Headlines

Winternius is ontstaan als een project van Roby Grinder die zijn bandmaat bij Sacradis, Jaco Eligor, daarbij heeft betrokken. Naar goed Noors voorbeeld (het is nochtans een Italiaanse band) wisselden de heren van instrument en langzaamaan ontstond de huidige line-up, wat dan weer resulteerde in dit debuut.Lees verder ›

Het is alweer veel te lang geleden dat ik een technische/progressieve deathmetalplaat mocht recenseren. Een genre waarin bizarre techniek, vreemde composities, onmenselijke drumpartijen, een hoop agressie doch ook schoonheid zit verscholen. En daar is dan Sutrah om ons op onze wenken te bedienen! De band uit Canada komt dit jaar met een EP, getiteld Aletheia.Lees verder ›

De Duitsers van Illum Adora brachten in 2019 nog een volwaardige plaat uit met als titel ...Of Serpentine Forces. Nu, ongeveer een jaar later, komt de band al met nieuw werk. Het is een vijf-track EP geworden met vier eigen nummers en een Behemoth-cover: Blackvisions Of The Almigthy. Een nummer dat uit de oude Behemoth-doos komt en erg goed gekozen is, want het past perfect bij hetgeen de heren hier brengen.Lees verder ›

Eind 2017 explodeerde mijn pc bijna toen de eerste boreling van de Nederlandse death/doomband Graceless door de speakers klonk. Een gelukzalige glimlach was drie kwartier niet van mijn gezicht te rammen bij het aanhoren van zoveel fraais. Drie schone onderbroekjes vanwege voortijdige ejaculaties later, kwam het plaatje zelfs op mijn Jaarlijst, gevestigde namen als Satyricon, Kreator, Paradise Lost en Taake achter zich houdend.Lees verder ›

Nekrovault brengt een plaat uit via Ván Records. Uw (denkbeeldige) penis is erect, en zo is de mijne. Nu was de EP Obscure uit 2018, die aan deze langspeler voorafging, niet echt boeiend. Als ik me op Mayhem wil aftrekken, dan ga ik wel naar Mayhem. Maar iedereen verdient een tweede kans, ook Nekrovault. Het is het debuutalbum voor de band. De Duitse band houdt van (old school) death metal, maar dan de pikzwarte variant. Blackmetalriffs op een bodem van deathmetaldrums en zware grunts staan op de kaart.Lees verder ›

U kunt het u zich vast nog wel herinneren toen Leif Edling in de zomer van 2012, rond de release van het toen nieuwe Psalms For The Dead, aangaf dat de band geen nieuw materiaal meer zou gaan uitbrengen. Een opvallende uitspraak, vooral omdat de band verder niet zou ophouden en gewoon door zou gaan met optreden. Sterker nog, zanger Robert Lowe verliet de band diezelfde zomer nog en werd opgevolgd door de getalenteerde Mats Levén, die tevens de vocalen al verzorgde in Edling’s zijproject Krux.Lees verder ›

De eerste stralen van de lentezon schijnen binnen door mijn dichte ramen. Dit warme licht had net zo goed op dode huid kunnen vallen. Er waart namelijk een spook door ons land. Het spook van het coronavirus. Als The Mask of the Red Death houdt het alles in zijn greep. In de supermarkten strijdt men bloedige veldslagen om de laatste toiletrol en in de kroegen is het ijzig stil. De maatschappij bevindt zich op een kantelpunt. Het kantelpunt van de afgrond.Lees verder ›

Het is fascinerend om de groei van Fleddy Melculy te volgen. Dat de band ooit als grap begon is nu wel bekend en met een derde album in de handen niet meer relevant. Wel van belang: de stijgende kwaliteit van de platen. Sabbath Fleddy Sabbath klinkt niet alleen verdomde vet, de heren musiceren beter dan ooit en dat betekent dat deze plaat in sneltreinvaart voorbij raast en eigenlijk geen zwakke plekken kent. Op één na dan.Lees verder ›

In juni 2017 bracht Gautier Serre Savage Sinusoid uit op Metal Blade Records. Vervolgens is er door Igorrr, want daar hebben we het hier over, stevig opgetreden. Op festivals als Hellfest, Roadburn, Download, Fortarock en zelfs het vermaarde Montreux Jazz Festival, kon een groot publiek kennis maken met de waanzin in zijn muziek, welke nog werd versterkt door de volstrekt schizofrene performance van zangeres Laure Le Prunenec. Anno 2020 is de release van een nieuw album van de Franse act dan ook een gebeurtenis waar (meer dan in 2017) door velen reikhalzend naar wordt uitgekeken. Dat reikhalzen werd de afgelopen weken nog verder “aan” gezet door de release van een video van Parpaing met George ‘Corpsegrinder’ Fischer (nu we het toch over halzen hebben!) van Cannibal Corpse. Er is minder voor nodig om menig metalfan op play te laten drukken (Op YouTube is de video inmiddels meer dan honderddertigduizend keer bekeken).Lees verder ›

Bubbly Joyride To Utopia is de naam van de debuutplaat van de Duitse Dee Dammers. Het lijkt me duidelijk waar dit heen gaat, afgaand op de albumtitel. Bij de band U.D.O. is de beste man gitarist van dienst. Vocalist Udo Dirkschneider alias de zingende drilboor, is niet uitgenodigd op dit feest. Deze uitgave doet het zonder vocalisten. Dee Dammers gaat het alleen doen met zijn gitaar, wel met de hulp van een aantal andere muzikanten natuurlijk.Lees verder ›

Nog niet zo lang geleden, ergens begin september 2019, lanceerde dit Dawn Of Ouroboros hun eerste single met bijhorende videoclip: Sorrow's Eclipse. Het bleek een erg aangename kennismaking met de black metal verpakt in een eerder progressief jasje van deze Amerikanen. Nu is er uiteindelijk de langverwachte langspeler met de titel The Art Of Morphology. Rain Without End Records heeft er verstandig aan gedaan om het werk van dit viertal met onder andere Chelsea Murphy, die zowel de agressieve als de cleane vocalen voor haar rekening neemt, op cd uit te brengen. Ook te vermelden is het feit dat bezieler Tony Thomas met drummer Ron Bertrand de ecometalband Botanist bevolken. Deze laatste mag je van mij direct vergeten, je gaat je toch even moeten focussen op deze debuutplaat van Dawn Of Ouroboros.Lees verder ›