Ihsahn – Ámr

Geschreven door op 29-12-2018 om 17:44.

Hij is al even uit, de nieuwste Ihsahn. En omdat hij hoog in mijn jaarlijst prijkt (en mogelijk in meerdere jaarlijsten) mag de bespreking van dit album op Zware Metalen niet ontbreken. Ámr heet het zevende geesteskind van Vegard Sverre Tveitan en de Noor is er opnieuw in geslaagd om een album te creëren dat op abstract niveau als één entiteit aandoet, ondanks de soms sterk van elkaar verschillende nummers. Een album dat bovendien qua melodielijnen in het verlengde ligt van voorganger Arktis. (2016).

Ihsahn put overduidelijk nog altijd zijn primaire inspiratie uit de black metal, maar de ontwikkeling die zijn muziek als soloartiest doormaakt zal niet voor iedereen even eenvoudig te verhapstukken of zelfs maar te waarderen zijn – althans niet voor degenen die vooral het Emperor-tijdperk appreciëren. Het solowerk van Ihsahn is divers, zeer divers. En dat inmiddels al zeven albums lang. Ze staan hier allemaal op de plank en ik schat ze stuk voor stuk hoog, elk op hun eigen unieke manier. Er is namelijk één belangrijke constante in het werk van Ihsahn: hij boet nooit en te nimmer in op kwaliteit, artisticiteit en diepgang. Nergens. Op Ámr is dat niet anders.

Waar voorganger Arktis. de luisteraar meenam op een muzikale reis langs uitgestrekte, arctische vlakten, is Ámr vooral introspectief. De gelijkenissen tussen beide albums bevinden zich dan ook vooral op het niveau van de structuur. Ámr opent met Lend Me the Eyes of Millenia, gelijk het meest explosieve nummer op het album (tezamen met de afsluiter), waarin een vervreemdend apocalyptisch landschap opdoemt. Dit wordt nog eens versterkt door de tekst die een spookachtige en desolate atmosfeer omschrijft. In dit nummer, maar ook op de rest van het album, is er daarnaast een prominente rol weggelegd voor de synthesizer.

Ook zijn op Ámr, net als op Arktis. en in mindere mate Das Seelenbrechen, de popstructuren nooit ver weg. Het tweede nummer Arcana Imperii en derde nummer Sámr getuigen hiervan, met ruimte voor cleane vocalen en refreinen. One Less Enemy is weer steviger qua compositie en de voor Ihsahn zo kenmerkende scream keert terug in het palet. Where You Are Lost and I Belong, Marble Soul en Twin Black Angels kennen een bepaalde ‘zachtheid’ die bijzonder mooi combineert met de ruigere gezongen passages en gitaarlijnen. Maar hoe melodieus en gepolijst de refreinen in sommige nummers ook mogen klinken, het onderbuikgevoel is nooit ver weg, zoals eigenlijk geldt voor het complete oeuvre van Ihsahn. En wat met afsluiter Wake nog maar weer eens subtiel duidelijk wordt.

Net als Arktis. bevat Ámr een bonustrack. Alone is een gedicht van Edgar Allan Poe, door Ihsahn (wederom) op geniale wijze op muziek gezet. Dit extraatje zal de harten van menig bibliofiel onder ons, en die met een voorliefde voor black metal in het bijzonder, zonder twijfel sneller doen kloppen.

Het is evident dat artistieke motivatie nog altijd de drijfveer vormt voor Ihsahn. Deze man leeft voor, door en mét muziek. Ik sta graag paraat voor de volgende etappe, nieuwsgierig naar waar de duistere muzikale reis van de Noor deze keer zal leiden.

Score:

88/100

Label:

Candlelight Records/Spinefarm Records, 2018

Tracklisting:

  1. Lend Me The Eyes Of Millenia
  2. Arcana Imperii
  3. Sámr
  4. One Less Enemy
  5. Where You Are Lost and I Belong
  6. In Rites of Passage
  7. Marble Soul
  8. Twin Black Angels
  9. Wake
  10. Alone (bonustrack)

Line-up:

Ihsahn – vocalen, gitaar, keyboard, bas

Links: