Er hoeven tegenwoordig maar muzikanten uit verschillende bands samen te komen om een album op te nemen en er wordt al gesproken en geschreven over een ‘supergroep’. Zo bracht Kind onlangs zijn, niet onverdienstelijke, tweede album Mental Nudge uit. De band bestaat onder meer uit (ex-)leden van Elder en Black Pyramid. Ook verscheen zojuist de debuutsingle van Hexandagger, bestaand uit leden van Fu Manchu, Fireball en Ministry.
Is het Zweedse Temple, met leden van Surfing in Hell en Silver Devil, ook zo’n ‘supergroep’? Ik denk niet dat er nu bij veel mensen een belletje gaat rinkelen, maar beide bands weten uitstekende stoner metal te maken. Of Temple alleen daardoor ook een supergroep is laat ik maar in het midden verder. Het is in ieder geval makkelijke public relations-taal. Waar het vooral om gaat is of Temple, supergroep of niet, een goede plaat heeft gemaakt.
Het antwoord daarop is simpel: “Ja!”. Het is bij het beluisteren van de eerste tonen duidelijk te horen dat het hier niet om een beginnende band gaat en dat de heren ’s ochtends hun tunnbröd ruim beleggen met vette doom metal. Want dat is wat Temple maakt. Funeral Planet ademt doom. Zowel muzikaal als wat betreft de thematiek van de plaat. Eigenlijk is Funeral Planet een uitstekende samenvatting van dit, door Covid getroffen, jaar.
Funeral Planet begint wat mij betreft echter bij het tweede nummer, Magma. Ook hier zwaar vervormd gitaargeluid, een paar trapjes lager en langzamer dan in het vorige nummer. Tijdens het luisteren bekruipt mij een sentimenteel gevoel: wat ontzettend klote dat de lockdown de komende vijf weken nog strenger wordt (het moment van schrijven is december 2020). Want hoe zou deze band live wel niet klinken? Een hard, zwaar, log, zwaarder en nog harder geluid vermoed ik. Gelukkig werkt mijn voorstellingsvermogen nog uitstekend. Magma moet het vooral hebben van de logge riffs en drumgebeuk. De zang houdt zich wat op de achtergrond. Na vier minuten volgen er een break en een tempoversnelling. De riffs zijn van de categorie kippenvel.
Changes, nee geen cover, begint met een erg herkenbaar deuntje gespeeld op de bas. Het ligt op het puntje van mijn tong en daar blijft het liggen vrees ik. Het nummer is het meest dynamische van de plaat. Goed tempo, het deuntje blijft terugkomen in de gitaarriff en de zang klinkt wat minder monotoon dan in de rest van de nummers.
De laatste track is tevens de titeltrack en met meer dan zeven minuten ook het langste nummer. Wederom een en al zware riff, log gebeuk, zwaar vervormd gitaargeluid en de intense zang van Molin. Na drie minuten volgt er even een adempauze, nou ja pauze…. Het gebeuk gaat snel weer door tot kwetterende vogeltjes het aan het einde van het nummer overnemen. Door de lengte en de intensiteit is dit mijn favoriet van de plaat.
Of Funeral Planet mijn plaat van 2020 is durf ik niet te zeggen. Wel is zeker dat het een zeer goede en beknopte samenvatting van 2020 laat horen, inclusief hoopvol gekwetter aan het einde.
Score:
91/100
Label:
Ozium Records, 2020
Tracklisting:
- Sea of Grief
- Magma
- Whipped
- Changes
- Drain
- Ashes
- Funeral Planet
Line-up:
- Otto Molin – Gitaar, vocalen
- Erik Bergqvist – Basgitaar
- Jimmy Hedlund – Gitaar
- Marcus Ström – Drums
Links: