Gedurende het afgelopen jaar was het weer smullen geblazen wat betreft de door ons geliefde muziek. De lezers van Zware Metalen stuurden een monumentale hoeveelheid jaarlijstjes naar ons door en dit zorgde ervoor dat de zeventiende editie van de ZM Jaarlijst aan alle kanten records verbrak. Acht artiesten van Nederlandse of Belgische origine wisten in de zwaarbevochten toplijst terecht te komen, maar een vluchtige blik naar de ‘best of the rest’ toonde aan dat er nog een hoop andere kwaliteitsreleases van eigen bodem zijn uitgebracht. Daarom presenteert Zware Metalen hier de beste 25 albums van eigen bodem uit 2020, telkens vergezeld door onze recensie ervan!
1. Dool – Summerland (1115 punten)
“Summerland heeft feitelijk alles in zich wat mijn laatste twee ex-vriendinnen niet hadden: diepgang, spanning en je wilt niet dat het eindigt. Summerland kent ook een perfecte timing wat tempowisselingen betreft en de sound klinkt vergeleken met de vorige plaat best helder. Nee, als je bands als Soen, Anathema, Katatonia of het Opeth van de laatste jaren weet te appreciëren zal je dit nieuwste album van Dool vast en zeker al hebben beluisterd.”
2. Fluisteraars – Bloem (1073 punten)
“Fluisteraars is met afstand één van de betere blackmetalbands die Nederland kent.”
3. Graceless – Where Vultures Know Your Name (779 punten)
“Godverdomme Graceless en Raw Skull Recordz! Wat zijn dit voor misdaden tegen de mensheid? Zo lang zulk sterk werk een beetje in de kast houden! Kan opgenomen werk voortaan gewoon direct de wereld in worden gebracht? Voor je het weet zaait een of ander virus dood en verderf, valt de muziekwereld op z’n gat en blijft een harde schijf vol muziek in de kluis liggen. Dat risico kunnen we in het geval van Graceless niet lopen.”
4. Turia – Degen Van Licht (728 punten)
“Mocht het niet zijn van de vrij ‘ontoegankelijke’ vocalen, die ik gemakkelijkheidshalve ‘Wanhoopschreidende krijsen’ zal noemen (check de tekst van Merode) dan zou ik dit genreoverstijgend sterke muziek noemen. Nu is het gewoon ijzersterk Nederlands metaal, duidelijk geïnspireerd door black metal. Mistroostigheid klonk zelden zo opbeurend mooi. Integraal in te nemen, bij voorkeur.”
5. Carnation – Where Death Lies (723 punten)
“De Belgen bouwen op indrukwekkende wijze verder op het stabiele fundament dat met Chapel Of Abhorrence is gelegd. Er is vooral op het gebied van songwriting en instrumentbeheersing hoorbaar progressie geboekt. De landgenoten van Aborted mogen weliswaar een brutere en technischere variant maken van death metal, met prestaties zoals deze zet Carnation de achtervolging in.”
6. God Dethroned – Illuminati (703 punten)
“Voor een ruim half uur bewijst God Dethroned met Illuminati opnieuw dat het wel degelijk meetelt in de moderne wereld van death metal en met de grensverleggende experimenten zal de band een hoop fans tevreden stellen, alsook een breed scala aan nieuwe luisteraars aantrekken. Een zeer sterke release en wat een comeback! Deze verslaggever is opnieuw loyaal aan de kroon van God Dethroned!”
7. Bütcher – 666 Goats Carry My Chariot (671 punten)
“Afijn, je weet waarschijnlijk zelf of je vatbaar bent voor dergelijke woest nostalgische furie of dat je misschien toch meer zoekt naar vernieuwing. In het laatste geval heb je hier niet veel te zoeken. In het eerste geval is 666 Goats Carry My Chariot absoluut je soundtrack voor menig feestelijke avond.”
8. Soulburn – Noa’s D’ark (570 punten)
“Soulburn is terug, consistenter dan ooit, gelikter dan ooit, en produceert weer een prima staaltje werk met Noa’s D’ark. Geheel vernieuwend is het allicht niet, maar dat neemt niet weg dat wat er wordt gespeeld gewoon erg goed in elkaar zit. De kracht van de band om met grimmige en kwaadaardige muziek de luisteraar een triomferend gevoel te doen geven blijft verbluffend en daarmee kan ik deze plaat zeker aanraden aan menigeen.”
9. Thanatos – Violent Death Rituals (493 punten)
“Omdat nieuwe bassist Mous Mirer (ex-Liar of Golgotha, ex-Melechesh) moeiteloos zijn taken oppakt en drummer Martin Ooms vakkundig alle gaatjes dichtmetselt, levert Thanatos gewoon weer een genadeloos goede plaat af. Deathmetalliefhebbers hebben dit album natuurlijk allang in de (digitale) kast staan, maar het zou fijn zijn als niet-intimi Violent Death Rituals ook zouden omarmen. Er staat namelijk geen zwak nummer op dit topalbum van deze topband.”
10. Urfaust – Teufelsgeist (462 punten)
“Toegegeven mis ik het hellegekrijs nog wat van de Drei Ritualen Jenseits Des Kosmos- en Der Freiwillige Bettler-dagen, waarbij mogelijk de donkerste muziek gemaakt werd uit de muziekgeschiedenis van de Nederlanden. Toch vind ik dit experiment meer dan geslaagd, met een hint aan atmosferische trips, maar een meerderheid aan psychedelische ambientlagen die je met melancholie overspoelen. Mooi voor deze donkere wintermaanden.”
11. B R I Q U E V I L L E – Quelle (443 punten)
“De kracht van deze band zit in de opbouw van de repetitieve nummers, met aardig onorthodoxe notenpartijen en abrupte overgangen die toch kloppen. Heb je tijd, dan geniet je van deze genialiteit.”
12. Bezwering – Aan De Wormen Overgeleverd (393 punten)
“Het is volle maan en het stoffelijk overschot van Wederganger rust in zijn tombe. Toch hangt er onheil in de lucht. Ergens diep in het stenen graf kraakt er iets, alsof er wild aan de stenen wanden wordt gekrabd. De sluitsteen schuift open. Meteen word je omvangen door de zoetige geur van ontbinding. Je bent niet meer alleen. Uit het karkas van Wederganger blijkt een nieuwe entiteit te zijn herrezen: Bezwering. Geen rottend lijk, maar ondood. Bezwering levert hier een prima, goed geproduceerde plaat aan. Een fantastische toevoeging aan de al zo rijke Nederlandse blackmetalscene. Ik hoop dat we hier in de toekomst nog veel meer van zullen horen.”
13. Ayreon – Transitus (362 punten)
“Oorspronkelijk was Transitus niet als Ayreon-album bedoeld, maar als soundtrack voor een zelf uit te brengen film. Als gevolg van het coronavirus zijn de plannen voor de film op een laag pitje gezet en heeft Arjen Lucassen besloten de muziek toch onder de noemer Ayreon uit te brengen. En waarom niet? Transitus heeft de kenmerken van een typisch Ayreon-album: de verhaallijn (al sluit die niet aan op de eerdere albums), een hele trits aan geweldige zangers en zangeressen en een grote variëteit aan instrumentalisten. Ook de muzikale thema’s klinken vertrouwd en typisch Ayreon.”
14. Carach Angren – Franckensteina Strataemontanus (362 punten)
“Carach Angren toont zich met dit album heer en meester van het muzikale horrordomein. Het onderwerp Frankenstein leent zich perfect voor een muzikale interpretatie, en bovendien zit er een flinke dosis aan afwisseling en originaliteit in dit album. Dit album is spannend, griezelig en in mijn ogen een creatief hoogtepunt voor de band. Franckensteina Strataemontanus hoort thuis in de kast van elke zichzelf respecterende natuurkundige die niet vies is van een experimentje met menselijk leven. En in de kast van elke horrorliefhebber uit de Lage Landen, maar dat spreekt voor zich. “
15. Asgrauw – IJsval (361 punten)
“Wát een gekte, wát een waanzin, wát een onvoorstelbaar fijn album van een band met een duidelijk doel die bovendien geen enkel steekje laat vallen op een ook nog eens voortreffelijk klinkende plaat. We hebben het hele gedoe met jaarlijsten en alles gehad, maar we beginnen heel graag weer overnieuw, want IJsval moét in ieder overzicht van iedere blackmetalliefhebber terugkomen. Waar ook ter wereld.”
16. Thurisaz – Re-Incentive (339 punten)
“Hoewel Thurisaz nooit echt lollige thema’s gehad heeft, ging de band dit keer een stap verder en werd geschreven over onderwerpen die dicht bij de band stonden, zoals relaties die beëindigd werden en depressies in het leven. Het maakt van Re-Incentive meteen een plaat met een diepgaande, persoonlijke boodschap. Het bijtende is eraf, maar het indringende is er des te meer. Neem de lyrics er ook gewoon bij en beleef wat deze heren in hun totaliteit presenteren, op het geschikte moment.”
