Headlines

Ik geef het toe: ik laat me al wel eens leiden door het "for fans of"-gedeelte van de promo’s die we binnenkrijgen. For Fans Of Mysticum, Thorns, Borgne, DHG & Impaled Nazarene stond er bij de beschrijving van het Griekse Manipura. En laten daar nu toch enkele persoonlijke favorieten tussen zitten! Dus ja, deze moest ik zeker eens van naderbij bekijken… Beluisteren bedoel ik. Als dan blijkt dat het laatste (tweede) album van Manipura, Anomia, (her-)uitgebracht wordt door Babylon Doom Cult Records, dan weet je dat je kwaliteit mag verwachten.Lees verder ›

Drie jaar na Futha brengt Heilung ons hun derde boreling, Drif, wat “samenkomst” betekent. De band kondigde een tijdje geleden al aan dat, thematisch, het prehistorische Noord-Europa verlaten zou worden en men andere grote, oude beschavingen zou bezoeken. De titel van het nieuwe album mag dan ook geïnterpreteerd worden als een samenkomst van verschillende verschillende culturen en tijdperken die als inspiratie dienden voor de nummers, maar even goed als een samenkomst van mensen, allen broeders en zusters, die elkaar sterker maken en verrijken.Lees verder ›

Om de twee jaar brengt het Zweedse Dynazty een nieuw album uit. Niet dat het mij veel kon schelen, vroeger, nooit was de band mij opgevallen. Zelfs niet toen ze in het voorprogramma van Pain speelden in Antwerpen in 2016. Dat veranderde dramatisch in 2020, toen The Dark Delight verscheen. De heavy hard rock klonk plots krachtig, catchy, intens, geil. Een plaats in de jaarlijst tussen black en death metal was het onverwachte gevolg. Dat frontman Nils Molin aan de slag was bij Amaranthe maakte de verrassing voor mij des te interessanter.Lees verder ›

Op dit debuut lijkt Patriarchs In Black niet alleen naar littekens te reiken maar ook naar illustere voorgangers: de grote gitaarnamen uit de jaren ’70 van de vorige eeuw. Reach For The Scars draagt de sfeer van een stel goede vrienden die - onder het genot van een paar pilsjes of meer - herinneringen ophalen aan juist die goede oude tijd. De vrienden zijn in dit geval gitarist Dan Lorenzo en drummer John Kelly. Eerstgenoemde zou je kunnen kennen van de heel fijne, licht technische thrashers Hades, die in 1988 If At First You Don’t Succeed uitbrachten. Kelly is dan weer het meest gekend van Type O Negative (die band heeft geen verdere introductie nodig naar we aannemen).Lees verder ›

Daar is Oceans weer! Dat is precies dezelfde openingszin die ik in mijn vorige bespreking gebruikte over het eerste deel van waar het hart zich bevindt. Niet minder relevant, aangezien we het volgende wapenfeit nu alweer mogen bijschrijven. Even terughalen wat ik de vorige keer ook alweer had geschreven. Ik was niet bijster positief. Des te sportiever was de reactie van de band onder het bericht dat we op de sociale kanalen verspreidden. Ze waren benieuwd of en in welke mate het nieuwe materiaal me zou gaan bevallen. Dan moet ik ook sportief zijn en deze heren van een vakkundig oordeel voorzien, toch?Lees verder ›

Uit Toulouse komt dit viertal, Mourir. En nog geen twee jaar na het vorige album, hun debuutalbum, staan de heren al weer aan het blackmetalvoorfront met de opvolger van Animal Bouffe Animal: Disgrâce. Ditmaal is het een samenwerking geworden tussen twee labels om de muziek van Mourir uit te brengen. Throatruiner Records en Total Dissonance Worship slaan de handen in elkaar om de meest recente plaat van deze Fransen uit te brengen op CD en natuurlijk ook op vinyl. Alles werd opgenomen onder het waakzame oog van Amaury Sauvé (The Apiary Studio) de synthspeler van Plebeian Grandstand.Lees verder ›

A Thirst For Summer Rain is alweer het achtste album van de heer Nachtzeit. Ambient black metal uit Zweden, uit de regio Östersund. De vorige albums, met name Blossom uit 2015 maar ook Wonder uit 2013, werden niet al te enthousiast onthaalt door mijn collega's Yves en Bart. Dat zal ook wel de reden zijn geweest dat er twee albums, Still Innocence (2017) en The Ashes Of Light (2020), zijn overgeslagen. We pikken dus nu de draad weer op bij album nummer acht en ik laat me wat verrassen.Lees verder ›

Voor dit album moeten we even dertig jaar teruggaan in de tijd. Naar de plaats Terneuzen in de provincie Zeeland in het jaar 1992 om precies te zijn. Het was toen, en daar, dat de technische deathmetallers van Polluted Enheritance hun debuutalbum Ecocide uitbrachten. Opgenomen en geproduceerd in één van de walhalla's qua muziekstudio's in die tijd: de Stage 1 Studios van Andy Classen, die we allemaal wel kennen van de Duitse thrashband Holy Moses.Lees verder ›

Dit album Legd werd reeds in 2020 opgenomen door het Noorse Ulvhedner. Hij bracht dit in eigen beheer uit. Nu komt Hellstain Productions met een heruitgave op CD, cassette en vinyl. Vermoedelijk om de band die reeds actief is sinds 1993 terug in het juiste daglicht te plaatsen. Wat op zich geen kwaad kan, want als je gaat kijken wat er tussen 1993 en 2022 is uitgekomen heb je aan een paar vingers genoeg. Voor deze release is er toch wel werk gemaakt,q want niet alleen is er een nieuwe hoes ontworpen ook is er wat geknutseld aan het initiële geluid. Nog altijd is het Svein Terje Solvang die de motor is achter deze band, een band die zijn wortels vindt in de folk en pagan geïnspireerde black metal. Denk dan aan bands als oude Enslaved, Windir, Taake of Helheim.Lees verder ›

Ergens in 2013 startte Hxn deze band, Flagras. Wat in zijn eerste jaren een soloproject bleek te zijn, is nu uitgegroeid tot een volwaardige blackmetalband bestaande uit zes leden. Eigenaardig genoeg duurde het tot 2020 alvorens er een EP verscheen, Glut. Ruim twee jaar later is er dan de debuutplaat. Eerst verscheen deze, zoals zo vaak, in eigen beheer. Deze wordt echter nu - en dat is volledig terecht - opgepikt door het eveneens Duitse Sol records. Deze platenboer kennen we van meer dan degelijke releases van bands als Shores Of Ladon of Kôr. De heren hebben niemand minder dan Benjamin König van het ter zielen gegane Lunar Aurora bereid gevonden om de cover art te voorzien. Je kan gerust stellen dat het een pareltje is geworden.Lees verder ›

Een kleine twee jaar na het debuut knalt opvolger All Virtues Ablaze uit de speakers. Het Canadese trio Liminal Shroud brengt ons drie verhalen over wanhoop en leegte, maar ook transformatie, medeleven en troost. Drie verhalen, vervat in vier nummers en veertig minuten intense black metal.  Thematisch een zware brok dus, maar ook muzikaal is dit stevig spul. De productie heeft hier veel mee te maken: het drumwerk van Drew Davidson, die een energieke en drukke stijl heeft, staat nogal vooraan in de mix, wat het album regelmatig een oppressieve, verstikkende sfeer geeft. Gitaar en bas worden gelukkig niet overstemd, maar ze vechten al eens voor aandacht en vallen zo samen je trommelvliezen aan. De krijsende zang is goed hoorbaar en hangt met een lichte nagalm passend in de muziek.Lees verder ›

Oeioei, ligt er nog een plaatje uit (eind) 2021 te wachten op een review. Dans L’Interminable, na een eerste EP in 2019 nu de eerste full-length van een Belgisch heerschap dat schuilgaat achter de naam Vidi. Ik dacht: even snel luisteren, review schrijven en klaar. Maar ik kwam van een koude kermis thuis. Dans L’Interminable mixt namelijk atmosferische doom met black metal, maar gaat evenzogoed richting post-metal en ambient en wel op zo’n manier dat je je haast afvraagt of dit nog wel het predicaat ‘metal’ mag dragen. I, Voidhanger Records, dat de plaat uitbrengt, vindt van wel. En die hebben de ondertitel 'obscure metal undergrond record label'. De Encyclopaedia Metallum vindt echter van niet. De band krijgt geen vermelding, wegens: niet metal genoeg.Lees verder ›

In 2019 bracht ik deze band al eens op Zware Metalen, ten tijde van het album Hrůza zvítězí. Een blackmetalvoltreffer die met zijn eigenaardige en eigenzinnige karakter meteen mijn jaarlijst haalde. Deze Amerikaan had al eens via Fallen Empire Records een prima demo uitgebracht en de langspeler was eveneens een pareltje. Dissonantie, Deathspell Omega, Blut Aus Nord en nog meer dissonantie. Nu is er deze EP, die ik ruim de tijd gegeven heb om in te werken. Het was nodig.Lees verder ›

Toen Deathbringer in 2007 zijn album Homo Divisus uitbracht, droeg de band het album (onder andere) op aan Chuck Schuldiner. Echt verbazingwekkend was het dan ook niet dat het schijfje vol staat met composities die geïnspireerd zijn op het (latere) werk van Death. Als je dan ook nog eens een cover van Flesh And The Power It Holds aantreft, zal de muzikale invulling op Homo Divisus volledig duidelijk zijn. Ondanks dat het album zeer goed ontvangen werd, kreeg het geen vervolg. Jarenlang kwam er geen nieuwe muziek uit, tot daar in 2021 plots de track Per Aspera via Bandcamp beschikbaar kwam. het bleek een voorbode van nog meer nieuw materiaal.Lees verder ›