Zo tegen het einde van het jaar mag een recensie van de nieuwe plaat van Oceans Of Slumber niet ontbreken. Het naar de band genoemde album kwam op 4 september uit via Century Media Records. Winter was in 2016 mijn eerste kennismaking met de groep. En ook het eerste album waarop zangeres Cammie Gilbert haar rijke stemgeluid laat horen. Vocaal doen de heren echter ook een duit in het zakje, waardoor er ter afwisseling ook grunts te horen zijn. Dit hoorden we op de vorige plaat The Banished Heart ook veelvuldig terug.
Collega Marco schreef over die plaat onder andere dat de muziek zich lastig laat omschrijven. Het is een mix met invloeden uit doom-, death- en blackmetal, waarbij zeker ook theatrale uitstapjes richting jazz en blues niet worden geschuwd. Alles verpakt in een vaak emotioneel beladen stemming, waarbij retrospectie op tekstueel gebied dikwijls het hoofdthema is. Uiterst progressief en experimenteel werk dus. Buiten het zeer opvallende en warme stemgeluid van Cammie Gilbert onderscheidt drummer Dobber Beverly zich in hoge mate door zijn gebruik en misbruik van polyvalente ritmes die de wetten van de zwaartekracht tarten. Dodelijk voor oppervlakkige luisteraars, maar vooringenomenheid is hier niet op zijn plaats. Om mij heen hoor ik meermaals dat de drummer de verkeerde band heeft gekozen. Als je het progressieve karakter kunt waarderen, dan is deze mix van stijlen echter zeker wel zwaar verantwoord. The Banished Heart viel bij mij heel erg in de smaak. Ten gevolge daarvan noteerde ik een plaats nummer drie notering in de jaarlijst van 2018.
En dan nu Oceans Of Slumber met de signatuurplaat Oceans Of Slumber. De kern van de identiteit zou op deze plaat blootgegeven kunnen worden, althans dat is vaak de gedachte bij een album dat de naam van de band draagt. Een progressieve band blijft natuurlijk altijd evolueren, waardoor de liefhebber weet dat er geen definitieve identiteit zal zijn. Wat is Oceans Of Slumber dan wel? Is dit wellicht bij uitstek de kans om te laten horen waartoe dit gezelschap in staat is? En is die kans aangegrepen om hier werkelijk iets bijzonders van te maken? Het antwoord is wat mij betreft volmondig: JA! En oh wat ben ik verrukt dat deze band niet los kan komen van zijn identiteitscrisis. Een crisis die het pallet zo nu en dan nog meer de breedte in stuwt.
De agressie komt voornamelijk vanuit de mannelijke vertegenwoordiging, zo horen we dreigende grunts, zware gitaarriffs afgewisseld met akoestische passages en uiteraard het zeer typerende drumwerk. Noemenswaardig is het feit dat het drumwerk wat meer naar de achtergrond is geplaatst. Waar dit op voorgaande albums heel prominent aanwezig was, lijkt het nu wat minder een hoofdrol op te eisen. Het staat wat meer in dienst van de muziek en het totaalgeluid. Desalniettemin past dit prima en mis je als luisteraar de details van het drumwerk zeker niet. De zware riffs en mooie solo´s staan juist weer wat meer op de voorgrond. Het maakt dat Oceans Of Slumber een gitaargedreven album is geworden.
Een vreemde eend is het deathmetalachtige The Adorned Fathomless Creation met een dikke knipoog naar de opening van Morbid Angel´s Immortal Rites. Halverwege dit nummer herken je hier niets meer van terug als Gilbert duister en bezwerend de zinnen haast gesproken als een mantra tot je laat komen. Totdat de chuggy gitaarriffs weer hun intrede doen om zo weer voort te borduren op het beginthema. Wauw, hoeveel afwisseling kan er eigenlijk in één nummer zonder de coherentie te verliezen?
To the Sea (A Tolling of the Bells) blaast mij dan omver en raakt vrijwel direct het gevoel tijdens de schitterend gespeelde gitaarriedel met ondersteunend keyboard. De ogen vullen zich met tranen als de stem van Gilbert pijnlijk mooi wordt gedrapeerd over de beladen muziek. De bewuste bel klinkt en alle registers gaan open. Hier is geen houden meer aan, de tranen zijn nu verworden tot een ware zondvloed. Het nummer eindigt een beetje simpel, maar dit is de band direct vergeven vanwege de mooie opvolgende ballade The Colors Of Grace. Een niet al te bijzonder, maar wel effectief duet tussen Gilbert en Antimatter‘s zanger Mick Moss. “Today is a hurting day” volgens het duo, nou ja zeg dat verdomme wel. Maar pijn is in dit geval toch wel erg fijn.
Met Total Failure Apparatus horen we hoe extreem ver de stijlen uit elkaar kunnen liggen. In de song vervullen de heren een hoofdrol met een stevige partij death metal. Gilbert verzorgt de zacht klinkende zangpartijen. Voor de niet-experimentele luisteraar zal dit ongetwijfeld het meest uitdagende nummer zijn. Alhoewel The Red Flower ogenschijnlijk een eenvoudige doomkraker is, zijn de zanglijnen niet altijd even evident, maar wel doordacht en meeslepend. De cover waarmee Oceans Of Slumber ditmaal afsluit komt van Type O Negative, een schitterende vertolking van Wolf Moon als zwartgeblakerde, bijna gothische traktatie.
En zo zijn we aan het einde gekomen van dit 71 minuten durende album. Dit twaalf nummers tellende album is een streling voor het oor, met op de juiste momenten een zeer stevige ros op het gezicht. Ontvlambaar, emotioneel, dramatisch en grotesk zijn woorden die dit album definiëren. En zeker ook experimenteel, maar misschien wat minder dan voorheen. Vanuit het progressieve geheel weten de heren en de dame onwaarschijnlijk te boeien op dit vierde album. Dit is naast het echte zware geweld in mijn jaarlijst 2020 één van mijn guilty pleasures.
Score:
92/100
Label:
Century Media Records, 2020
Tracklisting:
- The Soundtrack to My Last Day
- Pray for Fire
- A Return to the Earth Below
- Imperfect Divinity
- The Adorned Fathomless Creation
- To the Sea (A Tolling of the Bells)
- The Colors of Grace
- I Mourn These Yellow Leaves
- September (Momentaria)
- Total Failure Apparatus
- The Red Flower
- Wolf Moon
Line-up:
- Dobber Beverly – Drums, piano
- Cammie Gilbert – Vocalen
- Mat V. Aleman – Keyboards
- Semir Özerkan – Basgitaar, vocalen
- Jessie Santos – Gitaar
- Alexander Lucian – Gitaar, vocalen
Links: