Skeletal Remains – The Entombment Of Chaos

Onze oprechte excuses voor het te laat verschijnen van deze review. Het Amerikaanse Skeletal Remains maakt het de luisteraars op zijn nieuwste langspeler The Entombment Of Chaos met zijn overmatig technische spel ook dermate moeilijk, dat tijdsdruk geen rol mocht spelen. Fans van de band weten het al, maar uiteraard mag je dat met een korreltje zout nemen. Of maak er maar gerust een dieplader vol met zout van. Op een originele noot hebben we het vijftal nog nooit kunnen betrappen, maar tegelijkertijd staat de band al vanaf 2011 garant voor oerdegelijke old school death metal die zo hard is dat het in hardheidsschaal tien van de Mohs-tabel valt.

The Entombment Of Chaos zorgt met zijn naam enigszins voor wat verwarring. Of het kwarter moet na dit album een drastisch andere weg inslaan. Chaos krijgen we op dit album in ieder geval wederom. Drie kwartier en tien nummers lang kietelt Skeletal Remains de G-spot in de gehoorgang op een verslavende wijze. De recepten daarvoor zijn inmiddels bekend en zoals eerder geschreven wijkt de band daar geen millimeter vanaf. Waarom zouden de heren ook, want als je het trucje zo goed in de vingers hebt moet je het ook optimaal benutten. De voorliefde voor bepalende bands in het genre als Obituary, Morbid Angel en Cannibal Corpse zit diepgeworteld.

Na een sfeervolle intro hakt het collectief er gelijk met de botte bijl in en laat Illusive Divinty horen wat we van The Entombment Of Chaos mogen verwachten. Ratelende baspedalen stuwen de track voort terwijl de ritmesectie er snoeiharde Morbid Angel-achtige gitaarriffs uitperst. Als je na deze muilpeer nog niet wakker bent ga je zeker voor een oorwassing als Congregation Of Flesh op een verpletterende wijze over je heen walst. De gitaarsolo onderbreekt het oorlogspad dat Skeletal Remains heeft ingezet en Chris Monroy knauwt er tussendoor wat andere toonhoogten uit ter variatie van de monotone zang. Als een uitgehongerde beer brult de gitarist en vocalist zijn strottenhoofd schraal. Gelukkig blijkt het goed gesmeerd te zijn daarbinnen, want de heerlijke en herkenbare oergrunts zijn zonder meer genieten. Op basis van deze twee nummers kun je de balans eigenlijk al opmaken. Alle nummers denderen als een stoomlocomotief door en kennen geen genade. Herkenningspunten bestaan veelal uit forse, groovende tempowisselingen en vlotte gitaarsolo’s die de middelmaat ontstijgen.

In alle gevallen zorgt dat voor zeer stabiele tracks, maar tijdens Synthetic Impulse, het swingende Cannibal Corpse-achtige Tombs Of Chaos en de single Dissectasy raakt Skeletal Remains de roos. Oh, en zet de innovatievere afsluiter Unfurling The Casket ook maar in dat rijtje. Er is overigens een versie uit waarbij de luisteraar nog een extra nummer krijgt in de vorm van een Disincarnate-cover. Op die track zingt Simon Duson van Carnation nog een mopje muziek mee. Met The Entombment Of Chaos brengt Skeletal Remains precies dezelfde ode aan oude grootheden als de Belgische collega’s dat doen. Toeval bestaat niet.

Skeletal Remains veegt figuurlijk, en na het beluisteren van deze plaat ook wellicht letterlijk, de vloer aan met heel veel collega’s in het genre. Je bent een hele eindbaas als je The Entombment Of Chaos meerdere keren achter elkaar kunt beluisteren. Dat ligt niet zozeer aan het niveau van musiceren, maar eerder de no-nonsense aanpak van de kwalitatief goede bak grafherrie. Waar veel andere bands kiezen voor wat meer melodie, duwt dit Amerikaanse viertal zijn portie metaal achter in je strot. Of je dat nu leuk vindt of niet. Ik? Ik hoor bij die eerste groep!

Score:

84/100

Label:

Century Media, 2020

Tracklisting:

  1. Cosmic Chasm
  2. Illusive Divinity
  3. Congregation Of Flesh
  4. Synthetic Impulse
  5. Tombs Of Chaos
  6. Enshrined In Agony
  7. Dissectasy
  8. Torturous Ways To Obliteration
  9. Eternal Hatred
  10. Unfurling The Casket
  11. Stench Of Paradise Burning (bonustrack)

Line-up:

  • Mike De La O – Gitaar
  • Chris Monroy – Gitaar, vocalen
  • Noah Young – Basgitaar
  • Charlie Koryn – Drums

Links: