Nou, daar zaten we weer. Corona trekt nog steeds de wereld rond en dus is het weer behelpen in concertland. De Zweedse testosterontank Marduk hield met zijn adjudanten Doodswens en Valkyrja halt in de Tilburgse 013 en werd in huis verplaatst van de kleine naar de grote zaal, waar iedereen moest plaatsnemen op stoelen en klokslag 20.00 uur de bar zag sluiten. Met een voorraadje vocht in fles onder zijn stoel nam Remco Faasen namens Zware Metalen plaats op de eerste rij en liet alles maar op zich afkomen.
Doodswens, ‘two-piece black metal band from Eindhoven, Netherlands’. Deze tour echter niet: frontvrouw Fraukje van Burg is afwezig en wordt vervangen door twee (!) anonieme gitaristen, waarbij de een ook zingt. En ja, dat klinkt natuurlijk anders. Een tweede gitarist bij de muziek van Doodswens misstaat niet en de zanger is best aardig, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat we hier feitelijk naar een blackmetalcoverband zitten te kijken.
Het voelt anders en het is lastig in de stemming komen, maar het prima materiaal van Doodswens houdt deze gelegenheidsformatie overeind. Wat dat betreft is het écht uitkijken naar debuutplaat Lichtvrees die 3 december de wereld komt verrijken. De uitgelaten zaal – die ongetwijfeld beseft dat dit wel eens het laatste concert in lange tijd zal zijn – reageert voldoende enthousiast dus wat dat betreft is het missie volbracht, maar voor mensen die Doodswens hoog hebben zitten is het vanavond een fikse tegenvaller.
De paden van het Zweedse Valkyrja en uw schrijver hebben elkaar nooit gekruist, maar de mannen zijn in ieder geval van plan het onbekende terrein snel te veroveren. Vanaf de eerste seconde is het volle bak. Zelfs zonder achtergrondinformatie is het duidelijk dat we hier te maken hebben met muzikanten uit het land van IKEA. De black metal is voorzien van een melodieus laagje death metal zoals zoveel landgenoten dat maken en gaat hier en daar zelfs richting de heavy metal (aangevuld met de klassieke poses van de gitaristen en de bassist). Dat alles voorzien van de staccato grunt van S. Wizen, die ook nog eens bijna achteloos de solo’s uit zijn gitaar schudt. Iets te achteloos wellicht, zoals het ook zo raar was dat de band bijna per direct een vol geluid de zaal in blies…
Net als bij Doodswens zijn de drums erg aanwezig in de mix en dreigen de gitaarpartijen vaak in een brij te verzanden. De mannelijke Walkuren hebben er echter geen boodschap aan en razen door. Rustpuntjes zijn even zeldzaam als begrijpelijke IKEA-handleidingen: de speedblackmetal moét in de hoogste versnelling worden gespeeld: alleen tegen het einde van de set is er iets meer ruimte voor rustige nummers en klinkt het geheel gelijk een stuk interessanter. Over het algemeen is het best aardig wat Valkyrja doet, maar echt hangen blijft het niet. Buiten die vraag of alles echt ter plekke wordt gespeeld dan.
Marduk is onderweg om het dertigjarig jubileum van de band te vieren en start met de opener van de laatste plaat Viktoria: Werwolf. Het luchtalarm klinkt: de wolven uit Norrköping zijn gekomen om orde op zaken te stellen. Dat lukt uiteraard direct, zeker omdat we een best of set voorgeschoteld krijgen met bijvoorbeeld na Werwolf The Hangman of Prague en het machtige Seven Angels, Seven Trumpets. Daarna gooit de band rond gitarist Morgan Those of the Unlight er tegenaan: een nummer uit de tijd dat de Zweden nog sneller dan het geluid probeerden te spelen. Buiten Morgan heeft geen van de op het podium staande bandleden de studioversie ingespeeld, maar dat zal weinig mensen een zorg zijn, daarvoor trekt de huidige bezetting teveel van leer.
Zoals gebruikelijk neemt Marduk na elk nummers een pauze, om daarna snoei- en snoeihard alles te geven in het volgende nummer. Zanger Mortuus sleurt en leurt over het podium, Morgan lijkt zeven vingers per hand te hebben en Lindholm is bassist en gitarist tegelijkertijd. Oh, en achterin laat drummer Simon geen drumvel met rust. En dan na een korte pauze Frontschwein over het publiek uitstorten: heerlijk. Zó fel en zó intens, alsof deze machtige machine erop uit is de weke delen tussen je oren tot puin te spelen. Of dacht u dat Materialized in Stone een nummer was om eens rustig bij achterover te leunen? Stilzitten is geen optie en dat lukt dan ook niet. Voor de stoelen op de eerste rij ontstaat plots een pit en het helpt niet mee dat Mortuus even daarvoor enthousiast handen ging schudden bij de toeschouwers die af en toe naar het podium slopen.
Het siert de beveiliging dat ze niet direct bovenop deze muiterij van en voor Marduk zitten. De opmerkelijk veel jonge pitenthousiastelingen mogen een tijd begaan, voordat ze met zachte hand weer naar hun zitplaats worden geleid. Eén muiter blijft zich halsstarrig verzetten… om vervolgens te worden weggevoerd. Een paar minuten later komt hij onder luid gejuich toch weer de zaal in. Marduk gaat ondertussen stug door met waar het goed in is: doorbeuken. Beyond the Grace of God komt van Heaven Shall Burn… When We Are Gathered uit 1996, de eerste kennismaking van schrijver dezes met deze band en het album dat ooit tijdens het vakkenvullen over de geluidsinstallatie van de Xenos klonk… totdat de bedrijfsleider ingreep omdat de nog aanwezige kassières er bang van werden.
Vijfentwintig jaar later gaat het in Tilburg verder met nóg ouder (The Funeral Seemed to Be Endless) en veel nieuwer (Viktoria) werk, inclusief het door merg en been trekkende The Sun Has Failed. Het magnifieke Wolves sluit de reguliere set af en is het laatste nummer dat bovengetekende meemaakt: de dienstregeling van de Nederlandse Spoorwegen is genadeloos. De overlevering leert dat het bij de échte afsluiter Panzer Division Marduk wederom onmogelijk was om op een stoel te blijven zitten, waardoor de muiterij van Marduk definitief geslaagd was. Op naar de volgende dertig jaar!
Datum en locatie
16 november 2021, 013. Tilburg
Link: