Headlines

Dit Poolse trio dat opereert onder de naam Königreichssaal, wat niet meer of minder betekent dan Koninkrijkszaal, is me toch een beklijvend beestje. Of er linken zijn met Jehovah weet ik niet, maar de bandnaam is er vermoedelijk toch een verwijzing naar. In ieder geval is het duidelijk dat deze plaat opnieuw aankaart dat elke vorm van geloof die  mensen aanhangen, resulteert in dwaasheid in al zijn facetten.Lees verder ›

Een album volgepropt met blackgaze, overgoten met een folksausje. De heren die dit voor elkaar krijgen, is het Finse viertal Einvigi. De eerste langspeler die men uitbrengt als vervolg op een single/EP, heet Sielulintu of "geestesvogel". Gelukkig wordt er ook in de eigen taal gezongen, meermaals kwam ik hier op terug en noemde ik dit een bijzonder pluspunt. Het eveneens Finse Inverse records bracht de plaat uit.Lees verder ›

Uit New York, de Verenigde Staten, komt dit viertal. Strega Nona wordt aangevoerd door een dame, Julia Simoniello. Het is een nog jonge band die probeert een aanstekelijke, beklijvende mix te maken van post-rock, shoegaze en black metal. De eerste langspeler krijgt dan wel weer de excentrieke titel, Mirrored Pink mee. Ook de presentatie op Bandcamp oogt wel speciaal. Lees verder ›

Er hoeven tegenwoordig maar muzikanten uit verschillende bands samen te komen om een album op te nemen en er wordt al gesproken en geschreven over een ‘supergroep’. Zo bracht Kind onlangs zijn, niet onverdienstelijke, tweede album Mental Nudge uit. De band bestaat onder meer uit (ex-)leden van Elder en Black Pyramid. Ook verscheen zojuist de debuutsingle van Hexandagger, bestaand uit leden van Fu Manchu, Fireball en Ministry. Is het Zweedse Temple, met leden van Surfing in Hell en Silver Devil, ook zo’n ‘supergroep’?Lees verder ›

Elephant Tree komt dit jaar in de jaarlijst met het buitengewoon sterke Habits. Maar omdat de band niet kan optreden volgt nog maar eens een liverelease, zoals we er zovelen hebben gehad dit jaar. Dit concert werd gegeven in New York in november 2019. Live stonerdoom mag je alleen luisteren met een kneitergrote subwoofer, anders kan je net zo goed Aqua of ABBA opzetten. Afijn, ik heb de subwoofer eens op standje maximaal gezet en dit plaatje in de ouderwetse cd-speler gestopt. Nee grapje, ik heb hem via de laptop op mijn huiskamerboxen aangesloten, want zo gaat dat tegenwoordig.Lees verder ›

Megalophobe komt uit Brooklyn, New York. In eerste instantie is dit Music For Resistance Fantasies uitgebracht als achtergrondmuziek bij een dansvoorstelling uit 2019. Megalophobe besloot vervolgens de muziek in 2020 maar eens uit te brengen als zelfstandig element.Lees verder ›

Uit Bretagne komen deze heren, Les Chants De Nihil. Le Tyran Et l'Esthète is het vijfde album van deze Franse band, ik had echter nog nooit van hem gehoord. Als je de hoes bekijkt, zou het wel eens een heroïsch en episch blackmetalheldenverhaal kunnen worden. Hoe deze hoes tot stand kwam, kan je bekijken in de meegeleverde video-clip, bijzonder interessant. Het is de heer Jerry zelf die naast zang en gitaar blijkbaar ook de verfkwast ter hand neemt. Erg knap.Lees verder ›

Reeds eerder werd een werk van de Nederlandse band Zelfhaat, besproken op deze webstek. Het betrof het in 2011 heruitgebrachte Van Jammerklacht En Wanhoopsgeschrij, een werkstuk dat onder de vorm van een demo-tape al eerder het levenslicht zag in 2007. Met Smarten Van Een Ontwijde Ziel krijgen we opnieuw een plaat te beluisteren en dit dus dertien jaar na de geboorte van het eerste kind. Op heden is Zelfhaat een solo-project. Er wordt een collectie van tien nummers voorzien, allen gedrenkt in diep droevige, suïcidale black metal.Lees verder ›

Geef toe: ook jij hebt twee keer met de ogen geknipperd toen je probeerde de bandnaam te lezen, en had eerst niet gemerkt dat de tweede letter een “v” was, en niet de “u”. Vvlva dus, een Duits kwintet dat eigenlijk de landsgrenzen nooit is ontgroeid en volgens de platenmaatschappij behoort tot de Krautrock. Dat is zeg maar de benaming voor “classic rock” in Duitsland, eind jaren '60 en begin jaren '70. Maar evengoed de naam voor de muziek die nu geproduceerd wordt door jonge groepen en die verwijst naar die periode.Lees verder ›

Hoe ver ligt het Verenigd Koninkrijk van Polen? Als je het aan A. Magnox zou moeten vragen, zou deze brave man gewoon tegen je zeggen en dit zonder verpinken: "Het is een buurland". Dit om duidelijk te maken dat de muziek die op de debuutplaat, Anthropocene, staat en bedacht is door de éénmansband Terminarch, erg gelijkend is op wat we de laatste jaren te horen kregen uit de Poolse school. Neem nu als voorbeeld bands als Over The Voids..., Mgła, Brzask en consorten. Is er dan geen eigen inbreng? Jawel hoor, het geheel is weliswaar niet zo doordacht als bovenstaande voorbeelden, maar dit neemt niet weg dat de gekozen thema's erg sterk zijn en bij wijlen een iets typischere paganeske inborst hebben, iets wat we dan weer kennen uit de Britse school.Lees verder ›

Elke band heeft zo zijn eigen bron van inspiratie. Bij de Fransen van Darkenhöld zijn dat middeleeuwse kastelen, donkere wouden en alle legendes die daarbij horen. Al sinds 2008 maken ze muziek over oude ruïnes, grotten en mythologische beesten en daarin zijn ze bijzonder standvastig. Eerst en vooral omdat de line-up al twaalf jaar onafgebroken dezelfde is gebleven: Aboth is de man achter het drumstel, Cervantes verzorgt de vocalen en Aldébaran doet de rest. Daarnaast brengen ze ook zeer consequent en plichtsbewust ongeveer elke twee jaar een nieuw album uit. Arcanes & sortilèges is dan ook al de vijfde full-length. Ook qua stijl zijn ze opvallend stabiel gebleven: de “middeleeuwse black metal”, zoals ze het zelf noemen, is een vrij klassieke adaptatie van de melodische black metal uit de jaren ‘90. Verwacht dus mid-tempo black in de stijl van Gehenna, Windir, Satyricon en zelfs Emperor, met veel synths en een zekere symfonische inslag, een middeleeuws sausje, een vleugje heroïek hier en daar en af en toe een akoestisch kampvuurmomentje.Lees verder ›

Zes lange jaren hebben we moeten wachten op een nieuw album van Thanatos en als het er dan eindelijk is... blijft het ook nog eens een paar maanden rondslingeren op de Zware Metalen-burelen. Want Violent Death Rituals verscheen al op 20 maart 2020 (waren we toen afgeleid ofzo?) en daarmee is het het zoveelste slachtoffer van het verdomde jaar dat achter ons ligt, maar heeft het tegelijkertijd zoveel kwaliteit dat het een plek in menig jaarlijstje wist te bemachtigen. Inclusief schrijver dezes.Lees verder ›

De Noorse blackmetalband Gjendød bestaat sinds 2016 en bracht intussen maar liefst twaalf releases aan de man. Schaadt de overdaad? Ik weet het niet, dus zoek ik het even voor je uit. Wel opvallend: deze Angrep is nog maar de derde full length. Intussen werden er namelijk heel wat demo's uitgebracht. Wel jammer dat het huidige album net afklokt onder de dertig minuten. De heren K en KK zullen hier niet om malen. Het lijken me twee heren te zijn die eisen dat, wanneer alweer een karrenvracht aan obscure deuntjes klaar zijn, de release onmiddellijk moet volgen. Soms boet je dan wel aan kwaliteit in, maar dat zal de heren evenmin worst wezen.Lees verder ›

Twee nummers, een EP, van het Italiaanse Totalitarian. Een anoniem opererende band, mogelijks een éénmansband ook, wiens debuutalbum De Arte Tragoediae Divinae uit 2017 ik helaas te laat ontdekte. Een zeer degelijk album vol militante black en death, vermengd met dreigende doom. Echt een aanrader: een album dat, althans voor mij, uitgroeide tot een blijver. Drie jaar later is er een EP met daarop twee nummers. Je ziet ze staan in de hoofding naast de naam van de band. Kulturkampf en Los Von Rom. Opnieuw twee lange nummers, goed voor toch dik 25 minuten waarin de Los-von-Rom-Beweging behandeld wordt. Deze EP gaat volgens mij niet over Zuid-Tirol (Duitstalig, maar gedeeltelijk in Italië gelegen), maar over een religieuze beweging in datzelfde Oostenrijk begin de twintigste eeuw. Zoek gerust op google de naam Georg Ritter von Schönerer op, dat vertelt u het nodige.Lees verder ›