Als een per ongeluk te diep geïnhaleerde hijs uit de bong sloeg het de metalgemeenschap om de oren: dit jaar op twintig april, werd twintig jaar na het uitkomen van Dopesmoker het nieuwe album van Sleep uitgebracht. Als bongslag bij nuchtere toestand werden stoners wereldwijd omver geslagen door de meest massieve riffs sinds de processie naar Jeruzalem wereldkundig werd gemaakt. Zo ook uw redacteur, die zich er redelijk veilig bij voelt om fanboy van de band genoemd te worden. Het is inmiddels al een paar weken terug, maar een titanische plaat als deze heeft dan ook even tijd nodig om te bezinken, zeker als je wilt voorkomen dat je in een door Iommische riffs aangedreven uitzinnigheid met superlatieven gaat strooien, superlatieven die je een week later misschien terug zou nemen.
De hype was dus zeker aanwezig toen The Sciences uit het niets voorbij kwam denderen. Sterker nog, voor de illustere individuen die wat meer tijd doorbrengen op de fora die onze niche bespreken, is het geen verrassing dat er nog steeds mensen staan te stuiteren over de kwaliteit van deze plaat. Uw recensent is er daar zeker een van. Maar waar hebben we het nu dan eigenlijk over? Wat heeft Sleep losgelaten met The Sciences en waarom loopt iedere fanboy met de hand in de broek over straat, terwijl de wietdampen uit zijn koptelefoon komen kringelen? Nou, zes nummers in totaal, inclusief een intro, een nummer dat al als live opname op Dopesmoker was verschenen en een nummer dat reeds een aantal jaar wordt gespeeld tijdens shows.
“Mager”, zegt u? Niet bepaald, gezien de onomstotelijke kwaliteit van die nummers. Daarnaast is het ook gewoon ontzettend fijn om een fatsoenlijk opgenomen versie van Sonic Titan en Antarcticans Thawed te kunnen beluisteren, om over de kwaliteit van die composities maar te zwijgen. De grote vraag is nu dus waarom deze verzameling nummers zo’n gigantische kwaliteit bevat en wat de meerwaarde ervan is. De gedeelde kern van die kwaliteit en meerwaarde ligt in het feit dat de band zijn eigen geluid niet alleen bevestigt, en daarmee alle kopiërende bands van de afgelopen twintig jaar wegblaast, maar ook zo ontzagwekkend goed weet in te zetten, dat The Sciences verdere albums in het genre per direct overbodig lijken. De aanbidding aan het Sabbathiaanse altaar is overduidelijk aanwezig (zoals de grondslag voor metal in het algemeen zonder twijfel is terug te leiden tot de Britse band), maar de kracht van de riffs neemt nieuwe proporties aan, ondersteund door haast als heilige geschriften aandoende teksten over wiet en een even schimmige als nieuwsgierig makende verkondiging van zelf bedachte mythen uit een ver verleden.
Van een comeback kun je eigenlijk niet meer spreken, want The Sciences klinkt alsof de band hier jaren op heeft zitten broeden. We weten dat dit feitelijk niet waar is, maar waarschijnlijk hebben de blauwdrukken voor wat wij op dit album vinden, jarenlang rondgezweefd in het door wiet bewerkstelligde, gedeelde onbewuste van Cisneros en Pike. Van de inleidende grooves van Marijuanaut’s Theme en de grandeur van Sonic Titan, tot de prehistorische riffs van Giza Butler en de epiek van The Botanist, alles klikt in elkaar als het moment waarop die ene hit inslaat als een bom. De ophemeling van Sabbath, wiet en riffs lijkt een parodie, waarbij het zelfbewustzijn van de band zeker niet onderschat mag worden, maar door de kwaliteit en de impact van dit album blijkt de urgentie van zowel de muziek en zijn thema’s, alsmede de urgentie van zelfreflectie binnen een genre als dit.
Sleep lost alle verwachtingen in; verwachtingen die zich over de jaren hebben opgehoopt, niet in de laatste plaats door de sublieme uitgave van Dopesmoker in 2012. De monumentale riffs op dat tijdloze album lieten een band horen die nog niet klaar was, maar juist een ambacht aan het perfectioneren was. Het uitkomen van The Clarity in 2014 zorgde voor een gezonde opbouw, maar kon nooit voorspellen dat dit album ons zou bereiken. The Sciences zorgt voor een andere blik op het ambacht van de band; de blik van een band die zijn carrière onverstoord voortzet na een vroegtijdige en onjuiste beëindiging, en daarmee zijn eenzame positie aan de top van het genre bevestigt.
Score:
99/100
Label:
Third Man Records, 2018
Tracklisting:
- The Sciences
- Marijuanaut’s Theme
- Sonic Titan
- Antarctican’s Thawed
- Giza Butler
- The Botanist
Line-up:
- Al Cisneros – Bas, Vocalen, Bong
- Matt Pike – Gitaar
- Jason Roeder – Drums
Links: