The Lightbringer – Seven Thrones

Geschreven door op 25-04-2024 om 18:50.

Inmiddels weten we dat Canada een aantal goede en zelfs zeer goede metalbands heeft voortgebracht, zoals collega redacteur Joris ook in zijn recensie van From The Void To Existence benoemde. Deze EP van The Lightbringer kon hem echter, zoals u hebt kunnen lezen, verre van bekoren. Ik geef desondanks de band met het derde album Seven Thrones nog maar eens een herkansing. Volgens de bijgesloten promotekst mogen we een mix van power en melodische black verwachten die verder borduurt op de eerder genoemde EP. De albumhoes doet mij daarbij meer denken aan een lieflijk Disney-achtig tafereel, dan aan een kwaadaardig sprookje.

Ik krijg wat ik verwacht op basis van deze albumhoes. Zo opent Embodiment al direct met de hoge gezangen van Fanny Grenier onder begeleiding van een sferische passage die zo uit een sprookjesverhaal overgevlogen zou kunnen zijn. De krijs geeft het wat meer richting naar de eerder genoemde melodische black metal. Die lijn trekt de band dan ook door gedurende Worlds Beyond. Het nummer verveelt mij dan toch niet direct, hoofdzakelijk vanwege de mooie gezangen en het best wel aardige drumwerk. En de snellere passages met dramatische gitaarriffs zijn ook nog niet eens slecht gevonden, luister maar eens naar het einde van dit nummer. Soms doet die vrouwelijke vocaal mij een beetje denken aan die van Nina Laderoute van het eveneens Canadese Hyloxalus, al klinkt Make Me the Heart of the Black Hole veel uitgesprokener op een alternatieve manier.

 
De zuivere zang van één van de heren tijdens Elementalians is gelukkig van korte duur, want hij is niet helemaal lekker en het past niet in het geheel. Dan hoor ik zelf liever de harsh vocalen en de eerder genoemde feeërieke gezangstem. De band heeft wel heel erg de neiging om wat teveel door te meanderen op dezelfde wijze, zonder dat het al teveel toevoegt. Dit gaat ten koste van de algehele flow en verveelt mij dan ook wat op den duur.

Seven Thrones is duidelijk een conceptuele, verhalende plaat die niet zo heel veel irritatie opwekt, maar op momenten wel een klein beetje. Dezelfde structuren worden voor mijn gevoel soms te lang doorgezet. Pluspunten hoor ik ook terug: de vocalen van dame Grenier, een aantal fijne gitaarthema’s (met name Pillar of Creation), de grunts en de krijsen en het energieke drumspel. Wel ben ik van mening dat dit album niet direct uitnodigt tot herhaaldelijke luisterbeurten, omdat de composities zelf wat te generiek van aard zijn. Het hier toegevoegde Astral Crown is vrij representatief voor de plaat in zijn geheel, dat wil zeggen er zijn betere, maar zeker ook mindere nummers op.

Score:

65/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Embodiment
  2. Worlds Beyond
  3. Aether Rivers
  4. Elementalians
  5. Pillar of Creation
  6. Astral Crown
  7. Efflorescence
  8. Mystic Places of Dawn

Line-up:

  • Simon Vaillancourt-Girard – Gitaren, drums
  • Amélie Côté – Keyboard, piano
  • Stanislav Stefanovski / Станислав Стефановски – Vocalen
  • Fanny Grenier – Vocalen
  • Olivier Vaillancourt-Girard – Vocalen, gitaren, basgitaar

Link: