterke releases. Deze nieuwe van Deftones of The Ocean dringen hun plaats op en dat betekent dat er platen waar ik dit jaar al stevig van genoten heb zullen moeten verdwijnen. 2020 Blijkt een extreem sterk muziekjaar te zijn, maar hoe doet Ohms het in de extreem sterke competitie dit jaar? En ook, heeft de band zich herpakt na het iets mindere Gore?

Ik zeg iets minder, want Gore heeft me doorheen de jaren steeds warmer weten te maken. Ondanks dat de band er live amper wat van speelt staan er daar toch wel echte parels op zoals Doomed User, Phantom Bride (met Jerry Cantrell!) of Hearts/Wires. Wat er volgens de band misliep op Gore is dat Chino het meeste materiaal schreef en dit willen ze met Ohms rechtzetten door Abe en Stephen meer te laten bijdragen.

Opener en tweede single Genesis maakt al meteen duidelijk dat het koele, zalvende waar Gore mee begon naar de achtergrond verdwijnt. Een ijzig kille synthesizer begroet ons en Stephen vult deze aan met extreem duistere en bezwerende akkoorden. Na een droge tik blaast de band je van je sokken met een heerlijk krachtige riff en als dat nog niet genoeg was zitten er daar nog screams bovenop van het kaliber Elite of Hexagram. De verrassingen zijn echter nog niet op, want de cleane zang is dissonant geharmoniseerd wat het geheel een ongemakkelijk, dramatisch en psychedelisch gevoel meegeeft. Ongetrainde oren zullen hier een paar luisterbeurten voor nodig hebben om er aan gewoon te worden, een echte groeier dus. Dit kan veel mensen afschrikken en daardoor is dit een vrij zeldzaam fenomeen binnen muziek. Ik vind het geniaal, want Chino staat erom gekend steeds de noot te raken die niet meteen netjes in de toonladder past, zie Minerva, en nu wordt dit nog een stap verder getrokken.

Ceremony is een meer kabbelend nummer, maar maakt ook zwaar gebruik van zangharmonieën die je aandacht vastgrijpen. Het is op Urantia dat de vroegere nu-metal invloeden terug boven komen drijven. Het nummer begint met een faux gitaarriff die je doet denken aan een tijd toen MTV nog muziek draaide en er van kotsmisselijk makende mumble rap of traphoerige bagger nog géén sprake was. Echter Deftones zou Deftones niet zijn als dit geen vals spoor was en het nummer valt terug in een valse kalmte dat terug opbouwt naar die heerlijke beginriff. Alleen valt de tel toch anders dan je denkt. Zeer slim geschreven. De extra input van Abe en Stephen zijn inderdaad zeer duidelijk te merken en ik lust er wel meer van.

Zo ook op The Spell of Mathematics dat duidelijk gedreven wordt door drums en heeft een heerlijk zwoele, maar spannende sexy feel. Wanneer het nummer na vijf minuten uitdijt in vingerknippen overspoelt je in de pauze tussen de nummers ultieme zaligheid, eenheid met het universum en alle levende wezens. Ik kom even van mijn yogamat want er volgen nog vijf nummers. Aan de tracklist is ook  zorgvuldig aandacht besteed want de nummers die elkaar opvolgen hebben vaak iets met elkaar gemeen. Zo wordt de lange, maar heerlijke synthoutro van Pompeji nog even volgehouden in het begin van This Link Is Dead.

Headless vormt het meest dromerige nummer van de plaat, maar heeft een zware ondertoon die steeds meer boven komt drijven. Afsluiter Ohms geeft een positieve noot en is met een hoger tempo een opvallende afsluiter van een voornamelijk trager en in mineur gespeeld album. Ohms luistert dan ook makkelijk weg en werkt hier bijzonder goed als afsluiter.

Deftones is na negen albums blijkbaar nog niet klaar met grenzen verleggen, maar haalt op deze Ohms ook héél wat elementen uit de beginperiode terug aan. Een eclectische en verfrissende mix van al wat goed is. De band heeft sinds Koi No Yokan een zeer groot draagvlak gevonden en appreciatie voor Deftones komt tegenwoordig ook van ver buiten metal aangewaaid. Met Ohms laat de band exact zien waarom zij één van de meest interessante metalgroepen ooit zijn. Vroeger pioniers, maar nu veteranen die een erepositie verdienen in ieders platenkast en op ieder podium. Deftones elleboogt met Ohms een plaatsje in de overbevolkte ether en laat de jongere bands een poepje ruiken. IJzersterk album dat binnen de eigen discografie en de jaarlijst een hoge plek verdient.

Score:

90/100

Label:

Reprise Records, 2020

Tracklisting:

  1. Genesis
  2. Ceremony
  3. Urantia
  4. Error
  5. The Spell of Mathematics
  6. Pompeji
  7. This Link is Dead
  8. Radiant City
  9. Headless
  10. Ohms

Line-up:

  • Chino Moreno – Zang, gitaar
  • Stephen Carpenter – Gitaar
  • Abe Cunningham – Drums
  • Frank Delgado – Draaitafel, samples
  • Sergio Vega – Bas

Links: