Elke band heeft zo zijn eigen bron van inspiratie. Bij de Fransen van Darkenhöld zijn dat middeleeuwse kastelen, donkere wouden en alle legendes die daarbij horen. Al sinds 2008 maken ze muziek over oude ruïnes, grotten en mythologische beesten en daarin zijn ze bijzonder standvastig. Eerst en vooral omdat de line-up al twaalf jaar onafgebroken dezelfde is gebleven: Aboth is de man achter het drumstel, Cervantes verzorgt de vocalen en Aldébaran doet de rest. Daarnaast brengen ze ook zeer consequent en plichtsbewust ongeveer elke twee jaar een nieuw album uit. Arcanes & sortilèges is dan ook al de vijfde full-length. Ook qua stijl zijn ze opvallend stabiel gebleven: de “middeleeuwse black metal”, zoals ze het zelf noemen, is een vrij klassieke adaptatie van de melodische black metal uit de jaren ‘90. Verwacht dus mid-tempo black in de stijl van Gehenna, Windir, Satyricon en zelfs Emperor, met veel synths en een zekere symfonische inslag, een middeleeuws sausje, een vleugje heroïek hier en daar en af en toe een akoestisch kampvuurmomentje.
Men spreekt vaak over het Frans chauvinisme, maar daar is bij Darkenhöld eigenlijk niet veel van te merken. Eerst en vooral omdat de bandnaam opvallend Duits klinkt. Hebben kastelen dan een sterkere connotatie met Duitsland dan met Frankrijk? Ik zie eigenlijk niet waarom dat zo zou zijn, maar goed, ze zijn ook niet de enige Fransen met een identiteitscrisis natuurlijk (denk bijvoorbeeld aan het geweldige Blut Aus Nord). Daarnaast waren ook de teksten initieel in het Engels. Pas op Castellum (2014) sijpelde er stilaan wat Frans in de lyrics en Memoria Sylvarum (2017) was het eerste album dat volledig in het Frans werd ingezongen. Ook op Arcanes & sortilèges is Frans de voertaal, en dat is uiteindelijk maar logisch natuurlijk. Ik ben absoluut geen francofiel, maar het Frans leent zich vreemd genoeg wonderwel tot black metal. Het geeft de muziek een wat ouderwets tintje en laat net dàt perfect passen bij middeleeuwse black metal.
Darkenhöld is geen band die de bakens van het genre zal verzetten, noch een band die makkelijk verrast. Ik moet toegeven dat ze mij nooit volledig hebben kunnen overtuigen van hun kwaliteiten, wat niet wegneemt dat ze meer dan aanvaardbare black metal maken. Bij het beluisteren van een album van Darkenhöld geraakte ik tot nog toe niet verder dan de adjectieven “degelijk, behoorlijk, verdienstelijk”. Het is eigenlijk altijd een band geweest die alle kneepjes van het vak lijkt te beheersen maar er dan bewust voor kiest om zichzelf niet te veel uit te dagen en bescheiden te blijven. Niet teveel opvallen, maar gewoon “degelijke” black metal brengen. Het is een kwaliteit, maar getuigt het ook niet van een gebrek aan lef en ambitie?
Toen ik deze nieuwe CD voor het eerst in mijn autoradio schoof, deed ik dat dus met een zekere vooringenomenheid en zonder al te veel illusies. Ik weet het, dat hoort niet, maar wie is ooit volledig objectief en onbeïnvloed? En hoe kon een band die me in twaalf jaar geen enkele keer kon verrassen dat deze keer ineens wél voor elkaar krijgen?
Bijvoorbeeld door ongegeneerd te openen met een enorm catchy thema? Het openingsnummer Oriflamme draait namelijk volledig rond een heerlijke melodie die heel sterk doet denken aan het centrale thema van A Portage To The Unknown (Turisas), wat dan op zijn beurt losjes gebaseerd is op de overbekende hoofdmelodie van de klassieke muziekklassieker De Moldau van Bedřich Smetana. Oriflamme is een vurig blackmetalnummer met veel snelheid en dynamiek (dat zijn we ook niet altijd gewoon van Darkenhöld overigens), deels gedragen door die volksmuziek-achtige melodie, maar ook met de nodige variaties, afwisseling in de synths, koorzang én een lekkere solo. Ik hoor een handjevol bands uit de jaren ’90 passeren, maar dat Darkenhöld zijn klassiekers kent (en gebruikt) is uiteraard geen nieuws. De band slaagt er wonderwel in om op het juiste moment het ritmisch roer om te gooien, waardoor het hele nummer van begin tot eind blijft boeien.
Incantations start fris, monter en zonder scrupules met een meer heavymetal-geïnfuseerde versie van hun black metal. Opnieuw vliegen de fijne melodieën je om de oren en het enthousiasme dat je hoort is enorm aanstekelijk. Het nummer wordt wat gebroken door een akoestisch momentje, en dat zorgt zeker voor het nodige evenwicht. Overigens is ook de solo hier het vermelden waard.
Met Mystique de la Vouivre keert Darkenhöld terug naar één van zijn favoriete thema’s: de wyvern, een tweebenige, gevleugelde draak. De heroïek druipt er vanaf en net als de draak zelf is dit een potig nummer. Een beetje extra mystiek krijgen we cadeau onder de vorm van gesproken woord, maar het is toch vooral weer de melodische leadgitaar die haar toverkunsten uithaalt. Wat zijn de melodieën op dit album toch stuk voor stuk meeslepend zeg. De band overtreft hier duidelijk zichzelf!
Nog zo een thema dat vaak terugkeert: de alchemist in zijn toren. Op Arcanes & Sortilèges is het een kort instrumentaal intermezzo. Thematisch houdt Darkenhöld zich dan weer wel bij het gekende recept. Kastelen, draken… én ridders natuurlijk! Héraldique is een nummer over de versieringen op de schilden en wapenuitrustingen van de koene ridders van weleer. Voor de eerste keer op Arcanes & Sortilèges maakt de muziek initieel wat minder indruk. Het lijkt een vrij anoniem nummer te worden, tot de leadgitaar ergens voorbij de helft het nummer opnieuw op sleeptouw neemt. Wat volgt is niet minder dan geniaal: een welluidend stukje heroïek dat zo uit Elegy van Amorphis lijkt gekropen te zijn. Vooral de combinatie met gesproken woord maakt deze passage bijzonder indrukwekkend. En zo blijft Darkenhöld toch wel nummer na nummer verbazen met creatieve vondsten.
Ik moet het toegeven: Darkenhöld heeft me ditmaal écht verrast. Toch is Arcanes & Sortilèges geen regelrecht topalbum geworden: daarvoor zwakt het naar het einde toe wat teveel af. Maar er zijn best wel veel creatieve ideeën gebruikt om er een bijzonder aangenaam luisterstuk van te maken. Een persoonlijk record dus, maar geen podiumplek.
Score:
76/100
Label:
Les Acteurs de l'Ombre Productions, 2020
Tracklisting:
- Oriflamme
- L’Ost de la Forteresse
- Incantations
- Mystique de la Vouivre
- La tour de l’Alchimiste
- Héraldique
- Bestiaire Fantastique
- Le Sanctuaire Embrasé
- Dans le Cabinet de l’Archimage
Line-up:
- Aldébaran – Gitaar, basgitaar, keyboards, fluit, piano
- Cervantes – Stem
- Aboth – Drums
Links: