John Dallas – Love & Glory

Hier bij Zware Metalen komt vaak de harde laag uit de rock-en-metalsector aan bod. Toch betekent dat niet dat de ‘gewone’ hardrock, AOR, stadionrock of FM-rock uitgestorven zijn. Dat bewijst de Italiaan John Dallas met zijn gelijknamige band met het album Love & Glory. De plaat kwam uit in september en werd ons recent als fysieke cd voorgeschoteld. Zonder cd-doosje, wel met de inlays.

John Dallas is een van die namen uit de recensielijst die ik vooraf niet kende. Maar bon, Italië wint dit jaar toch zowat alles waar het aan deelneemt, van het EK voetbal tot het Eurosongfestival. En Måneskin klinkt toch ook stevig, niet?  Dus zou dit ook wel tof zijn.
In ieder geval blijkt de man al flink zijn sporen verdiend te hebben als zanger, gitarist en componist. Hij maakte deel uit van After Life en Red Burn om in 2015 solo te gaan en in datzelfde jaar zijn debuutalbum Wild Life uit te brengen. Een album dat toen met gemengde gevoelens hier werd besproken. Nu, 6 jaar later, is er dus de opvolger Love & Glory.

Wat kun je verwachten: 11 vaak eenvoudige rechttoe-rechtaan nummers van 3,5 tot 4 minuten, meer dan catchy en groovy, zwaar verwijzend naar de jaren 80 en 90 en meestal vrij vrolijk klinkend. Enkel afsluiter Wasted klinkt wat dreigend.
Laat je niet vangen door het heel oorvriendelijke openingsnummer Anymore want dat is toch een ietsiepietsie harder en sneller dan de rest. Maar een topnummer om de plaat mee te starten door dat pompende baslijntje en de gepaste vocalen. Behoorlijk à la Bon Jovi maar iets minder schel klinkend.

Ook Bad Sister is een meevaller. De koebel vliegt je rond de oren, en de intro is heel erg gepikt van Jackyl terwijl de rest van het nummer uit het werk van Guns ‘n’ Roses zou kunnen komen. Dat geldt voor meerdere nummers trouwens, al klinken de solo’s van Slash wat agressiever.

Toch ook een woordje over het stemgeluid van John Dallas. Best degelijke zangstem hoor, en op Drive Me Tonight klinkt hij een beetje als Ian Astbury van The Cult. Om dan plots heel hoog uit te halen, wat hij ook regelmatig in andere nummers doet. Niet altijd 200 % zuiver als ik eens heel streng wil zijn, maar aan de andere kant toont het aan dat er niet teveel Autotune aan te pas komt volgens mij.

Volop rocknummers dus, maar af en toe wordt er ook gas teruggenomen. Zoals op de powerballads Glory en Shine On. Dat hoort er nu eenmaal bij op albums als deze.
Met titelnummer John Dallas lijkt hij wel onbescheiden een nummer over zichzelf te schrijven: “I wanna hear I wanna hear” – “John Dallas” – “Baby scream my name” maar laat het er ons op houden dat dit een goed trucje kan zijn bij optredens om het publiek je naam te laten scanderen.

Een echte FM-rocksong is Love Never Dies. Maar wel schatplichtig aan 2 andere bekende nummers: de intro lijkt heel sterk op een oorwurm uit de hitparade van 1991: I am the one and only van Chesney Hawkes, terwijl een groot deel van de melodie bijna letterlijk gehaald wordt uit Turn On The Night van Kiss. Een even grote Kiss-invloed vind je terug in Dancing All Night. Luister maar naar de eerste seconden; daar herken je Detroit Rock City in. Maar eigenlijk ademen heel wat nummers het geluid van Kiss anno jaren 90 uit, toen Bruce Kulick leadgitaar speelde.

Kortom: Love & Glory is een heel vlot in het gehoor liggende vrolijke plaat die de voorliefde van John Dallas voor het hardrockgeluid en de glamrock van de jaren 80 en 90 duidelijk weergeeft. Liefhebbers van Bon Jovi, Kiss, Journey, Poison, Guns N’ Roses, Ratt, Tesla (en zo kan ik nog wel even doorgaan) lopen weinig risico zich iets verkeerds aan te schaffen als ze dit uit het cd-rek in de winkel nemen.