Dubbel zo vet, dubbel zo verwoestend, dubbel zoveel gefolterd. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, allesverslindende, geselende plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Harbinger Of Woe van Brodequin. Joost (favoriete genre: black, funeral doom) en Patrick (favoriete genre: dissonant death) zijn deze keer de gelukkigen.
De brodequin was een martelwerktuig, dat tijdens de middeleeuwen werd gebruikt. Het slachtoffer werd in zittende positie op een stevige bank vastgezet, zijn benen ingeklemd tussen planken, waarna er wiggen hout met een hamer in de benen werden geslagen. Door de druk werden de benen samengedrukt, de botten verbrijzeld en stroomde het bloed en het merg uit de wonden. Voor zogenaamde gewone misdrijven werd de marteling uitgevoerd met vier wiggen, terwijl acht wiggen de benen van extreme misdadigers martelden.
‘As long as human life has existed, it is reasonable to assume that torture and punishment have run parallel.’
Het is tevens de naam van een Amerikaanse band, opgericht door de broers Jamie en Mike Bailey. De band bracht in het verleden albums als Instruments Of Torture (2000), Festival Of Death (2001) en Methods Of Execution (2004) uit. Zoals zowel de naam van de band als de titels van de albums doen vermoeden, stond de loodzware brutal death volledig in het teken van bloedvergieten, lijden, marteling, mishandeling, verminking en dood. Nieuwe muziek kwam er niet meer na 2004 en de band hield het in 2008 zelfs voor gezien. Na twintig jaar vreedzame stilte is Brodequin teruggekeerd voor een nieuwe, ongekende foltering en brengt het wat nieuwe martelwerktuigen met zich mee. The Brothers Bailey zijn terug met een nieuwe drummer, een nieuw label en hun langverwachte vierde album: Harbringer of Woe.
Brodequin keert twintig jaar na zijn laatste album terug aan het front. Doet Brodequin iets nieuw op deze plaat, klinkt de band hedendaags en actueel of was de band in hun beginjaren beter in vorm en relevanter?
Joost: Als we een vergelijk maken met Methods Of Execution (2004) dan valt als eerste de sterk verbeterde geluidsmix en overdracht op. Waar de voorganger van Harbringer Of Woe soms nog ietwat ongedefinieerd voor de dag kwam, heeft de nieuweling een behoorlijk opgepompt geluid, zonder dat het een grote steriele brij is geworden. Daarnaast moet gezegd worden dat de band nog steeds een overrompelende indruk maakt op de luisteraar door er gelijk de beuk in te gooien. Het is daardoor ook niet direct de meest toegankelijke plaat binnen het genre, maar dat is in die zin dan ook niets nieuws onder de zon. We leven in een metaltijdperk waarin de diversiteit en keuze binnen de verscheidenheid aan (sub-)genres immens is. Wellicht kun je dan concluderen dat de heren in hun eigen segment relevanter waren pakweg zo’n twintig jaar geleden, maar ik blijf van mening dat het extreme karakter van de muziek en de nauwelijks verstaanbare tekstuele input een onuitwisbare indruk maken op zowat iedere deathmetalliefhebber. Of het dan goed is voor herhaaldelijke luisterbeurten, is geheel afhankelijk van de noden van de luisteraar in kwestie.
Patrick: Je kunt nou niet stellen dat Brodequin met Harbinger Of Woe iets nieuws brengt. Er mag dan twintig jaar tussen zijn huidige en vorige uitgave zitten, deze brute afranseling sluit prima aan bij het muzikale verleden van het drietal. Maar dat wil niet zeggen dat dit louter een herhaling van zetten uit het verleden is. De band klinkt nog steeds zo verbeten als het op Methods Of Execution (2004) deed, waarbij direct aangetekend moet worden dat de productie deze keer minder schurend, minder lomp is. Hoewel het de band destijds prima paste, maakt de ietwat heldere productie en mix dat Harbinger Of Woe een stuk directer doorkomt. Het raakt niets van zijn brute kracht kwijt. Sterker nog, het komt nog meer primair, wreed en direct over. En vergis ik me als ik zeg dat de drums nog een tandje strakker en sneller uitgevoerd zijn? Daarnaast is de zang, die bestaat uit een murmelende grunt en een sporadische schreeuw, een stuk minder bedompt. Dat betekent nog steeds niet dat de teksten over de meest gruwelijke folteringen, rondvliegende ledematen en liters aan bloed makkelijk te volgen (lees: te verstaan) zijn, maar dat kan de pret geen moment drukken. Nee, dit alles maakt zeker niet dat Harbinger Of Woe het stempel vernieuwend mee kan krijgen. Maar zit je daar bij een band als Brodequin überhaupt op te wachten?
Waarom moet je dit Harbringer of Woe beluisteren?
Joost: Voornamelijk vanwege de overrompelende bruutheid die de band te bieden heeft. De onderliggende melodische structuur blijft daarbij grotendeels intact, al mikken de Amerikanen hier overduidelijk op een zo groot mogelijke impact. De nimmer aflatende blasts vormen daarbij één van de hoofdbestanddelen. Voor de liefhebbers van bruut drumgeweld is dit album sowieso een welkome traktatie. De vulgaire, donkere putgrunt van Jamie Bailey, die soms ook een ijle schreeuw laat ontsnappen, is en blijft kenmerkend voor Brodequin. Het is een stuk horror, dat zowel de titel van dit album als de bandnaam eer aandoet.
Patrick: Wat een muur van geluid, wat een explosie aan extreme razernij. Direct vanaf het begin gaan de drums op standje ‘stampede’ (om daar ook nergens meer van af te wijken) en dendert Brodequin over je heen met de extreem verwoestende, allesvernietigende kracht van een vraatzuchtige zwerm sprinkhanen, die zich op een veld vol in de wind wuivende graanhalmen stort. Het veld is kaalgevreten binnen seconden, geen teken van leven achterlatend en verder denderend om hun ogenschijnlijk nimmer eindigende honger te stillen. Tien nummers lang wordt er een onverzadigbare furiositeit over je uitgestort. Soms is het gewoon heel fijn om zo door muziek verzwolgen te worden.
Welke invloeden hoor je op het album?
Joost: Op het vlak van brutaliteit en genadeloosheid denk ik dan toch vooral aan (oude) Cryptopsy, Mortician of een band als Disgorge. De heren schuwen daarbij de dissonantie ook niet, waardoor ik ook een parallel kan trekken met het werk van een band als Morbid Angel. Verder komt het album heel opgefokt op mij over, zoals een goede deathgrindband ook klinkt. Het is daarnaast erg knap wanneer een band rondom één bepaald thema een geheel album kan vormen, iets dat de bandleden van Brodequin zich schijnbaar eigen hebben gemaakt.
Patrick: Als het op de stoutmoedige driestheid en lompe onbehouwenheid aankomt, komen namen als Devourment, Disgorge, Gutslit, Malignancy, Mortal Decay en Putridity bij mij naar boven. Qua thematiek – middeleeuwse marteling, bloedvergieten – schieten namen als FesterDecay, Hulder en Sadistic Torture (duh!) te binnen. Al met al is dit een schijfje dat bol staat van het venijn. Zwaarte en snelheid krijgen voorrang boven zaken als melodie en techniek. Niet dat je die laatste niet tegenkomt, maar het accent op het album ligt heel erg anders.
Joost: Nou eigenlijk gelijk tijdens de openingsfase van Diabolical Edict wanneer het lijkt alsof er iemand hard met de brodequin wordt gemarteld. De schreeuwen en de haast declamerende teksten tezamen met de uiterst brutale openingsfase zijn tezamen een fantastische manier om de waanzin van dit album in te luiden. Verder noteer ik nog de korte Gregoriaanse gezangen op een fundament van blastbeats net aan het begin van Theresiana. De eerder vrijgegeven single Of Pillars And Trees heeft een gestructureerde opbouw die overgaat in een akelig dissonante gitaarpartij, waarna er een moment van chaotische drumcapriolen en een zeer intense schreeuw volgt. Het nummer Vredens Dag klinkt mede door de fijne melodische gitaren en een aantal getemporiseerde fases ook erg lekker. Het zijn slechts enkele momenten binnen het gehele album die mij fascineren en tegelijkertijd in vervoering brengen.
Patrick: Het hele album is een golf aan extreem brute, ontzagwekkende, allesverpletterende death metal. Daardoor ligt er misschien het gevaar op de loer dat het album wat repetitief overkomt (een kritiekpunt dat de band in het verleden wel eens is toegeworpen). Maar tegelijkertijd is het mooi om te merken dat op een album dat zo volledig gestoeld is op brute kracht, er kleine nuances zijn die het geheel net even meer kleur geven. Het geschreeuw en het korte stukje gesproken tekst in Diabolical Edict, het stukje koorzang in Theresiana, een kort momentje waarop het verbeten tempo er even afgaat en vervolgens uitbarst in een dissonante uithaal in Of Pillars And Trees, de net even haperende riff in Tenaillement, het spelen met het tempo in Vredens Dag en aan het einde van het slot- en titelnummer Harbringer of Woe de uitgesproken tekst. Het zijn kleine – en tegelijkertijd o zo essentiële – nuances, die ervoor zorgen dat het album niet tot een brij aan overweldigende klanken verwordt, terwijl er anderzijds ook geen moment aan brutaliteit wordt ingeleverd. Vraag je me echt om een favoriet uit deze woestenij aan klanken aan te wijzen, dan kom ik uit bij Of Pillars And Trees of Vredens Dag.
Ook dit album staat weer vol met grievende teksten over kwelling, pijniging, en toetakeling. Welke tekst spring er voor jou het meeste uit?
Joost: Wat in ieder geval opvalt, is het feit dat de teksten naadloos aansluiten bij het brutale karakter van de muziek. Misschien is het in dit geval ook maar goed dat lang niet alle expliciete teksten te verstaan zijn. Veel van deze teksten handelen over een intense vorm van sadomasochistische martelingen, die bovenal een middeleeuws karakter hebben. Zelf denk ik dan ook aan de overtreffende trap van de pijnigingen die we ook in de filmreeks Saw kunnen aanschouwen. Of tel daar voor mijn part de brute scenes die tijdens Game of Thrones plaatsvinden bij op, afgehakte hoofden op spiezen, dat soort taferelen. Binnen zo veel gruwelijks dat de revue passeert is het dan ook lastig om één enkele tekst te kiezen die er het meeste uit springt, maar Of Pillars and Trees kent net als de rest van de teksten een vrij poetische insteek: “Fastened by way of iron nails to a pillar, feet dangling in the open air below, nearby victim has a stake removed re-driven through her new blood from an old wound makes a show”, ofwel “Met ijzeren spijkers vastgemaakt aan een pilaar, voeten bengelend in de open lucht beneden, slachtoffer in de buurt laat een staak verwijderen en opnieuw door haar steken, nieuw bloed uit een oude wond maakt een show”. Hoe bizar wilt u uw tekstuele invulling nog hebben na het lezen van dit soort teksten?
Patrick: “There simply was no point in history that was more brutal than the medieval period,” (“Er was simpelweg geen moment in de geschiedenis dat wreder was dan de middeleeuwen”) zegt zanger en bassist Jamie Bailey. Of dat waar is? Er zijn genoeg periodes te noemen die niet voor de middeleeuwen onderdoen. Neemt niet weg dat het dagelijks leven in de middeleeuwen hard en roerig was; constant op je hoede moeten zijn voor ziekten en ondervoeding. De gemiddelde levensverwachting was in grote delen van Europa dan ook maar 30 tot 35 jaar. En dan waren er nog de kerk en de adel; de angst om in de hel te komen, maakte de mensen onderdanig aan de machthebbers. Straffen in de middeleeuwen waren niet mals. Verbanning, schandstraffen (ter vernedering), lijfstraffen, marteling of verminking waren heel gebruikelijk. Onthoofdingen, ophanging aan de galg, verbranding op de brandstapel, radbraken en vierendelen… Het lijstje met gruwelijke, nietsontziende straffen is ongekend beestachtig, sadistisch en – vanuit ons huidige perspectief – primitief. Wat nu als marteling wordt beschouwd, was toen een geaccepteerde manier van straffen. De tien nummers op het album gaan allemaal over wrede martelingen… Vlees dat van botten wordt getrokken, botten die worden gebroken, wiggen die in het lichaam worden geslagen en lichaamsdelen die van het lijf worden gescheurd. Als je op zoekt bent tot nadenken, politieke statements, ben je op Harbinger of Woe aan het verkeerde einde. Of het moeten de slotwoorden in het titelnummer zijn: “You can’t kill very large number of people, except in the name of virtue.” (“Je kunt geen heel groot aantal mensen doden, behalve in naam van de deugd.“) Zeker weten dat we, met een mooie slok erbij, hier een avond uitgebreid over kunnen filosoferen.
Joost: Tja, een typisch gevalletje van ‘wat je ziet, is wat je krijgt’. Het mag dan ook best een gevoel van weerzin of/en fascinatie opwekken. Ik heb het al vaker gezegd in mijn eigen recensies, vrijheden van kunstenaars en ook musici horen onbegrensd te zijn. Als expliciete afbeeldingen bijdragen aan het concept van een bepaald werk – iets wat we vooral terugzien in het metalgenre – dan draagt het wel degelijk bij aan het gevoel dat het teweeg kan brengen, alvorens we een album gaan luisteren. Evengoed zijn er genoeg metalheads te vinden die niets om de albumhoes geven, enkel om de muziek zelf.
Patrick: Een naakte vrouw die op brute wijze gemarteld wordt door de Spaanse Inquisitie… Het is misschien niet meteen een echt uitnodigende afbeelding als je je realiseert welke hel deze vrouw, wier kwetsbaarheid wordt uitgedrukt door haar naakt af te beelden, op de afbeelding moet ondergaan. Maar laat dat nou perfect bij de onderwerpen op dit album aansluiten. Te expliciet? Waarom dan? Deze afbeelding draagt perfect bij aan de onderwerpen op het album. Sterker nog: het had ook een perfect, specifiek voor Harbinger of Woe ontworpen hoes kunnen zijn.
Eindconclusie: in de begeleidende promo tekst van Season Of Mist staat: “With Harbinger of Woe, Brodequin reclaim their throne as the most brutal band in all of death metal.“ Toont Brodequin zich op dit album ook daadwerkelijk de koning van de brutale death metal?
Joost: Altijd lastig deze vraag, want wat vandaag het bruutste van het bruutste is, kan zomaar morgen alweer achterhaald zijn. Bovendien is de diversiteit binnen het genre immens. Als we het puur hebben over impact, dan zou ik haast “ja” durven zeggen, wetende dat Misery Index, Dying Fetus, Cattle Decapitation ook geen doetjes zijn. Het is dan ook puur afhankelijk van persoonlijke smaak welke band u het meest bevalt of als koning binnen het genre ziet. Voor mij is het geen concurrentiestrijd, al staat het buiten kijf dat Brodequin een gruwelijk vet album heeft uitgebracht met dit Harbringer Of Woe. Een album met de nodige groeipotentie ook, want tijdens iedere luisterbeurt valt er wel weer een ander element op zijn plaats, of hoor ik weer nieuwe onderliggende details.
Patrick: Koning? Noem het alleenheerser, keizer, groothertog… Geef het beestje een naampje. Een dusdanige benaming zegt me niets, doet me niets. Prima als je jezelf zo wilt presenteren; voel je vrij dat te doen. Ik zie muziek alleen niet als een competitie en hecht dan ook weinig tot geen waarde aan etiketjes als snelste, wreedste, hardste, meest brute en wat al niet meer. Dat mag wat mij betreft achterwege blijven. Waar het mij om gaat is dat het drietal met een album komt dat briest, raast, tiert, foetert, kwelt, tart en tergt… En nee, daar is helemaal niets ongepasts of grensoverschrijdends aan. Nietsontziend, ongecompliceerd, rücksichtslos en bruut afranselen van de eerste tot de laatste seconde. Een heerlijk album dat je vanaf het begin tot het eind kopje onder trekt en je kansloos onderdompelt. Spartel niet tegen, onderga de absorptie en laaf je aan de versplinterende brutaliteit.
Score Joost: 87
Score Patrick: 86
Score:
87/100
Label:
Season of Mist: Underground Activists , 2024
Tracklisting:
- Diabolical Edict
- Fall Of The Leaf
- Theresiana
- Of Pillars and Trees
- Tenaillement
- Maleficium
- VII Nails
- Vredens Dag
- Suffocation in Ash
- Harbinger of Woe
Line-up:
- Jamie Bailey – Basgitaar, vocalen
- Mike Bailey – Gitaar
- Brennan Shackelford – Drums
Links: