Geef toe: ook jij hebt twee keer met de ogen geknipperd toen je probeerde de bandnaam te lezen, en had eerst niet gemerkt dat de tweede letter een “v” was, en niet de “u”. Vvlva dus, een Duits kwintet dat eigenlijk de landsgrenzen nooit is ontgroeid en volgens de platenmaatschappij behoort tot de Krautrock. Dat is zeg maar de benaming voor “classic rock” in Duitsland, eind jaren ’60 en begin jaren ’70. Maar evengoed de naam voor de muziek die nu geproduceerd wordt door jonge groepen en die verwijst naar die periode.
Classic rock dus. Met hun dubbelzinnige groepsnaam en naar de jaren ’70 verwijzende logo had ik me aan stoere classic rock verwacht. Je weet wel, stevige stampers zoals Deep Purple, Bloodrock, Thin Lizzy, Uriah Heep en consorten die produceerden. Met veel wah-wah effect en misschien wat progrock en psychedelische toestanden erin verweven.
Helaas is dat op deze EP niet meer het geval. Niet meer inderdaad, want eerder werk van de heren (ze brachten zowel in 2018 als in 2019 al een album uit) is wel helemaal in die stijl, inclusief Hammond-orgel. Afin, een Korg in dit geval. Dan hoor je nummers zoals ook Wolfmother ze bijvoorbeeld maakt. Maar op 13. Winter breekt Vvlva voor een stuk met dat vroegere werk. Ten eerste zijn beide nummers in het Duits, terwijl Vvlva voordien bijna uitsluitend in het Engels werkte. Ten tweede is de sound nu zo braaf en dun dat die helemaal geen impact heeft. En ten derde lijkt zanger Tobias Ritter ook niet heel toonvast. Maar toegegeven: ze kunnen wel spelen.
Titelnummer 13. Winter valt nog ergens wat te pruimen als je je verwachtingen niet te hoog legt. Maar het tweede nummer Bar Der Sünde kan me totaal niet bekoren. Traag, saai, gedreven door keyboards. Het bouwt wel wat verder op naar het einde toe, maar het mist iets (veel).
Nee, in mijn ogen (en oren) is dit een wat jammerlijke stijlverandering van de heren. Dit bekt echt niet in het Duits. Rammstein komt daar grandioos mee weg, en ook wijlen Falco of de Spider Murphy Gang en andere Nena‘s, maar hier pakt de saus niet.
Op deze manier gaat Vvlva de landsgrenzen niet overstijgen maar blijven hangen in het circuit van kleinschalige optredens, waar ze er volgens hun concertkalender toch een twintigtal per jaar doen in een niet-coronajaar. Ondanks het feit dat dit EP’tje me niets zegt, is Vvlva als groep wel het ontdekken waard dankzij hun twee eerdere albums Silhouettes en Path Of Virtue. Die staan vol van de rockmuziek die vijftig jaar geleden voor altijd de muziekgeschiedenis veranderde.
Label:
H42 Records, 2020
Tracklisting:
- Winter
- Bar Der Sünde
Line-up:
- Tobias Ritter – vocalen
- Philipp Musschal – gitaar
- Michael Hock – bas
- Julian Rocco Lepore – drums
- Christian Karl – keyboard en orgel
Links: