Headlines

Who was there when the cities of Sodom and Gomorrah were set on fire? Apparently the gentlemen of Cryptopsy, or so the title and lyrics of the new album suggest. The foursome link textually and conceptually to the current social media era and the thin dividing line between good and evil, as Sodom and Gomorrah were. Hearsay then. The previous, self-titled album dates back to 2012 and after that the Canadians released two more EPs entitled The Book Of Suffering - Tome I and II. Gomorrah was not built in one day, of course, so in 2023 the band will release the album As Gomorrah Burns at its own pace through its new home Nuclear Blast Records, as if there is no problem. Compliments for the beautiful artwork. Traditionally, expect a musical hurricane with destructive power.Lees verder ›

Elke goede hosselaar heeft wel een handeltje ‘on the side’. Voor Devin Townsend heet die ‘on the side’ Devolution: een uit barre tijden ontsproten serie van releases die op één of andere manier niet helemaal in zijn normale lijn van werk vallen (en daarmee ook minder promotie krijgen). Zo was deel #1 een ongepolijste weergave van de ‘akoestisch geïnclineerde’ set die hij in 2019 live in Leeds bracht. Het was een meer dan fijn hebbeding, vooral voor de fans die aanwezig waren bij het vergelijkbare optreden in de Sint Bavokerk te Haarlem of die gebeurtenis juist hadden moeten missen. Deel #2 bracht ons de coronalivestream (inclusief beeldmateriaal) waarin hij zijn hardere werk bracht. Ook bijzonder, vooral om te horen hoe ook het karakter (hoor die bindteksten) van HevyDevy verandert als hij zijn grimmiger songs speelt. Nu hebben we dus deel #3 voor ons en het is opnieuw een buitenbeentje.Lees verder ›

Immortal Frost Productions is een label met toch wel wat interessante bands onder zijn hoede. Zo vonden het Finse Azaghal, maar ook het Belgische Antzaat en het Nederlandse Dystopia er onderdak. Kennelijk was dit voor het label uit Diest (België) allemaal wat te dicht bij de eigen voordeur, want er verschijnen nu ook bands uit Australië. Eén van die bands noemt zichzelf Deadspace. Het is een gezelschap dat al actief is sinds 2014 en dit Unveiling The Palest Truth is het zesde album. Volgens de promo is dit materiaal met name geschikt voor fans van het eveneens Australische Nazxul, Watain, maar ook Merrimack. Die indicatie is voor mijn gevoel vrij breed van opzet.Lees verder ›

et Italiaanse Deadly Carnage zag het levenslicht in 2005 en startte als een blackmetalband. “Het doet wat Grieks aan, met een sausje Alcest of Agalloch.” vatte collega Joris het treffend samen in zijn recensie van de heruitgave van het debuutalbum Decadenza (2008). Het daarop volgende Sentiero II – Ceneri (2011) werd ook niet heel warm ontvangen: "Misschien dat de band alles wel op een rijtje krijgt voor het volgende deel in het verhaal". Manthe (2014) bleek niet alleen maar vol met zwartgallige black te staan: wederom kwam de naam van Alcest voorbij. Collega Bart sprak daarom een onmiskenbare wens uit naar het Italiaanse viertal: “Nu maar hopen dat ze stoppen met gokken op dat half-romantische paard.” Hoop doet leven…Lees verder ›

Into The Ruins is een plaatje uit de donkere krochten. Dying Victims Records zag er wel heil in. Dungeon speelt speed/thrash metal van de oude school die rauw klinkt en doorspekt is met d-beat. Het gezelschap komt uit Engeland en Duitsland, maar de teksten zijn gewoon in het Engels. Is dat gewoon eigenlijk? Ik las laatst dat 90% van de Nederlanders wel een woordje Engels spreekt. In België is het iets minder, namelijk zo'n 55%. Eigenlijk best bizar als je er goed over nadenkt. Maar ik was bij Dungeon gebleven. Dat is een band die niet heel goed nadenkt voor er muziek wordt gemaakt. Ik zal daarom ook niet verder nadenken over de verengelsing van De Lage Landen.Lees verder ›

Een unieke situatie: bovengetekende had de onderstaande review klaarstaan ter publicatie, maar nog voordat het zover was, werd wereldkundig gemaakt dat zanger CJ McMahon niet langer deel uit maakte van Thy Art Is Murder. In dit geval ook een ethische kwestie die twee kampen oplevert waarbij uiteindelijk iedereen een verliezer is. Hieronder mijn bevinding van Godlike, geschreven zoals wij de promo kregen aangeleverd in de 'oude situatie' aangezien de vocalen van de digitale variant van het album vervangen zullen worden voor die van een nieuwe vocalist. Lees verder ›

Het Kvelertak-respect kwam relatief laat bij mij en behoorlijk onverwacht. Ik vond het optreden van de band in de zomer van 2017 op Graspop geweldig en sindsdien doet de eigen mix aan punk, hardrock en metal van het gezelschap me wat. Destijds ging het wel nog om een behoorlijk andere band, zowel in line-up als op muzikaal vlak. De beide zaken liggen uiteraard in mekaars verlengde, want hoewel Erlend Hjelvik het prima deed als zanger, ligt deze Ivar Nikolaisen me toch beter. Ik voelde echter al een stijlbreuk binnen de band ten tijde van Nattesferd, met een geheel dat van een betere sound voorzien was en waarbij de stijl ook gewoon wat toegankelijker werd. Minder tappen uit het vaatje van de extremere metal, maar zonder dat het te commercieel of overbodig wordt. Dit jaar is het de beurt aan album nummer vijf: Endling.Lees verder ›

Hier is hij dan, de review van de plaat van het jaar. De nieuwe Blut Aus Nord. Album nummer vijftien van Vindsval's creatie. Niet het laatste, want net als de 777-reeks betreft dit een trilogie. Na eerste deel Disharmonium - Undreamable Abysses dat hier uitvoerig besproken werd, kregen we dit Disharmonium - Nahab enige tijd geleden voor de voeten geworpen. Ondertussen hebben de echte fans ook de compilatie Lovecraftian Echoes van Bandcamp geplukt en in de aanloop naar deze nieuweling al twee singles gestreamd.Lees verder ›

Samen met Worship Tapes brengt Purity Through Fire weer eens een nieuwe blackmetalband onder de aandacht die ditmaal uit Finland komt. Uhritulet is de naam van dit eenmansproject. Het is immers de heer VP die alles in zijn uppie schrijft, in elkaar steekt en opneemt. Volgens de meegeleverde informatie is Uhritulet een Finse band die daarentegen als een Duitse blackmetalband zou moeten klinken. Vaak is dit net omgekeerd, denk maar aan labelgenoten Sarkrista bijvoorbeeld. Purity Through Fire kennen we echter als een Duits label dat vaak een neus heeft voor meer dan degelijke black metal en deze eenmansband zou daar vlotjes onder kunnen vallen.Lees verder ›

Het Duitse Knife heeft een tweede plaat klaar. Heaven Into Dust heet hij. In 2021 bestormde de band uit het niets het podium met het debuutalbum Knife. Liefhebbers van black/thrash waren alom tevreden over deze prestatie. Mijn collega Remco sprak: "Het is vuig, het is smerig en het klopt als een zwerende vinger". Ook prees hij ogenschijnlijk moeiteloos de naamkeuze van de band de hemel in. En hoewel ik heel wat minder enthousiast ben over de inspiratieloze naam van het gezelschap deel ik in de admiratie voor de muziek. Live was het ook mooi werk. Eens zien wat het nieuwe album gaat brengen...Lees verder ›

Je hebt wel eens van die bands die altijd een beetje onder de radar blijven. Zeker, ze worden heus gewaardeerd door de connaisseur, maar het brede publiek zal bij het noemen van de bandnaam toch vooral vraagtekens boven het hoofd krijgen. Sylosis is zo’n band. Misschien is het hier nog wel erger, want de band uit het Verenigd Koninkrijk is eigenlijk gewoon schofterig ondergewaardeerd. Met A Sign Of Things To Come vinden we alweer de zesde langspeler in de discografie. Misschien draagt dit nieuwe album wel een profetische titel en brengt het de band naar grote hoogtes.Lees verder ›

Mystikk & Mørke is een EP met maar liefst 25 minuten aan blackmetalgeweld. Het label, Purity Through Fire, staat gekend om zijn groot arsenaal aan blackmetalbands. Nu, als je de afgelopen maanden toch een beetje hebt opgelet is één van de aanvoerders van behoorlijk wat bands op dit label de heer Peregrinus. Het mag je dan ook niet verbazen dat voor bijvoorbeeld bands als Kvad, Unholy Craft of Solus Grief (nieuw werk komt er nog aan voor deze laatste) de heer Peregrinus zijn hand niet alleen omdraait en in zijn kielzog behoorlijk wat andere bands en projecten uit de grond heeft gestampt. Zo ook dus nu een nieuwe band of project of noem het hoe je wil. Hjemsøkt is ditmaal de naam, de muziek? Wat had je gedacht, black metal natuurlijk maar dan eerder een variant met een paganeske insteek als eerbetoon aan de oude Noorse blackmetalgoden als daar zijn Enslaved, Ulver etc.Lees verder ›

De oudste recensie van een Cannibal Corpse-album dat ik op ons geliefde webzine kan vinden, is van het album Kill uit 2006. Vanaf dat moment zijn alle studioalbums van deze heren uit (tegenwoordig) Tampa, Florida besproken. Gek genoeg is het wel elke keer een andere redacteur die een recensie schrijft. Misschien is dat ook wel goed om zodoende toch elke keer een andere mening te krijgen, maar blijkbaar is iedereen het er over eens dat Cannibal Corpse nog steeds een van de betere en voornaamste deathmetalbands is die op deze aardkloot vertoeft.Lees verder ›