De stemmen zijn geteld, en I Loved You At Your Darkest van Behemoth is volgens de lezers van Zware Metalen het beste album van 2018! Hiermee neemt de Poolse blackened deathmetalband revanche op de uitslag van de ZM Jaarlijst van 2014, toen The Satanist net naast de prestigieuze titel greep en afgetroefd werd door Clearing The Path To Ascend van YOB. Het bleef een lange tijd spannend, omdat Amorphis en Judas Priest op de hielen zaten, maar uiteindelijk was de overwinning van Behemoth overtuigend. Hiermee is een cirkel rond: met Demigod werd in 2004 de allereerste editie van de ZM Jaarlijst gewonnen en nu wint Behemoth de vijftiende editie. Nergal en consorten sluiten zich aan bij Primordial, dat ook twee keer bovenaan de ZM Jaarlijst stond. De overwinning is het resultaat van een breed gewaardeerde plaat die desondanks bij weinigen écht hoog in de jaarlijsten belandde. I Loved You At Your Darkest kwam in meer dan een kwart van alle inzendingen voor, maar stond gemiddeld genomen een stuk lager in de lijsten dan de achtervolgers Amorphis, Judas Priest en Ghost.
Buiten Behemoth om kunnen nog een hoop andere conclusies getrokken worden op basis van de resulterende toplijst. Bekende metallabels als Century Media (13 albums), Nuclear Blast (8 albums), Napalm Records (6 albums) en Season Of Mist (6 albums) blijken hofleveranciers van de top 100, maar eigenaardige labels als Ván Records, Pelagic Records Avantgarde Music, Holy Roar, Osmose Productions en I, Voidhanger weten ook hun stempel op de lijst te drukken. Ivar Bjørnson & Einar Selvik, Anna von Hausswolff, Winterfylleth, Low en IDLES bewijzen dat zware muziek geen vereiste is om te scoren bij onze lezers. En waar het Belgische Amenra er vorig jaar met de hoofdprijs vandoor ging, mag in 2018 Wiegedood in het zonnetje gezet worden dankzij het derde deel van de De Doden Hebben Het Goed-serie. Tussen de internationale en intergenerationele zwaargewichten is Wiegedood op de vierde plek de hoogst genoteerde band uit België of Nederland.
In totaal ontving Zware Metalen 210 jaarlijstjes van haar lezers. Een indrukwekkend aantal, want vorig jaar werd met 150 inzendingen al een record gevestigd. Om al die inzendingen terug te voeren tot één compacte lijst hebben we een puntensysteem bedacht. Iemands favoriete album van 2018 krijgt dertig punten, iemands nummer twee krijgt 29 punten, enzovoorts. Dit betekent dat een nummer één notering drie keer zwaarder weegt dan een twintigste plaats. Deze enorme optelsom levert de volgende, prachtige overzichtslijst op. Een overzichtslijst waarin de vernieuwing van Zeal & Ardor en Deafheaven naast het traditionele Marduk of Immortal kan staan en waarin giganten als Judas Priest en Alice In Chains schouder aan schouder staan met in de schaduw opererende acts als Ævangelist, Borgne en Arkhtinn. Het kan de lezer van Zware Metalen niet obscuur, gevarieerd en gedurfd genoeg. Doe je voordeel met die ontdekkingsdrift en duik nog eens in de onderstaande lijst om te zien hoe jouw favoriete albums scoorden en wat je allemaal gemist hebt in 2018. Klik nog eens onze recensies aan (we hebben alle albums uit de top 50 beschreven) en zwier ondertussen deze afspeellijst van de top 100 aan. Scrollen maar!
1. Behemoth – I Loved You At Your Darkest (1392 punten)
“Behemoth heeft een extreme metalplaat gemaakt die tegelijkertijd toegankelijk klinkt. The Satanist wordt niet overtroffen, maar dat kon ook eigenlijk niet. En dat hoeft ook niet. Het siert de Polen dat ze ook niet hebben geprobeerd een The Satanist II te maken, maar verder zijn gaan kijken. Hun geluid zijn gaan uitbouwen naar een gedurfde combinatie tussen extreme metal en toegankelijke bijna bluesy rock. Dat is best even wennen, al komen de blastbeatsliefhebbers ook met I Loved You At Your Darkest voldoende aan hun trekken. Er is hoorbaar nagedacht over de elfde plaat en de band is er een nieuw pad voor ingeslagen zonder heel ver af te dwalen van de hoofdweg. Ja, dat is even wennen maar het lijkt te werken.”
2. Amorphis – Queen Of Time (1260 punten)
“Naarmate het album vordert, wordt steeds meer duidelijk dat de band veel moeite heeft gedaan om het Amorphis-geluid van een nieuwe dimensie te voorzien. Het zorgt ervoor dat de band, ondanks de uit duizenden herkenbare sound, fris als nooit tevoren klinkt en Episch met een hoofdletter.”
3. Judas Priest – Firepower (1186 punten)
“Hoe verhoudt Firepower zich nou ten opzichte van ander werk van Judas Priest? Het is geen British Steel of Painkiller, dat moge duidelijk zijn. Er staan echter best wat songs op dit album die de tand des tijd zullen doorstaan zoals nummers als Living After Midnight, Hell Bent For Leather of Delivering The Goods hebben gedaan. Voor Priest-begrippen schaal ik dit album in de subtop, iets wat vele bands qua niveau nooit zullen halen.”
4. Wiegedood – De Doden Hebben Het Goed III (1026 punten)
“De black metal van deze heren is ook dit keer weer van een heel hoog niveau en ik kijk dan ook nu al uit naar album nummer vier en het optreden op Roadburn 2018. Ik zal zorgen dat ik er bij ben, al is het maar om te zorgen dat ik het vinyl kan bemachtigen van wat nu al één van de albums van het jaar mag heten.”
5. Ghost – Prequelle (990 punten)
“Na drie heerlijke albums heeft Ghost-allesbepaler Tobias Forge zijn hand overspeeld, zoveel is duidelijk. Wat de rol van de eerdere Nameless Ghouls aanvankelijk was, zal de rechtszaak uitwijzen, maar als we ervan uitgaan dat Forge het nu allemaal alleen bepaalt dan lijkt dat geen goed idee. Prequelle is gewoon slecht. De hardere muziek is met een lamp nog niet te vinden, het duistere occult-mystieke dat Ghost zo bijzonder maakte is grotendeels verdwenen en de paar songs die er bovenuit steken zijn slechts een magere toevoeging aan de banddiscografie. Prequelle doet simpelweg afbreuk aan wat Ghost de afgelopen jaren heeft opgebouwd. Laten we bidden tot welke god dan ook dat dit een eenmalige vergissing is.”
6. Immortal – Northern Chaos Gods (938 punten)
“Immortal heeft met dit album een zeer duidelijke boodschap: dat het nu echt terug is en het drama met Abbath achter zich heeft gelaten. Een serieus epische plaat vol atmosfeer en grimmigheid. Wat mij betreft is dit er een voor de geschiedenisboeken. Hoewel ik het herkenbare geluid van Abbath nog wel een beetje mis, wordt dit met elke keer dat ik Northern Chaos Gods luister een stukje minder.”
7. Zeal & Ardor – Stranger Fruit (794 punten)
“Het antwoord op de vraag of de hype blijft is wat mij betreft een volmondig ‘ja’ en ik denk dat deze zich zal uitbreiden naar een meer mainstream publiek. Dat is natuurlijk geen slechte zaak omdat het alleen maar goed is dat mensen de black metal leren waarderen door dit soort vreemde combinaties. Wel moet ik opmerken dat dit geen album is voor de doorgewinterde blackmetalliefhebber waarbij de voorkeur ligt op een doodse atmosfeer. Dit zal er ook zeker voor zorgen dat deze plaat de mensen verdeelt in twee kampen, of je loopt ermee weg of ervoor weg.”
8. Funeral Mist – Hekatomb (778 punten)
“Er zijn een aantal momenten op deze plaat die zeker zullen opvallen bij de luisteraar, zoals het vrij Midden-Oosters aandoend geprevel tijdens één van de eerste nummers, bepaalde Burzum-achtige keys, een Portugese gospel en verdoken boodschappen. Allemaal zaken die bijdragen tot het mystieke imago van deze band. Goed voor de duurzaamheid, maar voorlopig heb ik sowieso meer dan genoeg vlees aan de verpulverende intensiteit van dit album, het knabbelen is voor later.”
9. YOB – Our Raw Heart (722 punten)
“Heeft YOB zichzelf dan overtroffen? Nee, maar de bandleden zijn wel weer in de buurt gekomen van het vorige album. Helaas mist er wat flow tijdens de eerste helft van het album en lijkt het niet helemaal gefocust maar de afsluitende drie tracks maken dit weer goed. Een echte topscore lijkt echter niet verantwoord maar had met een klein kwartier minder zeker tot de mogelijkheden behoort.”
10. Marduk – Viktoria (717 punten)
“Bij mij staat het album al enkele dagen op repeat en vooral de agressiviteit van het geheel valt behoorlijk in de smaak ondanks dat het geen volledige voltreffer is. Als we dan de hele catalogus bekijken komt dit album wat mij betreft ook niet bovenaan uit maar in de middenmoot ondanks dat het dit jaar zeker één van de betere blackmetalreleases is.”
11. Sleep – The Sciences (709 punten)
“Sleep lost alle verwachtingen in; verwachtingen die zich over de jaren hebben opgehoopt, niet in de laatste plaats door de sublieme uitgave van Dopesmoker in 2012. De monumentale riffs op dat tijdloze album lieten een band horen die nog niet klaar was, maar juist een ambacht aan het perfectioneren was. Het uitkomen van The Clarity in 2014 zorgde voor een gezonde opbouw, maar kon nooit voorspellen dat dit album ons zou bereiken. The Sciences zorgt voor een andere blik op het ambacht van de band; de blik van een band die zijn carrière onverstoord voortzet na een vroegtijdige en onjuiste beëindiging, en daarmee zijn eenzame positie aan de top van het genre bevestigt.”
12. Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love (692 punten)
“Wat staat vast staat, is dat dit Deafheaven’s meest consistente en coherente album is. En daarop mag gedronken worden. Een Corona welteverstaan, met een citroentje aan de rand, al liggend op een dekentje in het park, met een zonnebril op de knar, terwijl er wat voedsel ligt te sudderen op de nabije barbecue, een bluetooth speaker dit album afspeelt en jij je realiseert, net als de band zelf, dat het leven goed is.”
13. The Ocean – Phanerozoic I: Palaeozoic (639 punten)
“Als er een overtreffende trap is van kippenvel, gelieve deze dan hier in te vullen. U hebt het al begrepen: ik ben fan van de band én van dit album. Ik heb dan ook maar één advies voor deze donkere herfst- en winteravonden: gordijnen dicht, ogen dicht en laat je meevoeren door dit prachtwerkstuk.”
14. Anaal Nathrakh – A New Kind Of Horror (636 punten)
“Een album dat vooral de focus legt op het pijnigen van de hersenen door zijn compacte complexiteit, minder op het pijnigen van de oren van mensen door het gebruik van extreem hoge en fluctuerende frequenties. Opnieuw een klasseplaat van Anaal Nathrakh, Forward! Onward through the stench of death screaming!”
15. Primordial – Exile Amongst The Ruins (634 punten)
“Het is met pijn in het hart dat ik tot het besef ben gekomen dat Exile Amongst The Ruins teveel elementen mist. Het mist peper, zout, passie en diepgang in de productie. Het resultaat is misschien wel het minste album uit de carrière van de band en een album dat waarschijnlijk heel wat minder jaarlijsten zal sieren.”
16. Summoning – With Doom We Come (605 punten)
“Deze Summoning klinkt opnieuw wat harmonieuzer dan de voorganger, maar boet niet in op vlak van composities. Een werkje waar over nagedacht is en waar ook weer het keurmerk van de grootmeesters op geplaatst werd.”
17. Ultha – The Inextricable Wandering (572 punten)
“Uiteindelijk volgt dan de conclusie dat Ultha het weer flikt om een geweldig album af te leveren. Hoor je het liefst lang uitgesponnen black metal met een flinke schuit melancholie, dan is dit zeker een kandidaat voor de jaarlijst. Wat mij betreft komt deze dan ook met stip binnen in de hogere regionen.”
18. Watain – Trident Wolf Eclipse (567 punten)
“Het nieuwe jaar is nog geen week oud als Trident Wolf Eclipse uitkomt en het album vormt dus een heerlijk begin van 2018. Benieuwd wie hier dit jaar nog overheen gaat komen, want Watain legt de lat direct erg hoog.”
19. Dimmu Borgir – Eonian (534 punten)
“Dimmu Borgir gaat gewoon verder dan ooit en brengt met Eonian de meest afwisselende en bij momenten meest diepgaande plaat uit het arsenaal. En al diegenen die dat niet vinden, moeten maar even terug het materiaal van de jaren negentig draaien. Je kan in elk geval niet zeggen dat deze heren geen gebruik gemaakt hebben van de voorbije acht jaar. Ik zeg: die jaarlijst in!”
20. A Perfect Circle – Eat The Elephant (523 punten)
“Het valt de heren Keenan en Howerdel te prijzen dat ze voor dit album niet voortborduren op succes uit het verleden. Het levert een uitermate genietbaar album op dat bij mij nog menig warme lenteavond zal opluisteren.”
21. At The Gates – To Drink From The Night Itself (511 punten)
“To Drink From The Night Itself is een album geworden dat perfect past in de catalogus van At The Gates en waarmee de band laat zien nog steeds aan de top te staan van de hedendaagse death metal.”
21. Oceans Of Slumber – The Banished Heart (511 punten)
“Ten opzichte van Winter klinkt het nieuwe album een stuk donkerder, dreigender en emotioneler. Met The Banished Heart heeft Oceans Of Slumber wederom een prachtig album afgeleverd.”
21. Tribulation – Down Below (511 punten)
“Het is een fijne, volwassen plaat geworden van een band die zijn eigen smoel heeft gevonden. Helaas betekent dat ook dat het experimentele, het onvoorspelbare beetje bij beetje afbrokkelt. Goed, maar niet geweldig dus.”
24. Necrophobic – Mark Of The Necrogram (466 punten)
“Wereldschokkend is het allemaal niet en ook nergens echt kwaadaardig, maar degelijk is een woord dat wel van toepassing is. Het is zeker de moeite waard is om dit album met enige regelmaat af te spelen.”
25. Svartidauði – Revelations Of The Red Sword (462 punten)
“Het mag duidelijk zijn dat ik onder de indruk ben van wat er hier gebracht wordt. Elk individueel lid levert een topprestatie waarbij de som een haast perfecte organische productie kent. Het album kruipt je onder de huid, vanaf de eerste vier relatief korte nummers tot aan de twee giganten van afsluiters (bijna tien, respectievelijk twaalf minuten). De nervositeit van de eerste helft van het album kent zo een mooi contrast met de gelaagdheid en ruimte op de tweede helft, waarbij er meer gelegenheid is voor haast hoopvolle klanken. Iedere liefhebber van dissonante black, en de IJslandse scene in het bijzonder, dient dit album direct in huis te halen. “
26. Bloodbath – The Arrow Of Satan Is Drawn (461 punten)
“Truth be told, deze supergroep heeft beter werk uitgebracht in het verleden: het alom geprezen album Nightmares Made Flesh en de EP Breeding Death bijvoorbeeld. Dat neemt niet weg dat we hier opnieuw een bloedstollend lekker rauw stukje deathmetal hebben! De intensiteit op The Arrow Of Satan Is Drawn is gigantisch en de hakzaagklank van de gitaren is een euforisch momentje voor de oorkanalen.”
27. Ihsahn – Àmr (439 punten)
“Het is evident dat artistieke motivatie nog altijd de drijfveer vormt voor Ihsahn. Deze man leeft voor, door en mét muziek. Ik sta graag paraat voor de volgende etappe, nieuwsgierig naar waar de duistere muzikale reis van de Noor deze keer zal leiden.”
28. Mournful Congregation – The Incubus Of Karma (436 punten)
“Mournful Congregation weet na al die jaren als geen ander hoe lange composities meeslepend gehouden moeten worden en slaagt daarin ook ditmaal met glans. Ondanks de lengte van het album staat er geen seconde teveel aan geluid op en dat gekoppeld aan de kristalheldere productie, zorgt hier weer voor een dijk van een plaat. Om dan toch mijn woorden aan het begin van de recensie maar te herhalen: liefhebbers van (funeral) doom gaan dit album direct aanschaffen en in de jaarlijst zetten.”
29. Shylmagoghnar – Transcience (426 punten)
“Er staan geen opvullers op deze release, alle acht nummers zijn de moeite waard, alle 72 minuten dragen bij aan de beleving die Shylmagoghnar heet. Dit is zonder twijfel een top 3 notering in de jaarlijst van 2018. Voor mij dan.”
