De drie singles die Volbeat voor het uitbrengen van Servant Of The Mind uitbracht bleken een prima uithangbord te zijn voor het achtste album van het Deense gezelschap. In 2001 begonnen de heren met een zeer puike en herkenbare mix van rock, metal en de nodige rockabilly invloeden. Als een lopend vuurtje wist Volbeat naam te maken en het duurde niet lang voordat er wereldwijde aandacht was voor Poulsen en consorten. Gaandeweg werd het geluid van de heren weliswaar toegankelijker en dat werd de band niet altijd in dank afgenomen. Die omslag begon al licht door te sijpelen op Outlaw Gentleman & Shady Ladies uit 2013, maar voor de fans die moeilijk konden leven met de stijlverschuiving was het album Rewind, Replay, Rebound uit 2019 wellicht de ultieme bevestiging: Volbeat presenteerde het meest gezapige rockalbum tot dan. Toch bevatte die plaat ook enkele prima nummers, weliswaar in een compleet andere vetkuif gestoken. Prima was niet goed genoeg voor een band van wereldformaat.
Welnu, het werd tijd om eens orde op zaken te stellen. Servant Of The Mind biedt de fans van het eerste uur weer enigszins soelaas. Tegelijkertijd krijgt de luisteraar op dit nieuwe werk nog steeds nummers te horen die meer gematigd zijn. Zo zijn opener Temple Of Ekur en afsluiter Domino wat lafjes, temeer omdat de altijd karakteristieke gitaarriffs van Poulsen en Caggiano niet optimaal zijn benut. Iets dat gelukkig wel van toepassing is op het mooi uitgebalanceerde The Sacred Stones en de aanstekelijke en melodische nummers Heaven’s Descent en Mindlock. Het blijken bovendien de middenmoters te zijn die tevreden stemmen.
Volbeat pakt voor het eerst op Servants Of The Mind écht door tijdens één van de singles Shotgun Blues: een nummer dat mede door de strakke riffpartijen en staccato drums weer ouderwets genieten is. Ook het robuustere Say No More en het bevlogen The Passenger laten een band horen die net zo snel weer kan omschakelen naar de beginjaren, maar daar wel alle opgedane ervaring en ontwikkeling in verweeft. Als je dit werk gemist hebt heeft de band ook nog wat anders voor je in petto: de deluxe-variant van dit album bevat namelijk vier extra nummers waarvan er twee ook wat ruiger zijn aangevlogen. Zo is de Wolfbrigade-cover van Return To None erg gaaf uitgevoerd en brengt een band van dit formaat een prachtige ode aan de crustpunkers uit Zweden. Hoewel de vocalen van Jungle Rot zanger en gitarist Dave Matrise het bereik lang niet even fijn weet te behalen tijdens een nog stevigere versie van Shotgun Blues, is ook dit experiment absoluut noemenswaardig.
Samenvattend mogen we opmaken dat de band weer een soortgelijke aanpak heeft gehanteerd als tijdens Outlaw Gentleman & Shady Ladies. Het gros van de nummers sluit aan bij de stijlverschuiving die de Denen sinds enkele jaren door voeren, maar daar tegenover staan ook enkele ouderwetse beukers. Daartussen vinden we nog wat recepten uit eigen keuken terug waarmee de roots niet verloochend worden. Daarmee beweegt het viertal zichzelf slim tussen ‘beide kampen’ aan fans. Vraag is of Volbeat die keuze maakt om te voldoen aan een wens die veelvuldig door hen is uitgesproken, of omdat de band zich daar zelf prettiger bij voelt. Servant Of The Mind zal hier geen overuren maken, maar ondergetekende is wel nieuwsgierig naar de volgende zet. Wederom prima werk, maar niet meer dan dat.
Score:
74/100
Label:
Universal Music Group, 2021
Tracklisting:
1. Temple of Ekur
2. Wait A Minute My Girl
3. The Sacred Stones
4. Shotgun Blues
5. The Devil Rages On
6. Say No More
7. Heaven’s Descent
8. Dagen Før (featuring Stine Bramsen)
9. The Passenger
10. Step Into Light
11. Becoming
12. Mindlock
13. Lasse’s Birgitta
Bonus tracks:
14. Return To None (Wolfbrigade cover)
15. Domino (The Cramps/Roy Orbison cover)
16. Shotgun Blues (featuring Dave Matrise from Jungle Rot)
17. Dagen Før (Michael Vox Version)
Line-up:
- Michael Poulsen – Vocalen, gitaar
- Rob Caggiano – Gitaar
- Kaspar Boye Larsen – Basgitaar
- Jon Larsen
Links: