Headlines

Bij Heidens Hart gooien ze ook wel eens een Russische band voor de voeten. Zatemno is er zo eentje. Het album heeft In Hell als niet al te optimistische titel meegekregen. De band vindt zelf dat onderhand wel bekend zou moeten zijn dat zij avantgardistisch zijn als Lugubrum en Fleurety. Ik zal het je nog sterker vertellen: wie de fuck is Zatemno? Russische hooligan folk muziek aldus Zatemno.Lees verder ›

Trauma, niet te verwarren met de gelijknamige Poolse deathmetalband, is de band waar Cliff Burton zijn bas hanteerde voor hij zich aansloot bij de meest succesvolle metalband uit de moderne tijd. Behalve eerdergenoemd gegeven kan ik weinig vertellen over deze band, behalve dan dat ze een nieuw album uitbrengen die de titel Awakening heeft gekregen.Lees verder ›

Op een steenworp van de Noord-Ierse grens ligt het Ierse Cavan. Uit deze stad komt Eternal Helcaraxe. Blijkbaar is de band in 2003 al boven de doopvont gehouden. Ik pleit schuldig, ik ken deze heren niet. Drown in Ash zou al hun derde volwaardige album zijn en opnieuw verkennen ze de grenzen en buitengrenzen van de menselijke ziel. De heren schrijven over verlies, het desolate bestaan en depressieve gevoelens. Geen nieuwe thema's, de vraag is hoe wordt dit gebracht. In ieder geval bestaan de muzikale fundamenten uit stenen en cement van black metal met een epische insteek. Naturmacht productions is de platenboer van dienst. Het was weer een tijdje geleden dat ik van deze Finse platenbazen iets op de draaitafel kreeg. Ik herinner me zo even snel Ande's Bos, Aran's Pimeyttä Vasten en Havukruunu's Kuu Erkylän Kyllä.Lees verder ›

Xenomorph betekent zoveel als 'alien' oftewel buitenaards wezen. Krijgt u nu gelijk visoenen van technische metal met shreddende gitaren? Dat beeld kan weer in de prullenbak. Sterker nog: alles kan in de prullenbak. Rüstwelt is één met een wereld die in de prullenbak ligt. Een post-apocalyptische soundtrack voor een wereld in verval. O ja, en als u denkt aan de Leidse deathmetalband Xenomorph zit u ook fout. Dit betreft een Amerikaanse éénmansband, sinds 2021 actief. De man is trouwens ook 'black metal bodybuilder'.Lees verder ›

Het is me een raadsel waarom Aphonic Threnody niet een even gekende naam is in het funeral doom genre als bijvoorbeeld een Esoteric of Shape Of Despair. Minder bombastisch en overweldigend dan die grote namen, maar minstens even emotioneel, hartverscheurend en meeslepend. The Loneliest Walk neemt je mee op een reis die niet gemakkelijk is maar wel oprecht, die confronteert, die pijn en eenzaamheid laat horen en beleven. Door de veruitwendiging verwordt de eenzaamheid zelf tot een metgezel en biedt zo ook troost, een reddingsboei in emotioneel woelige tijden, in het bijzonder voor de funeraldoomfan die zich verbonden voelt met deze emoties. Lees verder ›

Deathcore, dus je weet dat je je aan breakdowns mag verwachten. Hier is dat niet anders. Staccato gitaarriffs à volonté, de metaltartaar is compleet. Je moet openstaan voor deze cuisson, anders gaat het nooit lukken. Enterprise Earth gaat er in ieder geval consequent mee aan de slag en brengt veertien receptjes op dit The Chosen die mij in ieder geval kunnen bekoren. Niet iedere gang is even overtuigend, al zijn er meer dan voldoende aanwezig om de volledige zit te rechtvaardigen. Enterprise Earth weet namelijk de boel aardig te kruiden met catchy refreinen (soms clean), met grindend slagwerkgeweld, symfonische epiek in de keys, een industriële feel die djent wat bedekt, grooves en viriliteit en natuurlijk ook breakdowns die voor de gelegenheid aardig gevarieerd worden in tempo en uitvoering.Lees verder ›

In het land der blinden is éénoog koning. AlNamrood staat echter met de beide ogen wijd opengesperd, onbevreesd, strijdlustig, met een vurig, dapper en opstandig hart en een terecht uitdagende boodschap te midden van een land dat blind is door religieus fanatisme en quasi-dictatoriale onderdrukking, en bevlekt door wreedheden tegen mens en cultuur. En dat is precies wat de band rond gitarist/bassist Mephisto aan de kaak wil stellen.Lees verder ›

Wie deze website een beetje volgt, en in het specifiek mijn schrijfsels, weet dat ik me doorgaans richt op alles waar de benaming death aan gekoppeld kan worden. Progressive, melodic, old school, technical, -core of gewoon death. Maar goed, laten we ons vooral niet beperken tot de subgenres van een subgenre. Dit keer gaat de eer naar King Buffalo. Ik moet bekennen dat ik de band niet kende tot het tamelijke geniale The Burden of Restlessness. Vettige stonerriffs, die net als een postzegeltje worden ondergedompeld in een heldere substantie en leiden tot een psychedelische trip van grootse proporties. Dit Amerikaanse trio brengt heavy psych, of progressieve stonerrock.Lees verder ›

Bijna alle albums die momenteel nog verschijnen, zijn geschreven in de tijd dat COVID-19 ervoor zorgde dat bands weinig anders konden dan muziek schrijven. Ook het Amerikaanse Stray From The Path brengt met zijn tiende album Euthanasia een coronaplaat uit. Toch was dat zeker niet de enige belemmering voor het gezelschap. Net voordat het viertal de studio in wilde duiken om alles definitief op te nemen, brak drummer Reynolds zijn rug. Sneller dan voor mogelijk werd gehouden maakte de slagwerker zijn comeback en zodoende staat ook Euthanasia weer bomvol met energieke, opzwepende muziek die zeker in de smaak zal vallen bij fans van Rage Against The Machine.Lees verder ›

Sinds 1998 bestaat deze Duitse blackmetalformatie al. Ergens in 2003 kwam Chapters Of Blackness uit, ook via Schwarzdorn productions. Toen bleek Cerberus, want zo noemt hij zich, nog een volwaardige band te zijn. Na Klageslieder – Grabesgesang uitgebracht in 2006 valt plots alles stil en horen we meer dan vijftien jaar niks meer van deze band. Tot nu. My Prophecy Will Come is album nummer drie en brengt meteen verandering met zich mee. Cerberus is nu een éénmansformatie geworden.Lees verder ›