Een recensie van een nieuw Armored Saint-album heeft iets van het (zomer)weerbericht van Death Valley. Op een der heetste plekken ter wereld is en blijft het warm en droog en Armored Saint heeft maar weer eens een knappe metalplaat gemaakt waarop de stem van John Bush straalt en er op zeer hoog niveau gemusiceerd wordt. Op Punching The Sky wordt het hoge niveau van voorganger Win Hands Down, ongemerkt al weer vijf jaar oud, immers moeiteloos voortgezet. Daarvan zijn we al overtuigd wanneer Standing On The Shoulders Of Giants na een etherisch intro baldadig de woonkamer in komt stappen. Met zijn woest meezingbare “Punching the sky everyday”-refrein en vurige gitaarwerk is het een instant Armored Saint-klassieker.
De verschillen met voorgaand werk zitten dan ook vooral in de details. Zo horen we in het door drummer Gonzo voortgestuwde, van spetterende soli voorziene End Of The Attention Span ineens een bijna symfonisch laagje over het riffwerk dat het geheel net iets moderner doet klinken. Ook klinken de riffs hier en daar net wat korzeliger hetgeen de muziek wat voorwaarts in de tijd trekt. Het duidelijkste voorbeeld daarvan denken we te horen aan het eind van eerder genoemde openingstrack. Daar doet de stuiterende ritmiek (on)willekeurig denken aan This Is Not An Exit van Bush’s eersteling met Anthrax. Het maakt Armored Saint alleen maar urgenter.
Ook het opvolgende Unfair pakt bij de lurven. Bush zingt kalm, bijna meditatief. Op lang uitzwierende gitaarlijnen en kalme drums kabbelen we naar de einder. Alleen de drijvende bas van Joey Vera is nog niet klaar om zich neer te leggen en wakkert het vuur aan. Kom op jongens. “rage against the dying of the light!”. En verdomd, hij krijgt ze mee. Zang en gitaren zetten nog eenmaal aan om dan maar collectief het onvermijdelijke lot tegemoet te gaan. Misschien een wat atypische track voor Armored Saint maar daardoor niet minder indrukwekkend.
De andere songs liggen in het inmiddels vertrouwde straatje. Gebleven zijn het imposante lead- en solowerk van de Duncan-Sandoval gitaartandem. Vrijwel elke song wordt een paar treden omhoog geduwd door vlammende (twin)solo’s. Maar ook de kleine, bijna verstopte leads aan het eind van een zanglijn, dan weer bluesy, dan weer pure rock and roll, zijn een heuse traktatie (wel veilig individueel voorverpakt uiteraard). En daarmee is voor de fans het belangrijkste misschien al gezegd: Zij zullen zich aan de achtste van deze Dynamo Open Air-veteranen geen buil vallen. Integendeel!
Wel denken we op Punching The Sky niet een semi-ballad van het kaliber buitencategorie Last Train Home van Symbol Of Salvation te hebben gehoord. Fly In The Ointment doet een aardige poging maar verzandt in een teveel herhalen van het refrein. Nee, dan raken het eerder genoemde Unfair of het met flarden Alice In Chains-achtige samenzang gelardeerde Lone Wolf stukken harder. Afgesloten wordt trouwens zoals er begonnen is. Met een opruiende kraker die vraagt om publieksparticipatie en een livesetting: “Never you fret, we always bring the house down!”
Nee, Armored Saint doet niet aan zinloos gemijmer over wat had kunnen zijn. Men brengt liever maar weer eens een sterke plaat uit. Een plaat van een band die hoorbaar goed in zijn vel zit. Oh, en Death Valley? Daar is het droog en warm!
Score:
84/100
Label:
Metal Blade Records, 2020
Tracklisting:
- Standing On The Shoulders Of Giants
- End Of The Attention Span
- Bubble
- My Jurisdiction
- Do Wrong To None
- Lone Wolf
- Missile To Gun
- Fly In The Ointment
- Bark, No Bite
- Unfair
- Never You Fret
Line-up:
- John Bush – Vocalen
- Joey Vera – Basgitaar
- Phil Sandoval – Gitaar
- Jeff Duncan – Gitaar
- Gonzo Sandoval – Drums
Links: