Funeral Mist – Hekatomb

Geschreven door op 20-06-2018 om 23:55.

Al van voor Mr. Funeral Mist aka Arioch aka Mortuus naar Marduk trok om er Legion te vervangen, schatten de meeste mensen die ik ken Funeral Mist in op ongeveer dezelfde hoogte als Marduk. Goed nieuws dus, toen hij als vocalist in 2004 naar die laatsgenoemde Zweedse grootheid vertrok. De vraag werd wel gesteld of er ooit nog wel iets van Funeral Mist zou uitgebracht worden. Dat was zo. Maranatha uit 2009, door velen aanzien als een blackmetalklassieker, maakte duidelijk dat Arioch zijn kindje niet zomaar zou begraven. En ja, het evolueerde net als Marduk op dat moment naar de orthodoxe black, maar wie stoorde zich daar nu aan…

Negen jaar na Maranatha is er een nieuwe plaat. Hekatomb. Eigenaar Arioch speelde alles in, behalve de  drums, die van de hand van Lars Broddesson komen. Lars is de vorige drummer van Marduk trouwens. Dat hij kan drummen is geen geheim, en ook op Hekatomb krijgt hij soms vrij spel in lange drumsolo’s. Lars is een topper, zeker, zowel qua snelheid als op het vlak van eigenzinnige fills en temporiseringen in de tragere stukken. Vocaal tapt Arioch uit een ietwat ander vaatje dan voordien bij Funeral Mist het geval was en ook de opbouw van de nieuwe nummers zit meer in het straatje van hedendaagse Marduk. Hoe dat klinkt? Een stuk minder occult en atonaal/dissonant dan op Maranatha, een pak bruter en agressiever dan Maranatha. Enkel de grimmige baslijnen zijn gebleven en worden zelfs nog verder uitgebreid om te teneur van de nummers in de verf te zetten. Je verwacht het niet wanneer je als label Norma Evangelium Diaboli ziet staan, maar deze nieuwe Funeral Mist voelt een pak meer rechttoe rechtaan aan dan de meeste orthodoxe blackmetalalbums van het laatste decennia die via dit label verschenen. Behalve Antaeus dan …

Er zijn een aantal momenten op deze plaat die zeker zullen opvallen bij de luisteraar, zoals het vrij Midden-Oosters aandoend geprevel tijdens één van de eerste nummers, bepaalde Burzum-achtige keys, een Portugese gospel en verdoken boodschappen. Allemaal zaken die bijdragen tot het mystieke imago van deze band. Goed voor de duurzaamheid, maar voorlopig heb ik sowieso meer dan genoeg vlees aan de verpulverende intensiteit van dit album, het knabbelen is voor later. En ja, het kon hier en daar beter in de bereiding (soms wat abrupte beëindigingen, niet al te subtiele sfeermakerij met toetsen en relatief onachtzaam knip- en plakwerk met samples), maar daar zit ik eerlijk gezegd niet echt op te wachten bij een blackmetalplaat. Ook het feit dat Funeral Mist dezelfde evolutie (muzikale) doormaakt als Marduk kan me weinig schelen. Marduk is voor zover ik het momenteel kan inschatten trouwens alweer een stap verder verwijderd van vorig werk, met het thrashy (?) oorlogsepos Viktoria, dat mij momenteel een pak minder doet dan Funeral Mist‘s Hekatomb. Dus?

Score:

85/100

Label:

Norma Evangelium Diaboli, 2018

Tracklisting:

  1. In Nomine Domini
  2. Naught but Death
  3. Shedding Skin
  4. Cockatrice
  5. Metamorphosis
  6. Within the Without
  7. Hosanna
  8. Pallor Mortis

Line-up:

  • Arioch – keel, gitaren

Links: