Voor al wie het zich meteen afvraagt: neen ik heb met Björn van het Zweedse Ye Banished Privateers geen gesprek afgenomen waarbij we beiden als piraten praatten. Wel belde ik de man op om eens te polsen naar de inhoud van de nieuwe plaat Hostis Humani Generis, die begin dit jaar bij Napalm Records verscheen. Daarbij hadden we het onder andere ook over het beeld van piraten vandaag en de geschiedkundige…Lees verder ›
Eerst het slechte nieuws: wie gehoopt had om Dool deze zomer op festivals te zien is eraan voor de moeite. Een niet nader genoemd vleermuizenvirus heeft roet in het eten gegooid. Toch is er ook goed nieuws te melden want Dool kwam aanzetten met een nieuw album en noemde…Lees verder ›
Bâ’a is een Franse band bestaande uit drie nobele onbekenden. Nu, helemaal onbekend zouden ze niet zijn, ze zouden reeds jaren actief zijn in de scene. Heerlijk toch dat geheimzinnige, het alzo extra creëren van onduidelijkheid, het oproepen van vragen. Je kan hierover blijven filosoferen, je kan ook gewoon…Lees verder ›
Death metal uit Luxemburg, dat klinkt net zo zeldzaam als een kangoeroe uit Groenland. Na vier jaar oefenen werd het tijd voor dit toch wel indrukwekkende debuutalbum van deze moderne deathmetallers. Deze mid-tempo melodieuze bak herrie duurt bijna drie kwartier. Het is niet de snelste technische death metal die…Lees verder ›
Dit jaar helaas geen Metalworksfest als gevolg van de coronapandemie. Om dit gemis goed te maken, zetten de organisatoren in 2021 een XL-editie op poten. Om de opener van dienst te bepalen, staat er op zaterdag 5 september een metal battle gepland. Acht groepen van eigen bodem, strijden in Kuurne om één enkele plek op de affiche van het indoorfestival. Dit is niet alles: als kers op de taart,…Lees verder ›
De quarantaine drijft tot gekte, dus in deze nieuwe aflevering van Osmium wordt wel erg veel onzin verkocht. Uitgedroogde SpongeBobs, zelf gecodeerde sudoku-oplossers, cirkelzagen bij de buren en beha's als mondkapje... Het komt allemaal aan bod in de urgentste podcast van Nederland en België. Ook is er aandacht voor de overheidsmaatregelen die de concertwereld in deze onzekere tijden staande moeten houden. Tot overmaat van ramp doen Pim en Niels een boekje open over hun leven na het nu metal-tijdperk. Met zowel gênante deathcore (I Ate Everybody) als gekmakende noise rock (Melt-Banana).Lees verder ›
Eind vorig jaar ben ik wat meer in aanraking gekomen met doom metal en heb ik besloten vaker naar dit genre te gaan luisteren na een tweetal zeer positieve luisterervaringen. Zodanig kwam ik uit bij Angellore, een Franse gothic/doom metal band, die dit jaar debuteerde met Rien Ne Devait…Lees verder ›
Tja, een bakje terringherrie verdraag ik nu en dan wel. Zeker als er wat vettigheid, nattigheid en smerigheid in verwerkt zit, op voorwaarde dat er dan ook nog wat fatsoenlijk wordt gemusiceerd. Nu, als dat bakje terringherrie voorzien is van een garagegeluid kan ik het meestal ook nog wel…Lees verder ›
Wat zit er toch in de grond, in de aardkorst daar ver weg in IJsland? Wat gebeurt er toch met een mens op dat eiland? Is het dat desolate landschap? Is het dat gure weer? Is het de donkerte, de duisternis die de mensen omarmt die hen alzo een…Lees verder ›
Nadat in 2016 de debuut EP Arcane Chants Of Death uitkwam, deed dit Israëlische trio er maar liefst vier jaar over om met een opvolger te komen. Geen van de nummers van de EP heeft Drowning In Circles gehaald. Is het het wachten waard geweest?Lees verder ›
Sta me toe om deze recensie met een bekentenis aan te vatten. Tot voor kort had ik nog nooit van The End A.D. gehoord. Het bestaan van de groep uit Philadelphia, nochtans al een jaar of zes actief, drong pas in een recent verleden tot me door. Hoe ik op Badlands – de inmiddels tweede langspeler van de Amerikanen – uitkwam, valt eenvoudig te verklaren. Door onder meer Motörhead, Venom, Ministry en Agnostic Front als invloeden te citeren, werd mijn interesse begrijpelijkerwijs gewekt. Wie de mosterd haalt bij zowel ome Jourgensen als bij wijlen Lemmy Kilmister, moet haast met een verfrissend geluid voor de dag komen. Althans dat zou je denken. Of The End A.D. dit ook daadwerkelijk kan waarmaken, verneemt u aan de hand van onderstaande bespreking.Lees verder ›
De derde uit de rij der goregrindplaten die ik doorgenomen heb de afgelopen periode is deze, een ultrakorte split met Meatal Ulcer uit Australië en Erwin De Groot zijn S.M.E.S.. Blijkbaar is deze Nederlander nog steeds heel erg actief. Velen kennen hem van zijn periode bij Last Days of Humanity, persoonlijk volg ik hem vooral bij S.M.E.S. (Schijten Met Een Stijve), omwille van de extreem debiele kutmuziek die hij er mee maakt. The Good, The Bad & Me uit 2003 is mijn favoriet, met imbeciele trance/technogore, cybergrind zo u wil. Ook het project KOTS kon mij wel krijgen. Bizarre Leprous Productions heeft deze nieuwe split uitgebracht, een label dat garant staat voor excellente troep.Lees verder ›
Deze week in de aanbieding: een playthrough van Serial Butcher, Sinister en Aborted met een lyricvideo, gevolgd door Naglfar en Cro-Mags. Turmion Kätilöt en Zarraza sluiten aan met een “echte” videoclip. Je ziet ze hier. Lees verder ›
COVID-19, beter bekend als het coronavirus, legt het openbare leven in Nederland nog tot 1 juni en België nog tot 3 mei (met geen grote evenementen tot en met 31 augustus) lam. In beide landen werden poppodia en concertlocaties plotseling gedwongen de deuren te sluiten en zagen bands geplande optredens als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zware Metalen stuurde een e-mail met een aantal vragen rond om te vragen wat het plotselinge annuleren van concerten voor gevolgen heeft voor muzikanten.Lees verder ›
Een duo afkomstig uit Parijs, dat zich een bandnaam heeft toegeëigend die Servische roots doet vermoeden en die zowel de teksten in het Frans, Engels als Servisch aanlevert. Op zijn minst bijzonder te noemen. Dit Krv, wat eigenlijk "bloed" betekent in het Servisch, brengt black metal met meer dan een drupje elektronica. De twee heren die dit project in het leven hebben geroepen, blijken hun sporen al nagelaten te hebben in de metalwereld.Lees verder ›
Ergens diep verscholen in de archieven van mijn collectie, heb ik nog een plaatje liggen met als titel Sem Skugginn. Dit hebbeding werd in 2012 uitgebracht door het Italiaanse label Code666. Dit plaatje, dat intussen wat onder het stof lijkt verpakt te zitten, is van de IJslandse blackmetalband Dynfari die het, in vergelijking met andere landgenoten, vaker wat atmosferischer aanpakt en misschien heden ten dage eerder bestempeld zal worden als een post-blackmetalband.Lees verder ›
Andrew Lee is onder zijn steen vandaan gekropen en biedt Luan aan de wereld aan. In 2018 kwam het eerste volledige album uit onder de naam 埋葬, wat 'begrafenis' betekent. Gezellig. Onder de naam Ripped to Shreds wordt dit album de opvolger van de EP Demon Scriptures, die in 2019 het daglicht zag. De man maakt ruizige old school death metal met technisch gitaarwerk en scream-achtige, eigenzinnige vocalen.Lees verder ›
Om het gemis van Pitfest 2020 op te vangen, gaat Maik Reuvers - de oprichter van het festival en voormalig radiomaker - op zaterdag 23 mei een livestream uitzenden met muziek van Pitfest-bands. Ook zullen er prijzen (zoals LP's, kaartjes en shirts) worden weggegeven aan de luisteraars. Overigens loopt de inzamelingsactie van Pitfest nog steeds. Er is nog minder dan 10% nodig!Lees verder ›
Het smaakvolle Americana/blues/folk/country-project van Behemoth’s Nergal is blijkbaar een blijvertje. Het project overleefde een bezettingswissel en brengt nu een tweede plaat uit die de belofte in zich heeft dat er nog een opvolger zal komen. Al heeft White Zombie natuurlijk ook nooit een vervolg gemaakt op La Sexorcisto: Devil Music Volume One. Maar we dwalen af. Me and That Man. Als Nergal ‘Me’ is, dan was ‘That Man’ op de eerste plaat de Engelse Pool John Porter. Beide heren hebben inmiddels afscheid van elkaar genomen, mede omdat Nergal het gevoeldhad met zijn vader samen te werken.Lees verder ›
Pak je afgezaagde shotgun en slijp je kettingzaag want we gaan bloedvergieten vandaag. Het in 2019 verschenen South To No Life van BrucexCampbell is namelijk op vinyl verschenen. Reden genoeg om dit album van een late maar welverdiende review te voorzien. Bruce “don’t call me Ash” Campbell (de acteur)…Lees verder ›
