Voor een nieuwe plaat van het Zweedse Katatonia ben ik steeds te vinden, zeker als het toch een klein beetje voelt als een terugkeer. In 2017 laste de band immers een korte pauze in, die dus ook betrekkelijk kort bleef. De stijl van deze band is sinds de millenniumwissel uiteraard een love-it-or-hate-it-ervaring geworden. Persoonlijk kan ik zowel de fase hiervoor als deze erna waarderen, het gaat bij elk van de platen eerder om het gevoel dat ze nalaten. Viva Emptiness, Brave Murder Day en The Great Cold Distance staan nog vaak op; Dead End Kings en het ietwat rustigere The Fall of Hearts een heel pak minder. Benieuwd hoe het City Burials zal vergaan.
In elk geval schuilt er genoeg variatie in om er een groeiplaat van te maken, of toch in het eerste deel. Heart Set To Divide is een prima opener waarbij de rustgevende stem van Jonas Renkse heerlijk contrasteert met de groovy en atmosferische lading die op je afkomt. Een melodie die ook meteen blijft hangen. Het lijkt er immers op dat Katatonia wat tapt uit een klassieker heavy metalvat op City Burials, want Behind The Blood geeft me een zekere Savatage-vibe waar de band uiteraard haar eigen ding mee doet. Een gitaartechnische stempel die over het algemeen ook gewoon opvalt op deze plaat is het gitaarwerk van Roger Öjersson. Een mooie keuze van de band om hem aan boord te halen en uiteraard is deze track ook een prima idee om mee uit te pakken als promovideo. Het bezit alles wat wat een catchy Katatonia-track moet hebben, maar mist wel wat kenmerkende emotie. Dat maken Jonas en co. meer dan goed met het eveneens vrijgegeven Lacquer. De band presenteert hiermee een zeer diepgaand nummer dat me wat doet denken aan de Leaving Eden periode van Antimatter. Het contrast met het stevigere Rein is prima, maar nergens treedt dit echt buiten haar oevers. Muzikaal een prima nummer, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar het catchy The Winter of Our Passing dat erop volgt.
Hierna wordt de plaat naar mijn gevoel wat moeilijker te verteren. Niet omwille van de complexiteit van de nummers, het tegendeel is eerder het geval. De rustgevende atmosfeer wordt breed uitgesmeerd en eigenlijk is het wachten tot Neon Epitaph om opnieuw een track te krijgen die me inhoudelijk weer wat meekrijgt. Mogelijk zijn er hierbij wel een paar nummers die hun weg nog wat moeten vinden; zo kan het zijn dat het met Untrodden binnen een paar weken wel klikt, we zullen zien. Een laatste keer lukt het de band uiteraard wel nog met de prima afsluiter Fighters. Gelukkig weten deze Zweden na dertig jaar dus wel hoe ze een plaat moeten afsluiten. Het gezongen refrein klinkt me wat te platjes, maar de dreiging in de opbouw, de gitaar- en synthlagen en de gitaarsolo’s schudden me wel een laatste keer wakker.
Moeilijk om dit punten te geven. Na twee weken moet ik het doen met het gevoel dat deze nieuwe plaat van Katatonia me momenteel geeft. De eerste helft gaat lekker binnen, maar halverwege zwakt het af. Ook moet ik zeggen dat het, met uitzondering van enkele nummers, wat mist aan de typische emotionaliteit van de andere platen en ik net wat meer verwacht had. Desalniettemin een plaat die zijn plaatsje verdient bij de andere albums en waarvan er toch wat nummers in mijn playlist verdwijnen.
Score:
75/100
Label:
Peaceville Records, 2020
Tracklisting:
- Heart Set To Divide
- Behind The Blood
- Lacquer
- Rein
- The Winter of Our Passing
- Vanishers
- City Glaciers
- Flicker
- Lachesis
- Neon Epitaph
- Untrodden
- Fighters
Line-up:
- Anders Nyström – Gitaar
- Jonas Renkse – Zang
- Niklas Sandin – Bas
- Daniel Moilanen – Drums
- Roger Öjersson – Gitaar
Links: