Headlines

Door alle prikkels waar we tegenwoordig aan blootgesteld worden, luidt één van de marketingregels dat men gemiddeld zeven keer met een boodschap in aanraking moet zijn geweest voordat er tot koop wordt overgegaan. Zanger Keith Buckley slaagt voor de missie van herhalingskracht in ieder geval met vlag en wimpel. Waarom? Beluister de negende plaat van de Amerikaanse metalcoreformatie Every Time I Die maar eens. De gebroeders Buckley zijn inmiddels uitgegroeid tot doorgewinterde professionals die samen met gitarist Andy Williams sinds 1998 bezig zijn om de wereld te bestoken met een geflipte mix van post-mathcore en post-metalcore. Radical zag het daglicht bij het label dat vanaf 2009 een veilige thuishaven blijkt te zijn voor het vijftal: Epitaph Records.Lees verder ›

Tien jaar lang heeft Limp Bizkit gewacht met de wereld te voorzien van een nieuw album. Volgens gitarist Wes Borland was vocalist Fred Durst niet tevreden over zijn eigen inbreng, waardoor het album enige vertraging opliep. Opstandig gedrag is het uitgangspunt van deze 'motherfuckers uit Jacksonville' in de Verenigde Staten. De ironische albumtitel Limp Bizkit - Still Sucks toont dat de band nog altijd stoïcijns blijft en de minachting van anderen omarmt.Lees verder ›

Sylvan Awe is een Australische band. Ik dacht eerst dat het een eenmansproject was van een man waarvan de voornaam Sylvan was. Blijkt dat Sylvan Awe twee Latijnse woorden zijn. De vertaling durf ik niet stellig te onderbouwen, maar iets als 'respect voor het woud' komt in de buurt.Lees verder ›

2021 is vooralsnog een rustig jaar als het gaat om nieuwe studioalbums van de grotere namen in thrash. Testament bracht juist vorig jaar een album uit, Megadeth besloot zijn kruit nog even droog te houden, Joey Belladonna moet de zang voor de nieuwe Anthrax nog opnemen en over Dark Angel en Sadus hoeven we het (helaas) al helemaal niet te hebben. Natuurlijk zijn er uitzonderingen zoals die bereplaat van Flotsam and Jetsam, maar hoe thrash is dat eigenlijk nog? Gelukkig is daar in de elfde maand van het jaar Exodus dat de boel – baldadig als altijd – eens even stevig komt opschudden.Lees verder ›

Er zijn weinig zaken waar men mij in het midden van de nacht voor mag wakker maken zonder dat er doden vallen. Een nieuw album van Swallow The Sun is zo’n zeldzaam geval. De Finse band brengt compromisloze, melodieuze death doom met invloeden van black en gothic metal. Het beste wat ooit uit Finland kwam sinds mijn eerste, onverwoestbare Nokia-telefoon. Beiden kennen trouwens het jaar 2000 als bouwjaar. Dat kan geen toeval zijn. Duurzaamheid moet wel een Finse uitvinding zijn.Lees verder ›

Als ik je Nergal moet voorstellen is het vast je eerste bezoek aan onze website. Welkom zou ik zeggen. De meeste lezers kennen hem natuurlijk als de eigenzinnige, klinkklare en toch aaibare frontman van de Poolse blackened deathmetalband Behemoth. De man heeft echter een bijzonder nevenproject genaamd Me And That Man. Geen black metal deze keer, maar dark country, blues en gothic americana. Heerlijke muziek, maar bijzonder niche. Het toont het genie en talent van Nergal want ook in dit genre blinkt de man uit.Lees verder ›

Love & Glory is een heel vlot in het gehoor liggende vrolijke plaat die de voorliefde van John Dallas voor het hardrockgeluid en de glamrock van de jaren 80 en 90 duidelijk weergeeft.Lees verder ›

Passend bij de thema’s die voortkomen uit de fantasywereld, maakt dit Brundarkh symfonische blackened death metal geheel in de stijl van Dimmu Borgir, Cradle of Filth en Carach Angren. Het dramatische effect ligt er dus flink bovenop met een dikke laag aan gothic toetsenwerk. De orkestratie neemt de luisteraar daarbij mee naar een heuse sprookjeswereld. Alsof we ons in een soort extreme metalversie van de Droomvlucht in de Efteling bevinden.Lees verder ›

Het Amerikaanse Sharptone Records is al enige tijd lekker bezig. Enkele Australische zwaargewichten als Polaris, Currents, Alpha Wolf en Miss May I hebben inmiddels een warm nest gevonden bij het label en recent nog verscheen het sterke album van Dying Wish, een gezelschap dat nog nat achter de oren is. Ook nieuw talent krijgt dus de ruimte, wat een prima ontwikkeling is. Het kwintet van Sentinels is dan ook de volgende in de rij om een duit in het zakje te doen. Met Collapse By Design is het tweede album inmiddels een feit. Op basis van de eerdere singles sluit Sentinels naadloos aan bij onder andere de eerdergenoemde collega's.Lees verder ›

Een trio geluidsterroristen uit Japan. Death Hymns bracht dit ding uit in mei 2021 op vinyl, New Era Productions doet het hen na op cd. Reek of the Unzen Gas Fumes krijgt deze keer bijstand van de Scatmother, een Duitse noiseartiest. Duitsland en Japan werkten al vaker samen doorheen de geschiedenis, toevallig kan ik dat niet meer noemen.Lees verder ›

Dit is de derde LP van het gemechaniseerde auditieve wapen Vessel of Iniquity. Op dit nieuwe gruwelijke experiment van overweldigende zintuiglijke vernietiging roept het enige meesterbrein A. White een absoluut armageddon op, waarbij een verblindende plaag van wervelende atmosferische, harde industriële en verscheurende abstracte black metal in vijfenveertig minuten pure geconcentreerde chaos wordt geleid. Met een immanent en afschuwelijk gevoel van ontbinding en van totaal verlies van controle, ziet "The Doorway" Vessel of Iniquity een verpulverende zwerm machinegeweerachtige drummachines ontladen.Lees verder ›

Deze brutale vlegels van Sombre Figures brengen je gedurende iets minder dan een half uur behoorlijke rauwe en ongepolijste lo-fi black metal. De leden verspreiden dit over een zeven nummers, waarvan Broken Bones het eerste is. En nog voor je het goed en wel beseft word je stevig door elkaar geschud en gerammeld. Zonder compromissen te sluiten wordt er een krasserige gitaarmuur opgetrokken. Daartussenin hoor je een spervuur aan gortige keelgeluiden en een lekker brutale, gortdroge drum. Gortdroog in de toms en kicks, doch messcherp in de cymbalen. Gelukkig zit er ook een stevig laagje distortion op de bas.Lees verder ›

Gitarist en componist Jasun Tipton geniet onder prog-minnende muziekliefhebbers enige bekendheid dankzij zijn werk met Zero Hour, de band waarin hij samen met zijn broer en bassist Troy de drijvende kracht was. Ook bij A Dying Planet trokken de broers gezamenlijk op, waarbij Troy zijn basgitaar, gedwongen door een slepende armblessure, verruilde voor zijn stembanden en het debuut Facing The Incurable inzong.Lees verder ›