Slugdge – Esoteric Malacology

Geschreven door op 04-01-2019 om 22:55.

Bij aanvang van deze review hield ik me voor het te hebben over de naam en het artwork, maar dan bedacht ik me dat ik er geen geheim van maak onder andere van black metal te houden, wat quasi automatisch betekent dat je het maar beter niet te veel hebt over vreemde bandnamen of lelijk artwork. Dat slaan we dus over. Over naar Slugdge. Een typische Willowtip band, wat zoveel betekent als technisch en uitdagend, death metal en beyond. Dit is het derde album van de Britse formatie Slugdge en wat mij betreft hun beste tot op heden.

Het valt moeilijk in een paar paragrafen samen te vatten wat deze heren maken, dus ik ga het wat op flessen trekken en vaak te kort door de bocht gaan, om het leesbaar te houden en jullie de kans te geven snel de plaat te scoren. Dat laatste is namelijk mijn advies. Slugdge is heel wat. Zowel technisch blink het uit, ook in tijden waar limieten gebroken worden en ook qua snelheid en behendigheid weet Slugdge verfrissend en ongeforceerd complex uit de hoek te komen zonder de luisteraar kwijt te raken. Esoteric Malacology fascineert, quasi van begin tot einde. Gaande van de geniale übersolo’s, het multidimensionale en vaak polyritmische samenspel, de geciviliseerde varianten op Anaal Nathrakh‘s animaliteit tot de bijzonder gecamoufleerde furieuze meloblack- en extreem virtuoze melodeathrash gitaarpassages tussendoor (Mors Principium Est is er niets bij)… Slugdge is super. Daarbij behoudt het voldoende organische vibes en valt er weinig tot geen (bij mij in ieder geval) al te djenterige digitalitis te bespeuren. En de riffs! De riffs… ze zijn zo vet als het technische gepiel.

Slugdge speelt ook geenszins op veilig (niet alleen qua artwork). Ik heb maar weinig nummers gehoord in mijn leven waar de basgitaar zo prominent aanwezig en fundamenteel is als tijdens Crop Killer. Ook het bijna ceremonieel aandoend techdeath nummer The Spectral Burrows, met progressieve neigingen en dito cleane zanglijnen, is behoorlijk uitdagend. Ik hoor er zelfs Bowie in. En zo gaat dat door, een ganse plaat lang. Ik kan dan ook moeilijk anders besluiten dan dat dit een genreoverstijgend sterke plaat is. Ferm. Heel ferm.

Score:

85/100

Label:

Willowtip Records, 2018

Tracklisting:

  1. War Squids
  2. Crop Killer
  3. The Spectral Burrows
  4. Slave Goo World
  5. Transilvanian Fungus
  6. Putrid Fairytale
  7. Salt Thrower
  8. Limo Vincit Omnia

Line-up:

  • Kev Pearson – Gitaar
  • Matt Moss – Keel
  • Matt ‘Moat’ Lowe – Bas
  • Alan Cassidy – Drums

Links: