Ene André Kramer gaat schuil achter Landstrykar. Een Nederlander. Ik ken hem niet, maar hij maakt wel mooie muziek. Muziek die is verzameld op een album vol dungeon synth dat de naam A Walk Amidst The Cairns draagt. Dit is zijn debuut. Het album is een muzikale weergave van de wandelingen door noordelijke landschappen, aldus de maker van dit werk. Kijkend naar de albumcover zal hij daarmee niet de noordelijke Nederlanden bedoelen.Lees verder ›
Uit Polen komt dit stelletje ongeregeld. Dishell doet precies wat je verwacht van een band met zo'n naam die zegt death/crust te maken. Fuck je melodie, fuck professionele opnamekwaliteit, fuck je moeder, en alle politieagenten zijn klootzakken. Lekker tegen de gevestigde orde aanschoppen dus, met vrij eenvoudige muziek.Lees verder ›
Alcatraz heeft zojuist veertien nieuwe namen bekend gemaakt voor de 2022 editie. Waaronder Accept, Eskimo Callboy en Diamond Head.Lees verder ›
Bleed the Future, het nieuwe album van Archspire, heeft al heel wat monden laten openvallen. Wie benieuwd is naar het hoe album tot stand kwam, kan zich hier te goed doen aan de docu Bring Back The Danger die ze er over maakten. Lees verder ›
Onderweg naar Kerstmis, dat betekent Mariah Carey verdrijven. Onze wapens: de video’s van Sleigher, Powerwolf, Infernal Hate, I/O, Black Whispers, Silhouette, Moloken, Black Kalmar Skull, Psychopunch, Lord Agheros, Grimentity, Crystal Ball, Burgerkill en Memphis May Fire.Lees verder ›
Pestilential Shadows. Ten tijde van Depths stond deze heel hoog in mijn jaarlijst, dat was in 2011. Datzelfde jaar stond soort- en landgenoot Woods of Desolation met Torn Beyond Reason trouwens op één in mijn lijst. Pestilential Shadows is een afgeleide van het grote Nazxul, een afgeleide waar het er minder vurig en occult aan toe gaat. Melancholische doom en downers verleiden het black metal initiatief vrij vaak, terwijl zowel Scandinavische als Amerikaanse invloeden genoteerd werden in de vele variatie op melodieus vlak.Lees verder ›
Na een eerste EP in 2019 brengt Morgul Blade ons nu zijn eerste volwaardige album. Je hoeft geen enorme nerd te zijn om door te hebben dat de band zich voor zijn teksten laat inspireren door J.R.R. Tolkien. Thematisch kiest de band zo voor een behoorlijk platgetreden pad. Maar doen ze een Sarumannetje (een misleid flauw afkooksel dus) of een Sauronnetje (de Duistere Heer zelve! Bij wie ik me meteen nederig excuseer voor het gebruik van een voor zijn grootsheid ongepast diminutief)?Lees verder ›
Laang 冷 is terug. De grote Taiwanees (of zijn dat ondertussen Chinezen?) leerde ik twee jaar geleden kennen met het album Hǎiyáng 海洋, een prima symfo/meloblack metal album vol coma-ervaringen, met veel hysterie en computerblasts (terror black metal - met vooral persoonlijke terreur). De eenmansband is een trio geworden en brengt zijn tweede langspeler uit via Talheim Records.Lees verder ›
Na een ingeplande rustperiode, die door de pandemie wat langer duurde dan gepland, zit Monolord weer helemaal middenin het hectische artiestenleven. Slechts enkele weken geleden kwam hun nieuwste plaat Your Time to Shine uit en ondertussen touren ze heel Europa door. De Nederlandse zitconcerten zijn net een dag of twee achter de rug wanneer zanger Thomas V Jäger wat tijd heeft om via de mail enkele vragen te beantwoorden over het nieuwe album, en over hoe de afgelopen periode geweest is voor hem en de band.Lees verder ›
Moon zou ik het liefste beschrijven als de Xasthur versie van Paysage d'Hiver. DSBM met doominvloeden, kosmisch van aard, met de nodige onderliggende grimmige ambient. Pandimensional Gnosis staat bol van de geestactiviteit, de demonische evenementen, de griezelige dreiging. Allemaal behoorlijk offbeat, disharmonisch en psychotisch, bij momenten gaat het van dissonant naar ronduit vals en zeer ongemakkelijk qua beluisterbaarheid. Ziek, gestoord, grimmig. Met een beetje goede wil kun je wat MoRT-vibes oppikken (Blut Aus Nord), oudere Ævangelist en jawel, waarom geen Leviathan en Emptiness (vooral Nothing but the Whole dan), in mindere mate.Lees verder ›
Í Myrkri is het geesteskind van heerschap Simon Gardarsson en bracht sinds zijn oprichting in 2019 maar liefst drie full lengths en een EP uit. Hij wordt hier voor het eerst bijgestaan door Skóggangr die instaat voor de teksten (volledig in het Deens) en stem en deze laatste kwijt zich uitstekend van zijn taak. Beide heren kennen elkaar bovendien van het eveneens black metal spelende Ildskær, opgericht in 2020, en ook met die band brachten de heren al een EP en een full length uit. Bezig bijtje dus, die Simon! Maar gaat dit ten koste van de kwaliteit? Lees verder ›
Todomal is een licht snobistische, progressieve doommetalband uit Spanje. Ja, dat is gelijk een oordeel inderdaad. Maar als je de muziek zelf omschrijft als: 'Stel je Candlemass en Pink Floyd voor die een dronken gevecht hebben aangaande goedkope wijn, om vervolgens een album te schrijven om excuses te maken' heb je alle hokjes aangevinkt om die omschrijving te verdienen. Het is een debuut voor deze Spanjolen. Een debuut dat toch tot één van de betere doomplaten van dit jaar gerekend moet worden.Lees verder ›
