Als ik je Nergal moet voorstellen is het vast je eerste bezoek aan onze website. Welkom zou ik zeggen. De meeste lezers kennen hem natuurlijk als de eigenzinnige, klinkklare en toch aaibare frontman van de Poolse blackened deathmetalband Behemoth. De man heeft echter een bijzonder nevenproject genaamd Me And That Man. Geen black metal deze keer, maar dark country, blues en gothic americana. Heerlijke muziek, maar bijzonder niche. Het toont het genie en talent van Nergal want ook in dit genre blinkt de man uit. Toegegeven, hij kreeg hierbij steevast hulp van wat vriendjes. Dit is op deze nieuwste plaat niet anders.
In het voorjaar van 2020 sloegen zowel corona als Nergal een eerste keer zwaar toe. Me And That Man liet toen zijn tweede plaat New Man, New Songs, Same Shit, Vol.1 op de wereld los. Collega Remco Faasen schreef er toen een fraaie recensie over en hij vroeg zich toen af of er ook daadwerkelijk een deel twee zou komen. Wel, kerstmis valt vroeg dit jaar want deze New Man, New Songs, Same Shit, Vol.2 is nu beschikbaar in de betere platenzaak.
Om hiermee direct de olifant in de kamer te benoemen: dit album krijgt een recensie op Zware Metalen zonder ook maar op één moment zwaar of zelfs metaalachtig te zijn. Dark country schuurt als genre echter zeer nauw aan bij metal. Figuren als King Dude, Chelsea Wolfe of Emma Ruth Rundle deden het Nergal al voor en kregen ook (verdiend) een recensie op jullie favoriete metal e-zine. De duistere, malicieuze en grimmige sfeer die deze muziek oproept is puur metal in zijn kern. De meeste nummers op deze New Man, New Songs, Same Shit, Vol.2 varen dan ook trots onder deze vaandel.
Het openingsnummer Black Hearse Cadillac toont direct aan wat ik bedoel. Een sardonisch, boosaardig gevoel besluipt de luisteraar wanneer het refrein wordt geneuried. Het nummer voelt aan als een sinistere soundscape, met daarop de vocalen van Hank von Hell en de scherpe gitaar van Anders Odden (Cadaver, Satyricon). Heerlijk nummer en de trend lijkt hiermee gezet.
“Lijkt”, want van het volgende nummer ben ik al direct minder wild. Under The Spell begint lekker duister, maar verandert al snel in een soundtrack voor één of andere James Bond-film. Heel theatraal en cadansrijk. De stem van de zanger klinkt me heel herkenbaar in de oren en het blijkt niemand minder dan Tobias Forge te zijn, de frontman van Ghost. Voor de gelegenheid nam de Zweed nog eens zijn oude podiumnaam Mary Goore aan. Het verklaart wat mij betreft direct het theatrale…
Dit duidt de kracht en zwakte van deze plaat. Nergal en zijn band gaan voor ieder nummer de samenwerking aan met een gastmuzikant en het mag dan ook niet verbazen dat deze gast zijn of haar stempel op de muziek drukt. Neem nu het derde nummer op de plaat: All Hope Has Gone. Nergal voegt de duistere sfeer toe, zanger van dienst Blaze Bayley (ooit Iron Maiden) verft het nummer in de diepste tint van de blues en niemand minder dan Gary Holt strooit er lekkere gitaarsolo’s tussen. Fantastisch nummer!
De naar mijn gevoel minder sterke nummers zoals Under The Spell en Get Your Tongue zijn gelukkig in de minderheid. Me And That Man serveert gedurende het hele album vaker kwaliteit dan bagger. Diep donkere bluesnummers als All Hope Has Gone, Blues Cocaine of Year Of The Snake, maar ook pure dark country als Witches Don’t Fall In Love, Coldest Day In Hell of Silver Halide Echoes. Ik zweer het, die laatste drie nummers kunnen zo op de soundtrack van een duistere western. Liefst eentje waarin Nergal zelf meespeelt en oh ja, Abbath in volle corpse-paint met een cowboyhoed op. Zo’n film geef ik zonder deze te bekijken direct 10/10 op IMDB.
New Man, New Songs, Same Shit, Vol.2 is wederom een schot in de roos. Ik heb genoten van dit album, al stopt het bij de voorlaatste track voor mij. Me And That Man gaat hier de samenwerking aan met de Deense Myrkur en dit levert niets minder dan een epische afsluiter van deze plaat op. Amalie Bruun’s stem is gemaakt om dark country mee te zingen. Bij momenten dacht ik naar Chelsea Wolfe te zitten luisteren. Het is wat mij betreft een misser om af te sluiten met Got Your Tongues. Dit is een nummer in samenwerking met Chris Georgiadis van het Britse Turbowolf. Toegegeven, die band ligt me niet. Dat vervelende uptempo poppy gejammer altijd. Het sijpelt door in het nummer dat Georgiadis met Me And That Man maakte.
Misschien dat jij dit wel leuk vindt natuurlijk. Voor mij breekt het echter de sfeer die doorheen het volledige album werd opgebouwd. Want daar ligt de kracht van deze plaat: de onheilspellende sfeer die over de muziek hangt. Dit, in combinatie met het technische meesterschap van de muzikanten en de veelal fantastische vocalen van de talrijk opgedaagde gastartiesten leveren een subliem kleurrijk en toch gitzwart album op. Het is nu al uitkijken naar een volgende plaat en oh ja, Me And That Man komt naar Graspop Metal Meeting in 2022. Een countryband op het grootste metalfestival van de lage landen. De wereld na corona is blijkbaar echt veranderd…
Score:
90/100
Label:
Napalm Records, 2021
Tracklisting:
1. Black Hearse Cadillac (feat. Hank Von Hell, Anders Odden)
2. Under the Spell (feat. Mary Goore)
3. All Hope Has Gone (feat. Blaze Bayley, Gary Holt, Jeff Mantas Dunn)
4. Witches Don’t Fall in Love (feat. Kristoffer Rygg)
5. Losing My Blues (feat. Olve Abbath Eikemo, Frank The Baptist, Chris Holmes)
6. Coldest Day in Hell (feat. Ralf Gyllenhammar, Douglas Blair)
7. Year of the Snake (feat. David Vincent)
8. Blues & Cocaine (feat. Michale Graves)
9. Silver Halide Echoes (feat. Randy Blythe)
10. Goodbye (feat. Alissa White-Gluz, Devin Townsend)
11. Angel of Light (feat. Myrkur)
12. Got Your Tongue (feat. Chris Georgiadis)
Line-up:
- Adam “Nergal” Darski – Vocalen, gitaar
- Łukasz Kumański – Drums, achtergrondvocalen
- Matteo Bassoli – Basgitaar, synthesizer, achtergrondvocalen
- Sasha Boole – Gitaar, mondharp, banjo
Links: