High On Fire – Electric Messiah

Geschreven door op 03-01-2019 om 21:39.

Matt Pike is een bezig baasje. Vorig jaar, op het internationale wietrokers walhalla 4/20, bracht hij met zijn legendarische stoner band Sleep het fenomenale The Sciences uit. Een album dat hier op Zware Metalen één van de hoogste scores ooit kreeg. Krap zes maanden later liet hij met High On Fire, zijn hoofdband, Electric Messiah op de wereld los. Een album dat lichtelijk werd ondergesneeuwd door de langspeler van de eerstgenoemde stoner-outfit, wat volkomen logisch is. Immers wordt er niet elke dag een album uitgebracht door één de van meest invloedrijke bands in een genre, laat staan als dat uit het niets gebeurt na een studiostilte van vijftien jaar. Toch verdient dit achtste album een luisterbeurt, ook al dienen daar wat kanttekeningen bij te worden geplaatst…

Vrijwel direct wordt duidelijk dat High On Fire nog altijd niet doet aan suikerjasserij: Spewn From The Earth opent de plaat op een moordend tempo en Pike schudt achteloos de ene na de andere straffende en even zo ranzige riff of blaarvormende solo uit zijn arm (het woord mouw zou in dit scenario niet toepasselijk zijn, gezien de man’s ontblote pens inmiddels een iconische status heeft verworven). Natuurlijk mengt hij nog steeds gemalen Cubaanse sigaren en whiskey door zijn havermoutpap en spoelt hij die prut weg met een ferme kop glassplinters: woest, ruw, haast gorgelend worden de woorden uitgespuwd. Aangevuld door het donderende en vingervlugge baswerk van Jeff Matz en de verpulverende vellenverkrachterij van Des Kensel, is het duidelijk dat dit trio zich inmiddels met enige trots de ultieme incarnatie van het power-trio mag noemen.

Vergelijkingen met Motörhead zijn dan ook onvermijdelijk. Met het verlies van Lemmy ontstond er een groot gat dat wellicht nooit gevuld kan en zal worden. Echter, als er dan toch een band is die ook maar enigszins in de schaduw zou mogen staan van “The Loudest Band On Earth”, dan is die van deze drie mannen. Pike en co. leken zich dit ook te beseffen en de titel van deze plaat refereert dan ook aan de frontman. Het gelijknamige nummer is de beste liefdesbrief die ze ooit hadden kunnen schrijven aan hun gevallen idool en mag zich gelukkig rekenen tot het beste wat deze plaat te bieden heeft. Furieus en overrompelend, als een niet te stoppen stoomtrein op snelheid, raast de band in vier minuten door een set monsterriffs en gorgelgrunts heen die zeer vermoedelijk een goedkeurende blik van meneer Kilmister zouden krijgen.

Echter knipoogt de band daarnaast ook naar zijn eigen verleden. Hekkensluiter Drowning Dog’s riff grijpt terug naar Snakes For The Divine, wat misschien wel het beste nummer is dat de band in zijn ruim twintigjarige carrière produceerde. Hoewel dat laatste nummer nog altijd op de troon zit, mag deze finale er zonder schaamte op een luxe fauteuil naast gaan zitten. Ook de teksten in dit nummer zijn ronduit duister en minstens zo indrukwekkend te noemen:

And god damn you
You’re the shadows of man
And god damn you
For it’s kill or be killed in the end
Take what is given to you – death surrounds you
Stuck low with souls for the moon – death surrounds you
Black garbs the hosting of two – death surrounds you

Alles wat deze band heeft groot gemaakt, is ook op Electric Messiah terug te vinden. Dit is echter ook direct het grootste probleem van deze schijf: de groei die de er op de laatste paar platen werd gemaakt, lijkt te zijn gestagneerd. Op plekken voelt dit werk aan als een collectie aaneengeschakelde riffs die zich net iets te vaak herhalen. Een collectie donders goede riffs welteverstaan, maar een collectie riffs desalniettemin. Recente platen uit het repertoire kenden meer spanning, variatie en dynamiek dan deze negen nummers, die opgeteld bijna een uur volmaken. Op plekken zet de vermoeidheid in, al dan niet lichtelijk. Met name de uitgesponnen, wat meer op sludge leunende tracks slepen iets te veel en vertonen te weinig progressie om de aandacht vast te houden. Mijn vermoeden is dat Sleep het grootste deel van Pike’s creatieve vat leegtapte in 2018, en High On Fire dus helaas aan het kortste eind trok. Dat wil overigens niet zeggen dat dit een middelmatig album is. Verre van zelfs. Verwacht echter geen wereldschokkende sprong in kwaliteit of songwriting. Dit is High On Fire dat doet waar High On Fire goed in is: de vullingen uit je schedel rammen met een moker van een album. Ook al wordt dat deze ronde netjes “volgens de regeltjes” gedaan, heb je aan het einde van de dag nog altijd een vakkundig verbouwd smoelwerk, en dat is een goede zaak.

High On Fire - Electric Messiah coverScore:

79/100

Label:

Entertainment One Music, 2018

Tracklisting:

  1. Spewn From The Earth
  2. Steps of the Ziggurat/House of Enlil
  3. Electric Messiah
  4. Sanctioned Annihilation
  5. The Pallid Mask
  6. God Of The Godless
  7. Freebooter
  8. The Witch And The Christ
  9. Drowning Dog

Line-up:

  • Matt Pike – Schuurpapier strot, gitaar
  • Jeff Matz – Basgitaar
  • Des Kensel – Drums

Links: