DVNE is terug! Ja het fantasy-universum van Frank Herbert voert dezer dagen hoogtij, maar ik neem u graag mee naar een wereld van een ander kaliber. Dit Schotse vijftal scheert hoge toppen in progressief, post- en sludgelandschap. Uitgeweken Fransman en gitarist Victor Vicart sticht in 2013 DVNE met drummer Dudley Tait. Inmiddels is de band toe aan een derde volwaardig album, en het tweede op Metalblade Records. Voidkind brengt de vertrouwde epiek van voorganger Etemen Aenka, maar gaat ditmaal voor een andere productiestijl. De productie is meer gericht om de livesound van de band zo goed mogelijk weer te geven op plaat, in plaats van extra lijntjes toe te voegen die dan live met een bandje zouden mee moeten draaien. De band klinkt rauwer, directer en vuiler. Puur, onversneden spijs op Voidkind van DVNE.
De muziek dan, opener Summa Blasphemia brengt de agressie en progressie van de eerste twee Mastodon-platen, met een verwarrend ritme in de eerste riff al meteen. Livesound of niet, de band klinkt grotesk tot in het extreme, maar wat wil je dan ook als je, naar mijn mening, de interessantste post-metalact op de wereld bent in 2024. Het bijna negen-minuten-durende Eleanora wervelt meer en maakt plaats voor cleane zang en progressieve drukke riffs. Natuurlijk zou DVNE, DVNE niet zijn als er daarna gitaargeriedel zoals het eerdere werk van Baroness aan te pas komt. De cleane zang is wat fragieler en scheller dan ik gewend ben van DVNE, maar dat draagt wel bij tot de urgentie van de zaak. In het meerstemmige staartje van Eleanora komt het geheel des te overtuigender binnen.
Na deze twee kleppers gaat de band nog een stapje verder. Reaching for Telos is de perfecte single voor deze band, maar is tot nog toe niet in de schijnwerpers mogen treden. Halverwege het nummer komt er een Tool-achtige opbouw waar de gitaren met echo en een spannend ritme vooraan komen te staan. Het wordt een progressief stuk om u tegen te zeggen. Dit is stiekem toch wel mijn favoriete moment van het album. Dit hoogtepunt wordt heel nauw gevolgd door de slopende vocalen op Reliquary. Het lijkt even alsof Scott Kelly (Neurosis) te gast is en we naar Mastodon op hun hoogtepunt aan het luisteren zijn. Meesterlijk. De outro van Sarmatae hoeft overigens ook niet onder te doen. Dit is sludge van zijn vuilste soort, afgewisseld met progressieve baslijntjes en een ritme dat je even alles doet natellen.
DVNE serveert hoogtepunten aan de lopende band op Voidkind. Iets dat op Etemen Aenka niet anders was. Het grootste verschil hier is dat de hoogtepunten elkaar directer opvolgen en de nummers vaak geen lange intro nodig hebben om tot hun punt te komen. Een valkuil waar veel post-metalacts in vast komen te zitten. DVNE scoort, net zoals de films, tweemaal raak en weet in zijn tweede deel het eerste nog net te overtreffen. Als het voor u nog niet duidelijk was, DVNE bevindt zich in het hoogste echelon van kwalitatieve metal. Grensoverschrijdend, avontuurlijk, rauw. Het zal niet lang duren voor DVNE ook aan de top van de affiches in het post- en progressieve landschap zal prijken. Tweede single Abode For The Perfect Soul is de perfecte uitsmijter om dit punt nog verder in de verf te zetten. Iedere verdomde metalhead zou dit album even over zich moeten laten gaan. Dat verdient de klasse van DVNE simpelweg.
Score:
92/100
Label:
Metalblade Records, 2024
Tracklisting:
- Summa Blasphemia
- Eleonora
- Reaching for Telos
- Reliquary
- Path of Dust
- Sarmatae
- Path of Ether
- Abode of the Perfect Soul
- Pleroma
- Cobalt Sun Necropolis
Line-up:
- Victor Vicart – Vocalen, gitaar
- Daniel Barter – Vocalen, gitaar
- Greg Armstrong – Basgitaar
- Dudley Tait – Drums
- Maxime Keller – Keyboards
Links: