Headlines

Uit Oekraïne komt dit Omhosten. Het is het Oostenrijkse Kult Und Kaos Productions dat de plaat, Music Of The Great Beyond, uitbrengt. Voor mij is het een eerste kennismaking met zowel de band als het label. Omhosten staat voor atmosferische black metal met een paganeske insteek. Omhosten staat voor dat type black metal dat we zouden moeten kennen van Emperor, Enslaved, Naglfar, Taake en Satyricon. Nu, dan heb je als promoboer alle groten der aarde al wel bijna opgesomd. Ik kan je het alvast verklappen: dit Omhosten heeft met geen enkele van deze grootheden grote raakvlakken.Lees verder ›

Bart Schwertmann is geboren in het Groningse Finsterwolde, de plek waar hij heden ten dage nog steeds woont. Zijn muzikale carrière begon met de band Galaxy. Landelijke bekendheid kreeg hij in het jaar 2000 toen hij het Nederlandse tv-programma De Soundmixshow won door het nummer Ghetsemane te gehore te brengen. Tegenwoordig zou je de Groninger vooral kunnen kennen van zijn rol als zanger van de band Kayak.Lees verder ›

Twintig jaar Unidentified Flying Bodyparts, de eerste langspeler van Suhrim. Suhrim startte in 1989 met het maken van "bulging death metal" en bleef dat doen tot in 2009. Zware Metalen recenseerde de laatste langspeler Happy Hour in 2007 en ook daarvoor zetten we de band een aantal keer in de spotlights. Suhrim wordt door velen aanzien als de oudste Belgische deathmetalband, ook al is de band niet echt actief meer.Lees verder ›

Uit Montreal, Quebec, Canada, komt het vijftal Spectral Wound. A Diabolic Thirst is, sinds 2015, al weer hun derde langspeler. Het eveneens Canadese Profound Lore Records is de platenboer van dienst. Vouna met het erg goede Atropos verscheen ook via dit label, doch dit even geheel ter zijde. De Canadese blackmetalschool ligt me nauw aan het hart en toch gebeurde het dat deze plaat voor de redactie en mij wat onder de radar bleef. Maar niet getreurd, we pikken hem op!Lees verder ›

Je houdt ervan of niet, maar de markt voor symfonische black metal is nog steeds aanzienlijk groot. Uiteraard zijn de bekendste bands in dit subgenre der zwaarste metalen veelal gevestigd in Europa en het Verenigd Koninkrijk. Zo is er Dimmu Borgir en Emperor uit Noorwegen, Cradle of Filth uit Engeland, Carach Angren uit ons eigen landje, Tiamat uit Zweden, Graveworm uit Italië, enzovoorts. Men denkt dan ook niet gelijk aan de Verenigde Staten van Amerika als we over symfonische black praten. Sterker nog, ik denk dat de bekendere bands uit deze regionen op één hand te tellen vallen (Abigail Williams, Dragonlord). Het uit Denver afkomstige Stormkeep doet een gooi om op deze lijst te komen met het debuutalbum, getiteld Tales of Othertime. Symfonische black metal met een vleugje dungeon synth!Lees verder ›

Alweer drie maanden geleden schreef ik een review over My People...Hold On / Our Day Will Come, twee splits op één album van Zulu. Anaiah Lei, initiatiefnemer van dat project, bracht met zijn andere band Dare ongeveer twee weken later ook zijn debuut uit. Dat deed hij weliswaar als drummer en inmiddels is ook bekend dat hij de band heeft verlaten. Liefhebbers van old school hardcore hebben in 2021 helaas een zeer dunne spoeling ervaren, maar dit viertal biedt met Against All Odds hoop in de bange dagen. Van het artwork tot de muziek, de titels en de speelduur van alle nummers: deze plaat ademt hardcore.Lees verder ›

Vanuit Zuid-Afrika komt toch niet al te vaak een blackmetalalbum binnenwaaien. Verspeelde Tyd is het debuutalbum van het éénmansproject Vleesanker. Voorzien van een biografie in het Zuid-Afrikaans, hoe authentiek kan je het maken, worden we ingelicht over de beweegreden en het ontstaan van deze band. Als ik het goed begrijp moeten we eerst onszelf als persoon begrijpen/veroveren alvorens we de illusie van tijd te kunnen overstijgen en kunnen bekomen we wie we echt zijn. Het is dus een behoorlijk diepgaand thema dat Vleesanker gekozen heeft als vertrekpunt.Lees verder ›

Het was weer een bijzonder jaar, dat veelbesproken 2021. Ondanks alle niet nader te noemen toestanden, is er een gigantische lading aan geweldige muziek uitgebracht door veel nieuwkomers, maar ook zeker door een hoop oudgedienden. Bijvoorbeeld het nieuwe album van de Britse legendarische goregrinders/deathmetallers van Carcass: het inmiddels al veelbesproken Torn Arteries. Een recensie op Zware Metalen mag dan ook zeker niet ontbreken!Lees verder ›

Deze Duitse band rond Nikita Kampard noemt zich Der Weg Einer Freiheit. Hij timmert al aan de weg sinds 2009. Toen nog met Tobias Jaschinsky als zanger. Na 2012 besloot de heer Kampard naast het schrijven van de nummers en het hanteren van de gitaar ook de vocalen voor zijn rekening te nemen. Sinds het vorige album, uit 2017 Finisterre, zitten de heren op stal bij Season Of Mist. Ook het nieuwe album Noktvrn komt via het Franse label uit.Lees verder ›

Met Witterung is het Duitse Shores Of Ladon nog maar aan zijn tweede volwaardig album toe. De band bestaat nochtans al sinds 2009. Reeds eerder kregen we de EP, Heimkehr, te horen. Dit plaatje omvatte vooral verwijzingen naar de neofolkloristische achtergrond en interessevelden van de bandleden, ook staan er op deze EP wat oudere, herwerkte nummers. Witterung daarentegen bestaat volledig uit nieuw materiaal. En dit nieuwe materiaal is gewoon ruwe, korzelige black metal.Lees verder ›

Tweeënhalf jaar na het uitbrengen van het geprezen debuutalbum GastiR - Ghosts Invited komt de nieuwe band rond Gaahl met een mini-album genaamd The Humming Mountain. Het concept van The Humming Mountain was volgens Gaahl immers niet groot genoeg voor een volledig album. Aan de basis van dit mini-album staan nummers die de eerste full-length conceptueel net niet hadden gehaald. Op The Humming Mountain gaat het immers over geduld, in de universele zin van het woord.Lees verder ›

‘Het is het soort plaat dat gemakkelijk felbegeerde zendtijd op de radio kan krijgen, en toch ook kan dienen als de achtergrond playlist voor een BDSM orgie in een illegale kerker of een verlaten pakhuis.’ Met zo’n wervelende promotekst weet het label Season of Mist mijn interesse wel op te wekken. Skin Show is de laatste plaat van The Lion’s Daughter, een voormalig sludgemetaltrio uit St. Louis dat zich sinds het album Future Cult heeft toegelegd op het maken van synth metal.Lees verder ›

Ik dacht dat mijn lijst compleet was. Niet dus. Eentje wurmt zich er zich nog tussen. Een Belgische. Sol Kia. Een debuutalbum van de makers van Neptunian Maximalism, ook bekend onder de namen Guillaume Cazalet en Stéphane Van Tricht. Deze zal je niet vinden op Metal-Archives. Nochtans wordt de plaat zowel door label Homo-Sensibilis Sounds als I, Voidhanger Records uitgebracht en is het duidelijk experimentele en avant-garde black metal. Zodanig experimenteel wellicht dat menig metalhead zich afvraagt of het wel metal is. Wel, ja, het is zeker en vast metal.Lees verder ›

Schaamte is een emotionele aandoening. Babymetal is cool. De kawaiimetalpioniers volg ik al van in het begin, het gelijknamige debuut stond bijna bovenaan in mijn jaarlijst in 2014. Ondertussen groeide de act, met de nodige tegenslagen, uit tot een waar fenomeen dat ganse festivalweides vult. Het meest recente - geniale - Metal Galaxy is het voorlopige hoogtepunt van de band.Lees verder ›

De drie singles die Volbeat voor het uitbrengen van Servant Of The Mind uitbracht bleken een prima uithangbord te zijn voor het achtste album van het Deense gezelschap. In 2001 begonnen de heren met een zeer puike en herkenbare mix van rock, metal en de nodige rockabilly invloeden. Als een lopend vuurtje wist Volbeat naam te maken en het duurde niet lang voordat er wereldwijde aandacht was voor Poulsen en consorten.Lees verder ›

Album nummer elf van deze Duitse lakeien van de darkwave. Dual + is wederom een verkenning van duistere avantgarde electronica vergezeld door de donkere vocalen van Alexander Veljanov, bekend van zijn intrigerende haaruitdossing. De albumtitel verraadt dat het album in het verlengde ligt van voorganger Dual, die ook dit jaar werd uitgebracht. Zo'n vier jaar bleef het stil en ineens lag daar een dubbelalbum, en een volledig album.Lees verder ›

St. en Bavragor kennen we van Kôr, een andere Duitse blackmetalband die het graag roestig en rustiek houdt. De beide bandleden bevolken, met een drietal anderen, sinds 2009 ook de band, Shores Of Ladon. Dit Heimkehr is een EP geworden met vier eigen nummers en een cover van de eveneens Duitse neofolk-formatie Sonne Hagel. Het zijn productieve geesten, de heren van Shores Of Ladon. Want ongeveer tegelijk met deze EP brengen ze ook Witterung uit, hun tweede volledige langspeler. Hoe gek kan het allemaal lopen.Lees verder ›