Headlines

We kunnen veel van Bartłomiej “Bart” Krysiuk zeggen: ballen heeft hij in ieder geval wel. In de strijd over wie de echte Batushka is, gebruikt hij nu ook het Cyrillisch schrift voor de naam van zijn band: Батюшка dus. En de EP die na maanden van radiostilte uitkomt, Раскол (of: Raskol), betekent schisma, split. Volgens de bijgeleverde persinformatie een ‘allegorie met betrekking tot de huidige situatie van de band’… Ballen dus, zeker ook als je zelf de aanstichter van het schisma bent.Lees verder ›

Twee jaar terug werden een viertal koningen van weleer herboren om de wereld te voorzien van wat degelijke power/heavy metal: Warkings. Dat is geen beeld dat ikzelf aanmaak, maar me door de frontman van de band meegegeven werd bij een interview enige tijd geleden. Al wat sappige geschiedenis of mythologie is en gelanceerd werd door Hollywood is hun strijdperk. Sinds vorige week ligt de opvolger Revenge in de rekken.Lees verder ›

Een EP van een, volgens mij Brits, duo genaamd Zetra bespreek ik hier vandaag. Het kan best zijn dat de twee heren van Mars komen, het klinkt alleszins buitenaards wat hier wordt aangeleverd. Het tekstuele concept gaat over Vladimir Komorov, de eerste man die in de ruimte stierf omdat z'n parachute niet uitklapte. Het is een debuut.Lees verder ›

Havukruunu is een Fins duo, dat black metal speelt die in het verlengde ligt van zijn landgenoten Moonsorrow, maar ook voorzien is van een drupje Zweedse melancholische melodieën. Dit Uinuos Syömein Sota is een erg sterk album. En dan te bedenken dat dit nog maar nummer drie in het rijtje is.Lees verder ›

Normaal koop je een cd en daar zit dan een boekje bij met allerlei informatie zoals foto's of teksten. Het Zuid-Afrikaanse Black Bone Nation doet dat net even anders.Lees verder ›

Blinkend, glimmend, fonkelend pareltje als je het mij vraagt. Beide bands geven een eigen, frisse, doch donkere kijk op wat men tegenwoordig black metal en zijn varianten noemt.Lees verder ›

Ruige metaalknapen die akoestische albums maken, in de laatste jaren kan je er bijna in zwemmen. Alleen al dit jaar brachten Wino van o.a. Saint Vitus en Behemoth’s Nergal (onder de naam Me And That Man) nieuwe albums uit waarin ze zich van de traditionele metalklanken af bewegen.  Nu doet ook Steve Von Till (een van de zangers van van Neurosis) een duit in het zakje.Lees verder ›

Afrikaanse metalbands zijn extreem zeldzaam, niet zelden vanwege het strenge regime in die landen waardoor alles wat tegen de geldende religie en regels van de staat ingaat de kop wordt ingedrukt. Carthagods uit Tunesië roeit al vanaf 1997 tegen de stroom in. Dit album had in 2019 uit moeten komen maar vanwege problemen met het label werd de release uitgesteld. Gewend aan tegenslagen zocht de band naar een nieuw label voor het al opgenomen materiaal en vond dit uiteindelijk ook zodat we nu kunnen luisteren naar The Monster In Me. Het album werd gemixt door Imre Beerends (Delain) en bevat gastbijdragen van Mark Jansen (ik meen zijn grunt in A Last Sigh te herkennen) en heeft daarmee een Nederlands tintje meegekregen.Lees verder ›

Als ik van één instrument ontzettende jeuk aan mijn perineum krijg is dat, naast de ‘didgeri-don’t’, wel de sitar. Niet dat ik iets heb tegen Ravi Shankar en ik heb al helemaal niets tegen The Beatles. Integendeel zelfs. Maar de klanken van het instrument geven me een weeïg, onderhuids gevoel. En laat nu nèt Lord of poisons, het eerste nummer van het titelloze debuut van Las Historias, beginnen met sitargeluiden…Lees verder ›

Het is een misdrijf dat we Exocrine pas met zijn vierde album Maelstrom voor het eerst te genieten krijgen. Eigenlijk is dat bijna een beledigende titel. Want waar een maalstroom alles onsamenhangend meesleurt, zit de technische industrial death metal van dit kwartet organisch in elkaar. Meteen ook het voornaamste punt waarmee de Fransen het verschil maken tegenover hun overdadig virtuoze genregenoten.Lees verder ›

Ik ben eens even in de ondergrondse discografie van het Baskische Lord Orots gekropen, aangezien de beste man achter dit project voor mij een onbekende was. Het kwam ongeveer neer op de albumtitel van zijn nieuwste plaat: Conquering The Infinite Void. Nadat ik dit stukje niemandsland had veroverd was het wel duidelijk. Het betreft hier een hele verzameling minimalistische dungeon synth en mysterieuze atmosferische black metal, waarbij een toenemende complexiteit te horen is.Lees verder ›