17. Meslamtaea – Geketend In De Schaduw Van Het Leven (323 punten)
“Geniet van het laatste restje zuurstof voordat de wereld vergaat. Geketend in de schaduw van het leven is een uiterst interessante en avontuurlijke uitgave die vooral boeiend lijkt te zijn voor de meer open-minded luisteraar. Maar laat u hier zeker niet door weerhouden en gun het een luisterbeurt. Het zou zomaar eens de verassing van het jaar kunnen zijn.”
18. Celestial Season – The Secret Teachings (321 punten)
“Celestial Season heeft al hun persoonlijke ervaringen, ups en downs, geboorte en sterfte van de laatste 25 jaar verpakt in de melancholische deunen die samen komen op dit heerlijke album. Wat mij betreft is Celestial Season terug van nooit weggeweest. Absoluut jaarlijst materiaal. Liefhebbers van hun eerste twee albums en van de oude albums van My Dying Bride, Paradise Lost en Anathema zullen dit album absoluut waarderen.”
19. Marche Funèbre – Einderlicht (271 punten)
“Hoe lang de songs ook de tijd nemen, er is altijd wel iets dat zorgt dat ze blijven beklijven. Het in totale wanhoop gedrenkte middenstuk van When All Is Said sleurt je helemaal de dieperik in en het verwoestend riffende Deformed delft graven alsof ze voor zichzelf zouden zijn. Het zielstergende blackmetalepos met aangrijpende tekst van de titeltrack legt de rouwkrans erop. Wie na het beluisteren van dit album met vragen zit, kan de zelfmoordlijn bellen op het nummer 1813 (België) of 0800-0113 (Nederland).”
20. Shagor – Sotteklugt (259 punten)
“Eigenlijk moet je deze muziek niet in woorden willen vangen maar gewoon ondergaan. Of hooguit om het de band zelf te laten omschrijven. In dit licht volstaat de volgende zin uit Verdoolde Hemelbol: “De zon is gedoofd en de maan is verdwaald”. En dat is precies het gevoel dat blijft hangen na beluistering van Sotteklugt.”
21. Molasses – Through The Hollow (235 punten)
“Er spoelde een golf van enthousiasme over de wereld toen werd aangekondigd dat leden van de legendarische band The Devil’s Blood met een nieuw project het podium van Roadburn 2019 zouden betreden. Met muzikanten van dit kaliber en de imponerende stem van Farida Lemouchi stond eigenlijk al meteen in steen gegrift dat dit een groot succes zou worden.”
22. Fleddy Melculy – Sabbath Fleddy Sabbath (220 punten)
“Het is fascinerend om de groei van Fleddy Melculy te volgen. Dat de band ooit als grap begon is nu wel bekend en met een derde album in de handen niet meer relevant. Wel van belang: de stijgende kwaliteit van de platen. Sabbath Fleddy Sabbath klinkt niet alleen verdomde vet, de heren musiceren beter dan ooit en dat betekent dat deze plaat in sneltreinvaart voorbij raast en eigenlijk geen zwakke plekken kent.”
23. Tarmak – Plow (192 punten)
“Tarmak mag extreem trots zijn op PLOW. De vier nummers bieden een bikkelhard fundament om ver buiten Gent te treden en kan best als volwaardig debuutalbum doorgaan. Als gezegd, PLOW is een sludgy math-rockmenhir, je zou er een huis op kunnen bouwen. Of om het anders te zeggen, mijn mediaspeler schakelt van Tarmak naar Torche, maar ik spoel steeds terug. Ik vind Tarmak beter.”
24. Ossaert – Bedehuis (184 punten)
“Sfeer, melodie en agressie, daar draait het voor een belangrijk deel om bij de muziek van Ossaert. De combinatie van lange, epische en melancholische stukken met net op tijd een flard melodie werkt erg goed mede hierdoor valt niet op dat de nummers lang zijn. Ossaert maakt een vorm van black metal die voortborduurt op de laatste ontwikkelingen in het genre. Het is de perfecte combinatie van post-black en agressie uit de tijd dat het genre nog in de kinderschoenen stond.”
25. Antzaat – For You Men Who Gaze Into The Sun (172 punten)
“Een mooi evenwicht tussen een kundige productie en uitvoering enerzijds en de creatie van naargeestige atmosfeer door wazigheid in het gespannen gitaarwerk. De nummers zijn iets minder demonisch/speels, iets meer melancholisch/episch. Er is een duidelijker focus op de manier waarop gespeeld wordt, minder op wat gebracht wordt. Daarmee bedoel ik dat er een sterkere rode – melancholische, verbeten – draad is, met minder ruimte voor folk/pagan ondertonen. Minder variatie, maar wel een duidelijker en doelgerichter verhaal.”
Links: