Headlines

Lovercall, Full Of Regret, Baby Hates Me, Sticky Situation, King of Magazines, First Date en persoonlijke favorieten Sugar Chocolate en Sugar High, slechts een kleine greep uit de evergreens van Danko Jones. Horen deze Canadezen dan nog geïntroduceerd te worden? Neen. Daarbuiten zijn er maar weinig zekerheden in het leven. Eén daarvan is dat Danko Jones met simpele, krachtige riffs stevig stampende rocknummers zal blijven maken over stoere attitudes, daten met knappe vrouwen, snelle auto's en zoetigheid.Lees verder ›

Ik was niet echt te spreken over het meest recente album Louisiana Voodoo van I Shalt Become, uit 2013. Zeker na het zeer gewaagde en geslaagde Poison uit 2010 was dat een tegenvaller. Poison liet een mix horen van suicidal black, funeral doom en symfonische strijkarrangementen, een mix die ik nog steeds heel erg kan smaken. De heruitgave van I Shalt Become's Wanderings haal ik in feite zelfs boven om te verwijzen naar dat Poison- album. En om te vertellen dat Wanderings heruitgegeven werd door Moribund Records.Lees verder ›

We beginnen deze recensie maar even heel oneerbiedig: Darkwoods My Betrothed is toch vooral 'die band waar Tuomas Holopainen van Nightwish keyboards voor speelde'. Op de eerste drie albums uit de jaren negentig van de vorige eeuw was de band een kleine rimpel in een groot meer van blackmetalbands, die een trouwe groep volgers had, maar nooit echt doorbrak. Heirs of the Northstar was het debuut en ligt qua sound dicht bij andere Finse blackmetalbands als Horna en Tjuder. Opvolger Autumn Roars Thunder trok meer richting bands als Arcturus en ...And Oceans.Lees verder ›

Even tellen: na precies twee demo’s, zeventien splits, vijf live-albums, twee EP's, vijf compilaties en zeven studioalbums is hier dan langspeler nummer acht van het Tsjechische Inferno: Paradeigma (Phosphenes of Aphotic Eternity). Deze productieve band bestaat al sinds 1996, maar eigenlijk heb ik ze pas echt leren kennen toen ze in 2018 samen met The Stone en IXXI op de planken stonden in zaal Kavka in Antwerpen. Toen brachten ze vooral werk van hun voorgaande album, het machtige Gnosis Kardias (Of Transcension and Involution).Lees verder ›

Bullet For My Valentine stapte het derde decennium van de eeuw binnen met een stevige, snoeiharde nieuwe plaat. Ja echt waar! Ik begrijp het volkomen als je me niet direct gelooft. De vorige plaat (Gravity, 2018) kreeg van ons nog een (verrassend) hoge score, maar ik was er absoluut geen fan van. Weg was de thrashachtige metalcore waar de band zo groot mee was geworden. In plaats daarvan kwam een Bullet For My Valentine die me wel heel nu-metal in de oren klonk.Lees verder ›

Begin vorige maand bracht Trivium een nieuwe plaat uit. Met een beetje vertraging volgt hier de recensie. Het zegt tegelijk veel over deze band. Vijftien jaar geleden zou het geen maand geduurd hebben vooraleer iemand van onze redactie het nieuwe Trivium-album zou bespreken. Trivium schoot midden de jaren ‘00 namelijk furieus uit de startblokken. Even leek het of een nieuwe metalgrootheid was opgestaan, maar hoewel de band een hele schare fans rond zich verzamelde is die belofte nooit helemaal waargemaakt.Lees verder ›

De drie Zweden van Fornhem brachten in 2017 hun debuutplaat, Ett Fjärann Kall, uit via Trollmusic. Ook hun nieuwste telg, Stämman Från Berget, vrij vertaald "De stem van de Berg", wordt uitgebracht door hetzelfde label. Van deze platenboer kregen we recent nog het machtige Zeitlang van Gràb te horen. Ook Fornhem neemt zijn tijd. Drie van de vijf nummers gaan immers vlotjes over de tien minuten. De black metal die de heren brengen bestaat veelal uit repetitieve riffs en bezwerende thema's. De drum lijmt dit alles op een eerder dreunende, monotone wijze aan elkaar vast. De productie is eerder typisch wat bestoft, krasserig en met een drum die lekker authentiek klinkt.Lees verder ›

Sinds 2 november is Funeral Cult Of Personality van de Italiaanse horror-doomers van Abysmal Grief verkrijgbaar, hun zesde worp op pakweg een kwarteeuw tijd. Kleine bekentenis: ik trok de promo naar mij toe omdat ik de band verward had met het al even cult zijnde Abyssmal Sorrow (dat in depressieve black/doom uitblinkt en al enige tijd dood en begraven is). Het was dus even schrikken toen Funeral Cult Of Personality begon te spelen en me qua geluid en sfeerschepping naar occulte rockbands als (oudere) Ghost, The Devil’s Blood of ook een Luciferian Light Orchestra verwees. Lees verder ›

Met Harcom laat het Hongaarse Vrag zijn derde geesteskind op ons los. Vrag brengt ons midtempo misantropische black metal uit de oude doos en is dus niet te verwarren met de feestneuzen van Varg, die in tegenstelling tot Vrag meer huppelend in het leven staan. Vrag, tevens het enige bandlid, voelt verbondenheid met de natuur maar staat minder positief tegenover de verduivelde mensheid.Lees verder ›

Dit Zweedse duo, Vargaskri, was me tot heden volledig onbekend. Moeilijk is dat niet want dit door het Duitse Northern Silence Productions uitgebrachte Hyllningskväden is de debuutplaat. Nochtans moeten we de heren achter dit Vargaskri kennen van andere bands als daar zijn Blodskald, Stilla of Bergraven. Het tweetal vindt vooral inspiratie in de muziek van Windir en baseert de teksten op de Noorse mythologie. Tja, dat is allemaal wel goed en wel.Lees verder ›

De Engelsman achter het project Light of the Morning Star was een maandje te vroeg met de release van zijn tweede plaat, Charnel Noir, en vond ook blijkbaar een collega om deze muziek mee te maken. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om deze zwarte parel nog wat te laten rijpen in de horrorfilmperiode en eigenlijk is dat een must voor dit type zweverige, pikzwarte gothic metal.Lees verder ›

Met slechts één plaat op zak een platendeal scoren bij Nuclear Blast Records, dat kunnen weinig bands zeggen. MØL uit de Deense stad Aarhus mogen we alleen in dat opzicht al apart hangen want de bijzondere prestatie uit 2018 werd dus beloond met een promotie van Holy Roar Records naar de Duitse concullega's. De puike mix van black metal en shoegaze - ook wel blackgaze genoemd - wist namelijk al snel de aandacht te trekken van menig liefhebber in het genre. De visvijver zit al niet vol met bands die zichzelf wagen aan deze kruisbestuiving, maar dit collectief presteerde al helemaal iets met een eigen smoelwerk waar geen speld tussen te krijgen was. Lees verder ›

De eerste plaat die ik in handen kreeg van deze Hongaren van Bornholm, bleek ook meteen hun debuutplaat te zijn, ...On The Way Of The Hunting Moon. In 2003 kwam dit paganeske blackmetalepos uit via het Franse Melancholia Records. Vooral het openingsnummer Northwind staat me nog fris voor de geest. Ook de opvolgers March For Glory And Revenge (2009) en Inexorable Defiance (2013) heb ik in de platenkast staan. Massacre Records bracht in 2016 dan Primaevel Pantheons uit, die miste ik jammerlijk. Gelukkig heeft Napalm Records, één van de grote platenboeren, de Hongaren opgepikt en krijgen we nu ruim vijf jaar na die plaat, Apotheosis, te horen.Lees verder ›

De landschappen zijn wellicht nog uitgestrekter, weelderiger geworden en de horizon is nog wat verder naar achteren geduwd, maar om nu te zeggen dat de reis daardoor aangenamer geworden is?Lees verder ›

Inthewhale, zoals Jonas of hoe heette die kerel die volgens de Bijbel de binnenkant van zo’n zeezoogdier zag? Ik was geen topper in de zondagsschool (of gelijk welke school). Speciale bandnaam, maar ook speciale muziek dus de twee passen wel bij elkaar. Het platenlabel verleidde me tot een recensie door Inthewhale's muziek als 'heavy alt rock' te omschrijven. Ze hadden me met andere woorden al bij het hallo zeggen. Deze plaat wilde ik beter leren kennen dus verdwijnt deze Vanishing Point in de stereo-installatie en druk ik op play.Lees verder ›