30. Ævangelist – Matricide In The Temple Of Omega (400 punten)
“Matricide in the Temple of Omega bestaat uit uiterst grimmige en schimmige black, doom en death, met een angstaanjagend effect, als was het een onweerstaanbare waan van een massa minuscule insecten die zich langs je poriën meester maken van je lichaam en je bewustzijn letterlijk uit je lichaam drijven. Metafysische weerloosheid, verslaving, onmacht en de omarming van en verlangen naar eindigheid. Matricide in the Temple of Omega.”
31. Borgne – [∞] (365 punten)
“Majestueus, furieus en malicieus. Van de slepende doomy atmosblack tot de intens industriële razernijen, Borgne is fenomenaal. Als luisterliedje geef ik jullie het hardere en vrij militaristisch klinkende Mis à mort, Mis à nu mee om even mee te genieten.”
32. Crippled Black Phoenix – Great Escape (363 punten)
“Een album vol melancholie, bombastische en intense momenten en een hoop emotie. De compositie van de nummers is uitstekend alsmede de hoge kwaliteit van de productie. Het is dan wel geen metal, maar het past wat mij betreft prima thuis bij Zware Metalen. Dit komt door de duistere atmosfeer, beladenheid en de rauwe klank van de gitaren. Crippled Black Phoenix neemt je mee op een intense muzikale reis en weet het hart van deze luisteraar bij elke luisterbeurt telkens een stukje meer te veroveren. Chapeau!”
33. Shining – X – Varg Utan Flock (362 punten)
“Is dit album dan eindelijk weer net zo goed als het memorabele V-Halmstad? Hierop past een kort “Nee.”, hoewel je wel zou kunnen zeggen dat het voelt als een terugkeer naar de sound die de band toch het meeste bracht. En zoals het spreekwoord ons ook leert: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, waarmee de wolf weer terugkeert in de roedel.”
34. Aborted – TerrorVision (361 punten)
“Wetende dat er achter elke afgeslagen hoek of agressieve mootjeshakkerij zo’n verrassing kan toeslaan, maakt er een plot van waar de scenaristen van jaren ’80 horrorfilms een punt aan te zuigen hebben… al zouden zij die punt eerder in een poepgat laten steken.”
35. Alice In Chains – Rainier Fog (347 punten)
“Het is vertrouwd, donker, hoopvol en zit weer vol met schoonheid. Vind ik het beter dan The Devil Put Dinsosaurs Here uit 2013? Nee, dat niet, maar het is wel een welkome aanvulling. Dus welkom terug Alice In Chains 2.0!”
36. Ivar Bjørnson & Einar Selvik – Hugsjá (343 punten)
“Net als zijn voorganger, is Hugsjá een compleet verhaal dat het verdient om aandachtig te beluisteren van begin tot eind. Het is een muzikale exploratie waar opnieuw elk aspect van de veelzijdige atmosfeer kan worden ervaren en daarin schuilt wederom de kracht. Prachtige composities, uitstekende diversiteit, een zeer goede dynamiek en zeer heldere productie: dit is een meesterwerk die het vorige album niet alleen evenaart, maar zelfs overstijgt.”
36. Riverside – Wasteland (343 punten)
“Riverside laat horen dat uit groot leed mooie dingen kunnen ontstaan. Wasteland is een prachtige en boeiende luisterervaring geworden en geeft bij elke luisterbeurt meer van zijn schoonheid prijs.”
38. Unreqvited – Stars Wept To The Sea (338 punten)
“Neen, het is niet uiterst origineel en neen, het is niet honderd procent metal, laat staat necro of kult. Maar mooi, dat is het wel. Een droom. Geef het een kans als de avond valt, of als de eerste druppels uit de lucht vallen na een dag van dertig graden.”
39. Evoken – Hypnagogia (329 punten)
“Dit is pure depressieve drainage van je innerlijke wezen. Tot nul gereduceerd en nog steeds verslavend mooi waardoor je keer op keer deze kwelling wilt blijven ondergaan. Dit is Evoken. En dat is exact wat Vince Verkay in de promosheet beschrijft als zijnde een emotioneel uitputtend album.”
40. Rivers Of Nihil – Where Owls Know My Name (327 punten)
“Uniek, origineel, veelzijdig. Dat zijn mooie woorden. Aan de andere kant van de balans staat er een aantal mindere woorden. Klinisch, digitaal, gewrongen.”
41. Clouds – Dor (319 punten)
“Wacht dus vooral niet en haal de versie met de bonus in huis. En als dat je niet lukt, doe dan minstens de reguliere uitgave. Dit is zwart gouD, met een grote D.”
41. Horrendous – Idol (319 punten)
“Mijn probleem met death metal van het meer progressieve soort, is dat ik wel hoor dat het goed en knap is, maar dat de overkill constant op de loer ligt. Weer een onverwacht instrumentaal uitstapje, weer een jazz-lijntje, waardoor het geheel als een nachtkaars uitgaat. Horrendous weet dit vakkundig te vermijden. Het schakelt op de juiste momenten heen en weer en er zit meer dan genoeg agressie in deze muziek om het volkomen terecht het label ‘death metal’ op te plakken.”
41. Urfaust – The Constellatory Practice (319 punten)
“Ondanks het feit dat ik liefhebber ben van deze band moet ik hier kritisch zijn. Eén echt direct aansprekend nummer, hoewel meteen misschien wel één van hun beste, op een langspeler is iets te weinig. De andere nummers werken waarschijnlijk uitstekend als geestverruimend middel tijdens een nachtelijke sessie op de bank, maar zeker niet op elk moment van de dag.”
44. Drudkh – ЇМ Часто Сниться Капіж (They Often See Dreams About The Spring) (317 punten)
“Zo weten de heren het op album nummer elf voor elkaar te krijgen mijn aandacht te grijpen en het hele album vast te houden. De vijf lange nummers zijn in een kleine drie kwartier helaas voorbij maar de repeatfunctie is bij eender welk format, uitgezonderd vinyl, natuurlijk zo gevonden. Ik kan niet anders dan zeggen dat Drudkh hiermee een album heeft neergezet dat zich kan meten met het beste werk van de band en nu al kanshebber is voor de titel album van het jaar!”
45. Arkhtinn – 最初の災害 (303 punten)
“Duidelijk voer voor Darkspace-aanhangers, zoals altijd, maar nu ook voor wie het oude Limbonic Art materiaal niet furieus en koud genoeg kan geserveerd worden. Voor wie een priemende leadgitaar te midden van constant gebrom en gedender van monotoon gerag en digitale ondoorzichtig gemaakte drums de ultieme schoonheid betekent. Wat is dit toch fantastisch…”
45. Voivod – The Wake (303 punten)
“De afwisseling zorgt ervoor dat The Wake een interessant en sterk album is geworden waar de luisteraar lang plezier van zal hebben.”
47. Solar Temple – Fertile Descent (287 punten)
“Zo, dat waren mijn extra redenen om deze plaat te beluisteren. Als je het nu nog niet van plan bent, dan dan zal u daar binnenkort spijt van hebben, ofwel de Sabaton-ziekte krijgen. Ik heb u gewaarschuwd.”
48. High On Fire – Electric Messiah (277 punten)
“Verwacht echter geen wereldschokkende sprong in kwaliteit of songwriting. Dit is High On Fire dat doet waar High On Fire goed in is: de vullingen uit je schedel rammen met een moker van een album. Ook al wordt dat deze ronde netjes “volgens de regeltjes” gedaan, heb je aan het einde van de dag nog altijd een vakkundig verbouwd smoelwerk, en dat is een goede zaak.”
49. Haken – Vector (273 punten)
“Vector is door zijn bondige karakter een heel ander album geworden dan zijn voorganger en veruit het hardste album uit de discografie van de band. Het duurde dan ook een aantal luisterbeurten alvorens de nummers op hun plek vielen. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dan het nieuwe Haken-album de luistertijd meer dan waard is.”
50. Slugdge – Esoteric Malacology (270 punten)
“Slugdge speelt ook geenszins op veilig (niet alleen qua artwork). Ik heb maar weinig nummers gehoord in mijn leven waar de basgitaar zo prominent aanwezig en fundamenteel is als tijdens Crop Killer. Ook het bijna ceremonieel aandoend techdeath nummer The Spectral Burrows, met progressieve neigingen en dito cleane zanglijnen, is behoorlijk uitdagend. Ik hoor er zelfs Bowie in. En zo gaat dat door, een ganse plaat lang. Ik kan dan ook moeilijk anders besluiten dan dat dit een genreoverstijgend sterke plaat is. Ferm. Heel ferm.”
Klik hier voor de 51 tot en met 455!
Bekijk hier de jaarlijsten van alle voorgaande jaren:
Bekijk hier de jaarlijsten van ons redactieteam: