Geen idee of het uit Amerika afkomstige Inter Arma inmiddels een grote of vaste fanschare heeft op het Europese continent. In eigen land zal deze band die al sinds 2006 meedraait inmiddels wel enige populariteit genieten. Er werden in totaal al vijf volwaardige albums uitgebracht. Het hier te bespreken New Heaven is album nummer zes en met ruim veertig minuten aan speeltijd zeker niet minder complex dan zijn voorgangers.
Nu, dat hoef ik kenners van deze band niet meer te vertellen. Nu wist collega Alfvoet al in 2013 al hoe laat het was, toen hij Sky Burial hier op Zware Metalen recenseerde. Onnatuurlijke mengvormen van metaal geweld bleken uiteindelijk gewoon prima sludge en black noise te zijn, tezamen met wat southern hints. De opvolgende EP The Cavern werd nadien ook door de toenmalig redacteur als sludge geclassificeerd met allerlei afwijkende, noem het genrevreemde invloeden. En zo werd Inter Arma na enige lofzang een band om zo stilletjes aan in de smiezen te houden. Ook Paradise Gallows en Sulphur English werden door respectievelijk collega’s Alfvoet en Wouter beschreven. Zelf ben ik met name gefascineerd geraakt door het extreme experiment en bijbehorende geluidsoverdracht van Sulphur English. En ik zag de band ook eens live, als ik me niet vergis tijdens Soulcrusher in Doornroosje (Nijmegen).
De melancholische riffs, effecten en de extreem snelle blasts zijn dan ook niet te vermijden, wanneer de scherpe agressieve vocalen tijdelijk onderdeel uitmaken van mijn gemoedstoestand. Inter Arma kiest er dan ook voor om tijdens de eerste nummers furieus tekeer te gaan, zonder daarbij het atmosferische karakter te verloochenen. Tijdens Desolation’s Harp komt de brulkikkervocaal, die we ook al hoorden gedurende de heftige opener – en titelnummer – terug. New Heaven is als opener dan gelijk een super bevreemdend nummer, waarbij in eerste instantie enkel het linkeroor wordt geprikkeld. Daarna volgt er een intense hak -en slampartij, waarbij er de nodige ondefinieerbare spacey loops voorbij komen. De ronkende basgitaar voegt er dan nog eens de nodige zwaarte aan toe.
Terugkomend op Desolation’s Harp, hier valt het gitaarwerk aan het einde van het nummer in positieve en daardoor noemenswaardige zin op. Het is harmonieus, maar de sfeer slaat ook verdraaid knap om richting iets donkers en melancholisch. Het nummer leent zich bij uitstek voor een knetterharde headbang- of mosh sessie wanneer de niets ontziende blasts het knalfestijn met een rotvaart openen. Endless Grey breekt het album dan smaakvol in tweeën met viriel gitaarspel en een dreunende ritmesectie. Heerlijk!
Gardens in the Dark opent vervolgens heel mysterieus met buitenaardse klanken die continu resoneren. Het is tijd voor die andere identiteit waar we Inter Arma van kennen. Een warme donkere zuivere zangstem sluit aan, half declamerend, half gezongen, maar zeer doordringend wijst hij u de gekozen richting. Er is enkel nog maar één uitweg wanneer u ronddwaalt in de tuinen van de duisternis, zo weten wij ook. Aan het einde weten de heren dan toch nog even te verrassen met een fade-out, die ook weer als een gruizige fade-in lijkt te ontspinnen. The Children the Bombs Overlooked laat een geselende ritualistische indruk achter, met helikoptergeluiden en manisch drumgeweld. Onderschat de vocalen geenszins, want deze zijn toch wel redelijk uniek in zijn soort. In ruim zeven-en-een-halve minuut komt er zowat alles voorbij, waarvan we Inter Arma kennen. Met het neurotische gebeuk nog wel als meest typerende karakteristiek. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat niet iedereen dit zal kunnen waarderen, maar ik als uw redacteur van dienst ga hier behoorlijk goed op. Het is met name de intensiteit van het gebodene, waardoor de Amerikanen zich weten te onderscheiden.
En ja, ik moet beamen dat het spectrum daadwerkelijk zo breed is, al vraag ik mij wel af of Inter Arma inmiddels niet zelf een invloed zal zijn voor een heel aantal bands uit de scene. Akkoord, deze band begeeft zich wellicht in een niche van een niche, maar ik zou eenieder toch eens willen aanmoedigen of zelfs verleiden om New Heaven eens te beluisteren. Een fascinerende plaat, met zoveel aparte invloeden, die ik niet zo snel kan vergelijken met werk van andere bands. Het cijfer dat ik hier dan ook geef, is naast een waardering voor het vakmanschap, ook een gevoelsmatige score, waarbij ik ferm meeweeg wat New Heaven bij mij teweeg brengt. Violet Seizures beoordeel ik daarbij als mijn favoriete track, door de onderhuidse spanning, extreem agressieve vocalen en de doorrazende drums.
Score:
90/100
Label:
Relapse Records, 2024
Tracklisting:
- New Heaven
- Violet Seizures
- Desolation’s Harp
- Endless Grey
- Gardens in the Dark
- The Children the Bombs Overlooked
- Concrete Cliffs
- Forest Service Road Blues
Line-up:
- T.J. Childers – Drums, percussie, gitaren, lap steel gitaar, piano, herrie
- Steven “Dirt” Russell – Gitaren
- Trey Dalton – Gitaren, keyboards, mellotron, vocalen
- Mike Paparo – Vocalen
- Joel Moore – Bas, keyboards, loops, samples, herrie
Links: