Eindelijk! Alice In Chains is terug met een nieuw album. Rainier Fog is de titel die het zesde album van de sterkste grungeband uit zijn tijd draagt. En het betreft inmiddels alweer het derde album sinds de reünie met William DuVall, die in de voetstappen trad van de overleden frontman Layne Staley en naast (gedeelde) leadvocalen ook de rol van ritmegitarist op zich heeft genomen. De titel is een verwijzing naar Mount Rainier, een berg in de nabijheid van thuisbasis Seattle. Ook Rainier Fog is geproduceerd door Nick Raskulinecz, die eerder al de voorgaande albums Black Gives Way To Blue (2009) en The Devil Put Dinosaurs Here (2013) produceerde. Het album is dan ook Alice In Chains 2.0 zoals we inmiddels al bijna tien jaar gewend zijn. Fans van die albums hebben uitgekeken naar deze schijf en dat wachten wordt rijkelijk beloond.
Albumopener The One You Know was de eerste single van het album en verscheen al begin mei. Het is een karakteristiek Alice In Chains nummer, waar naast de geharmoniseerde zangpartijen tussen Cantrell en Duvall, ook het vieze gitaargeluid van de band weer goed naar voren komt. De in eind juni verschenen single So Far Under deed er echter nog een flinke schep bovenop en bevat dat lekker typische en voor Alice In Chains-begrippen zware vuige gitaargeluid, dat we op afgelopen recente albums ook goed terughoorden in nummers als Check My Brain en Stone. De laatste single Never Fade is een ode die geschreven werd voor Layne Staley, en de toen net overleden Soundgarden-frontman Chris Cornell en DuVall’s eigen overleden oma. Wat opvalt aan dit aanvankelijk wat meer uptempo nummer is dat ook op vocaal gebied een eerbiedige Staley-imitatie wordt afgeleverd, voordat DuVall in zijn eigen stijl overgaat en Cantrell hem vervolgens bijstaat. Ook nummers als Rainier Fog en het vol klinkende Red Giant gaan erin als zoete koek. Laatstgenoemde bevat heerlijk donkere riffs die verenigd worden met bijna spookachtige vocalen.
Maar Alice in Chains zou Alice in Chains niet zijn als het album niet ook bol zou staan van de wat meer rustige en neerslachtige nummers. En die zijn er zoals naar verwachting weer volop. Zo is All I Am een ronduit confronterend nummer, met Cantrell ten voeten uit als tekstschrijver. Sterker nog: ik kreeg bij de eerste luisterbeurt direct kippenvel, wat de afsluiter van het album wat mij betreft ook tot hoogtepunt van dit album maakt. In vergelijking met All I Am valt het akoestische Fly in het niet, maar gezien dit nummer als vierde passeert op het album, heeft het daar geen last van. Het is echter het enige nummer dat mij niet veel doet. Het opvolgende Drone, dat een akoestische gastbijdrage bevat van oud-Queensryche gitarist Chris De Garmo, zal ook niet snel het favoriete Alice In Chains nummer zijn van een willekeurig individu, maar het vindt prima zijn weg op het album. Bovendien doet het ook terugdenken aan de wat meer experimentele, cynische nummers uit de vroegere jaren van de band. En ook Deaf Ears Blind Eyes heeft een behoorlijke klassiek Alice In Chains-gevoel. Als we dan ook nog het sterke Maybe eraan toevoegen, dan kan ik alleen maar concluderen dat Alice In Chains het lange wachten heeft beloond met een sterke plaat. Het is vertrouwd, donker, hoopvol en zit weer vol met schoonheid. Vind ik het beter dan The Devil Put Dinsosaurs Here uit 2013? Nee, dat niet, maar het is wel een welkome aanvulling. Dus welkom terug Alice In Chains 2.0!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
Score: