Headlines

U hoeft alleen verder te lezen wanneer u zin heeft in een portie balloze deathcore. The Alpha Structure uit de Verenigde Staten levert met dit debuut namelijk een vrij saai plaatje af.Lees verder ›

Overdaad schaadt. Die twee woorden volstaan om de derde ep van Protosequence samen te vatten. Met het risico om zelf tegen die volkswijsheid te zondigen, moeten we misschien toch maar een botte beschrijving geven waarom A Blunt Description Of Something Obscene zo obsceen overdadig is.Lees verder ›

Het Zweedse, progressieve Vulkan levert met hun derde album een conceptalbum af in de vorm van Technatura. Zo complex als de muziek is, zo complex is ook de beschrijving van het concept wat bij het album wordt gegeven. Muziek om steeds nieuwe dingen in te ontdekken en langzaam bij weg bij te dromen.Lees verder ›

Thrash metal gerijpt op zwartmetalen vaten. Dat is wat het Oostenrijkse Irdorath ons vol overgave serveert. De vier heren vieren dit jaar hun vijftiende verjaardag en dat doen ze met hun sterkste album tot nog toe. Van de originele line-up is enkel zanger Markus over en dat vind ik dan meestal jammer. Maar voor Irdorath maak ik graag een uitzondering, want het is duidelijk dat deze zwarte thrashers met elke release een stukje beter worden. Vooral op voorganger Denial of Creation (2017) begon de maturatie van deze band stilaan vorm te krijgen. Meer transparante songstructuren, meer afwisseling in gitaarhantering, ritme en tempo, meer afwisseling in vocalen ook. Op de albums daarvoor was de agressie vrij onafgebroken en dat werd na een tijdje best wel vermoeiend. Het Irdorath van het vorige én het huidige album heeft echter een fijne drive, is niet meer zo vermoeiend in zijn kwaadheid én schrijft krachtige, pakkende riffs.Lees verder ›

Album nummer twee van Mad Hatter, een Zweedse powermetalband die duidelijk fan is van Duitse grootheden als daar zijn Gamma Ray, Edguy en Helloween. De Mad Hatter kennen we natuurlijk allemaal van Alice in Wonderland, een fantastisch verhaal met bijzondere verhalen en boodschappen over de mens an sich. Pieces of Reality heeft op zijn hoes ook een gekke hoedenmaker staan, dat had u al lang door waarschijnlijk. De heren speelden allen al in verschillende bands, maar enkel Alfred Fridhagen kende ik van zijn tijd bij ReinXeed.Lees verder ›

We hebben bij zware metalen recent een nieuwe categorie toegevoegd voor onze albumrecensies: “Van Eigen Bodem”. Muzikaal werk uit Nederland en België dus. De split Odes To Lands Of Past Traditions past hier voor de helft binnen, aangezien op dit werk het Nederlandse Uuntar over de landsgrenzen heen (wat dus in se niet mag tegenwoordig vanwege de coronamaatregelen) de hand reikt naar het Poolse Evilfeast. Of misschien eerder omgekeerd, want Evilfeast kan ondertussen toch al beschouwd worden als een gevestigde waarde, waar Uuntar als band nog maar in de kinderschoenen staat. Anderzijds is Uuntar wel ontsproten uit de samenwerking tussen de Nederlandse oudgedienden Nortfalke (Kjeld, Asregen en nog een handjevol bands) en Herjann (Heimdalls Wacht, ex-Countess).Lees verder ›

Dit eerste album van deze vijf Tsjechen, die als band door het leven gaan als Somniate, is gebaseerd op het wonderlijke leven van Gustav Meyrink. Deze man schreef 'The Golem' en hield zich in zijn getormenteerde leven bezig met onder andere mystiek, magie, alchemie en allerlei andere obscure zaken die je zou kunnen plaatsen onder 'verloren kennis'. Blijkbaar is meneer Meyrink, die een inwoner was van Praag, maar eveneens bankier zou zijn geweest, ook de eerste man die met een auto door de hoofdstad van Tsjechië zou gereden zijn alvorens hij verbannen werd omwille van bovenstaande.Lees verder ›

Wie Ron Coolen is? Geen idee! De Nederlander heeft weliswaar enkele bands achter zijn naam staan (o.a. Razor en AC/DShe), maar bekend zou ik de multi-instrumentalist niet willen noemen. Toch heeft deze (nog) onbekende Nederlander een soloalbum opgenomen waarbij hij de hulp van enkele bekendere namen uit de rock- en metalwereld heeft gekregen. De bekendste naam die Coolen heeft weten te strikken voor zijn project is ongetwijfeld George Lynch, bekend van Lynch Mob en natuurlijk Dokken.Lees verder ›

Tristwood, een naam die ik tien jaar geleden leerde kennen en meteen over te spreken was. Dystopia et Disturbia besprak ik toen, een industrial blackdeath album dat veeleer richting botte beukmetalen neigde genre The Amenta, Diabolicum en Iperyt dan Darkspace en andere atmosferische industrial black. Blij met mijn 'vondst' toen, nog steeds heb ik het album in desbetreffende map staan bij subtoppers. Tien jaar later is het tijd om album nummer vijf een draai te geven. Blackcrowned Majesty, het doet wat denken aan Horncrowned Majesty van Naglfar, maar verder dan het woordgebruik gaat de vergelijking niet op.Lees verder ›

Heb ik me even iets op de hals gehaald waar ik zoet mee was. Laat ik eens een Oekraïense blackmetalplaat reviewen, dat was de insteek. Haissem leek in die categorie te vallen. Black en death metal, melodisch, uit Donetsk. Een eenmansband, van ene Andrey Tollock, die met Kuhaghan Tyyn zijn vierde album in even veel jaar uitbrengt. Satanath Records en Vidar Records uit Nederland zorgen beiden voor de verdeling.Lees verder ›

Uit de stal van SharpTone Records kwamen dit jaar al twee verrassend sterke releases. De fans van melodieuze metalcore konden reeds #hardgaan op nieuw werk van Novelists Fr en Polaris. Voor hen wiens honger nog steeds niet is gestild: Currents brengt met The Way It Ends een plaat uit die naadloos aansluit op het geluid van de labelgenoten. Voor de verandering hebben we dit keer te maken met vijf Amerikanen.Lees verder ›

Soms zet je een plaat op en denk je: 'dit weten we, dit kennen we, dit hebben we al eens gehoord. En als dit niet beter wordt dan keil ik heel de boel door het openstaande raam en flikker ik alles zo vlotjes in de vuilbak.' Vaak loopt het echter niet zo een vaart. Ik kan best heel wat verdragen maar de zangpartijen op deze nieuwe van het duo Meridian Dawn laten me geen keus. Ik zet mijn raam al even wagenwijd open. De jongeman die verantwoordelijk is voor de keelgeluiden is niemand minder dan Andy Hämäläinen (Armageddon, Nightrage, Crystal Tears). Tja, en dan mag er nog geschreven worden dat de vocalen die hij te berde brengt, in het verlengde liggen van deze van bijvoorbeeld Tomas Lindberg van At The Gates. Mij kan heer Andy toch niet overtuigen. En dan moet de plaat nog beginnen...Lees verder ›