Als Fear Inoculum de meningen nog niet genoeg verdeelde, doen de ticketprijzen van Tool’s Europese tour dat wel. Een kaartje voor de beste zitplek in de Amsterdamse kabelkubus (staan is er niet bij, dat is voor jonge mensen en die groep bedient de band niet) kost je maar liefst twee keer je opgebouwde pensioen en zelfs dan moet je er nog een krantenwijk naast nemen. De presentatoren van Osmium, bestaande uit een rasechte econoom en een doorgewinterde Action-shopper, vinden hier uiteraard wat van. Waar ze ook een appeltje mee te schillen hebben, is het ondergeschikt behandelen van de metalscene in de mainstream. Deze keer wordt de organisatie van het Best Kept Secret festival op de pijnbank gelegd, die Amenra als enige metalband boekte voor de aankomende editie. Wat doet een door de scene op handen gedragen band op zo’n uitgeblust en elitair festival als dit? Tot slot is het vijfde seizoen van het jaar weer aangebroken, te weten het lijstjesseizoen. En dat betekent dat de presentatoren hun persoonlijke favorieten van de afgelopen twaalf maanden behandelen, alsmede hoe ze het muziekjaar an sich ervoeren. De drieëndertigste aflevering van de zwaarste podcast in het Nederlands zit dus voller dan de zak van de kerstman, maar brengt nog niet half zo veel vreugde onder het volk. Luisteren dus!Lees verder ›
Voor vier mannen loopt 2021 anders af dan ze bij het begin van het jaar hadden gedacht. Namelijk: met een band, een platendeal, een video en een review op Zware Metalen. Toen het zure jaar 2021 het minstens zo zure jaar 2020 afloste, bestond deathmetalgezelschap Necrotesque alleen nog maar in het hoofd van Arjan Jansen (Into the Arcane, ex-Dead End, ex-Prima Nocte, ex-Myosotis). De gitarist had een bandnaam en zijn gitaarpartijen al lang klaar liggen, wachtend op de juistegelegenheid het beest te ontketenen.Lees verder ›
Het Deense LLNN is actief sinds 2014 en heeft sindsdien twee albums en evenzoveel splitalbums uitgebracht. Het laatste album Deads en de split met Wovoka werden besproken op Zware Metalen. Voor mij is de derde langspeler Unmaker echter de eerste kennismaking met deze formatie, die hardcore, noise en sludge mixt tot een explosieve post-metalcocktail.Lees verder ›
To Sense | To Perceive had in mijn top drie van 2020 moeten staan. Geen idee wat mij is overkomen want dat is niet gebeurd. 85 punten was niet genoeg. Net zoals die andere Prava Kollektiv/ПРАВА Коллектив band Arkhtinn brengt Voidsphere (telkens) twee nummers uit, van dik twintig minuten. Atmosferische black metal, kosmisch, "out there". Trance en leegte. The Void Overtakes, The Void Overcomes.Lees verder ›
Nooit van gehoord? Jammer. Het ooit Franse (nu internationale) Monument of Misanthropy bacht in 2014 één van de meest brutale deathmetalalbums uit die ik ooit hoorde. Anger Mismanagement, met nummers als Vegan Homicide en Entering a New State, zette ik ze meteen in het rijtje samen met Benighted, Cattle Decapitation en Hideous Divinity. In 2018 kwamen de heren Jean-Pierre Battesti en George Wilfinger niet meer overeen en na een partijtje piemels vergelijken maakte Battesti van zijn Monument of Misanthropy een nieuwe band genaamd Arborescence of Wrath. George Wilfinger trok vier nieuwe leden aan en nu is er een tweede langspeler, via het Indische Transcending Obscurity Records, een label dat verstandige keuzes maakt en al jaren in opmars is. Fijn.Lees verder ›
In de serie "Zwaar Metaal Roest Niet" is het dit keer de beurt aan het Friese Incursion Dementa. De band deed het destijds goed in de plaatselijke scene maar ook daarbuiten was er belangstelling. Toen de band werd gevraagd om op het plaatselijke Wâldrock een reunie-optreden te doen, bleek dat er nog altijd belangstelling is voor Incursion Dementa. Gitarist Benny Meerstra beantwoord onderstaande vragen waarin onder andere wordt teruggeblikt op dat optreden. De foto's bij dit interview komen van de band zelf of zijn gemaakt door Erwin Jonker en worden met toestemming van de band hier geplaatst.Lees verder ›
Van de zeventig miljoen postrockbands die er zijn, vind ik er een paar eigenlijk echt er ver bovenuit stijgen. Zoals Sigur Ros, God is an Astronaut en Russian Circles. Om verschillende reden.Lees verder ›
Met het debuutalbum, Into the Qliphoth, bewezen de Zweden van Myronath twee jaar geleden dat ze in staat zijn om een meer dan degelijk blackmetalalbum in elkaar te timmeren. Myronath staat voor robuuste, melodisch-occulte muziek waarin melodie en vurige agressie mooi hand in hand gaan. Niet alle nummers op het debuut waren even beklijvend, maar de band slaagde er wel in om middels voldoende afwisseling en enkele opvallende aandachtstrekkers de interesse van de luisteraar te blijven prikkelen. Vooral afsluiter Annihilation of the Crescent Moon is nog steeds een vaste waarde in mijn 'met-de-fiets-naar-het-werk-en-terugplaylist'. Een apocalyptische, ontketende furie die de trappers een behoorlijk stukje sneller op en neer doet gaan.Lees verder ›
