Headlines

Lang niet altijd geeft een albumhoes een goede indicatie van de muziek die er op de plaat staat. Meer dan eens heb ik mij vergist als redacteur op basis van de schoonheid of de lelijkheid van een albumhoes. Dit overkomt ons, metalheads, allemaal wel eens, dus tot zover geen bijzonderheid. Ik laat mij dan ook niet (af)leiden door een albumhoes en probeer de muziek als een op zichzelf staand werk te beschouwen. Zo ook in dit geval, waarbij ik het debuutalbum van het Braziliaanse Autrest aan een aantal luisterbeurten onderwierp. Dit doe ik op de eerste plaats voor mijn eigen luistergenot, maar natuurlijk ook ter recensie voor Zware Metalen.Lees verder ›

Nog niet eens zo lang geleden bracht het Duitse Panzerkrieg 666 hun zelfgetitelde debuut EP uit in samenwerking met Human Noise Records en zie nu, dit door oorlog en miserie geïnspireerd duo, heeft opnieuw de tijd gevonden om vijf nummers op een vervolgEP te knallen. Ditmaal kreeg het de…Lees verder ›

Soms kan ik toch niet helemaal volgen. Zo ook bij dit Britse vijftal Vnder A Crvmbling Moon. I: Oblivion is album nummer twee en als ik goed ben geïnformeerd is plaat nummer één, 0.1 Prelude in februari van dit jaar uitgekomen. Je kan het best bijzonder noemen. De muziek van dit vijftal laat zich omschrijven als doom metal met post-en blackmetalelementen. De bandleden hebben toch al behoorlijk wat ervaring als ik het zo allemaal mag geloven. Garganjua, Conjurer en Codex Alimentarius zijn maar een handvol bands waarnaar kan verwezen worden.Lees verder ›

De tweede plaat van dit Spaanse viertal Worth heeft een niet al te moeilijke titel meegekregen. Gewoon Worth is afdoende moeten de drie dames en de heer afkomstig uit Barcelona, gedacht hebben. WormHoleDeath records is de platenboer van dienst. Als band zou ik deze platenboer al wel een spreekwoordelijk…Lees verder ›

Vindt u het godgeklaagd dat de bassist ook in metalbands al eens naar de achtergrond durft verdwijnen? Beide bands op deze split, Thecodontion en Ceremented, delen deze mening!Lees verder ›

Het verschil tussen een goede en matige band is soms lastig uit te leggen. Het is een gevoel waardoor je denkt 'Ja, dit is het!'. Een voorbeeld van zo'n band, die bij mij al jarenlang het juist gevoel oproept, is Never Ending Game uit Detroit. Vanaf het moment dat Welcome To The... in 2018 uitkwam was ik volledig verslingerd aan het soort hardcore dat deze Amerikanen maken. Dit debuut overtrof de band in 2019 vervolgens moeiteloos met Just Another Day. Een stukje tekst afkomstig van dit debuutalbum is zelfs op het geboortekaartje van mijn dochter gekomen. Sommige songteksten kunnen je zomaar ineens zo goed en hard raken dat je het met iedereen wil delen. Geen grijs haartje op mijn hoofd dat er aan zou denken om de tweede volwaardige plaat niet van een recensie te voorzien. Ik heb dit jaar niet méér naar een album uitgekeken dan dit Outcry van Never Ending Game.Lees verder ›

Wampyric Rites uit Ecuador en Moloch uit Oekraïne verbinden hun lot aan elkaar middels deze split, The Serpent Cult Of Darkness, uitgebracht door de Balten van Inferna Profundus Records. Beide bands zijn veelschrijvers. Moloch slaat echter wel alles: meer dan 80 releases verspreidt over de afgelopen vijftien jaar! Het heerschap achter deze band, Sergiy Fjordsson, trekt zich wel eens vaker terug in een duister woud, een donkere kamer of een vochtige kerker om zijn zwartgalligheden op eenvoudig opnamemateriaal vast te leggen. Ook de basale en rudimentaire black metal van het Zuid-Amerikaanse duo Wampyric Rites is al menigmaal op mijn schrijftafel gepasseerd, steeds garant voor een verrassing vanuit muzikaal, dan weer productioneel oogpunt.Lees verder ›

Soms wil je gewoon een puit rock-'n-roll op je smoel. The Hip Priests is dan de boksbeugel die je nodig hebt. De heren draaien alweer een flinke tijd mee in het circuit. Hun eerste album verscheen al in 2007 en Roden Houde Blues is de zevende stud in hun muzikale spijkerjack.Lees verder ›

Je zet je tent op op een van de grootste metalfestivals van Duitsland en botst toevallig tegen iemand op die dezelfde muzikale interesses heeft als jij. Gek toch, niet? Het overkwam de Noor Øystein Hansen (hij speelde meer dan tien jaar in de IJslandse band Fortid). Hij ontmoette op dat bewuste grasveld niemand minder dan Ringo Christiaan Van Droffelaar. En zie hier nu op de draaitafel, het eerste volwaardige album van de beide heren samen. Een album waarvan de mix en master werd gedaan door Fredrik Nordström en waarvoor Baard Kolstad werd gevraagd twee nummers, van de negen welteverstaan, in te spelen.Lees verder ›

Waar een weddenschap al niet toe kan leiden. Het internationale The Dark Side Of The Moon heeft er zelfs zijn bestaan aan te danken. Ad Infinitum-zangeres Melissa Bonny en Feuerschwanz-gitarist Hans Platz, daar bekend onder de naam Hans der Aufrechte, gingen een weddenschap aan en wie deze zou verliezen, was de ander een ‘dare’ verschuldigd. Bonny trok aan het kortste eind en Platz daagde haar uit een metalversie op te nemen van Jenny of Oldstones, een nummer afkomstig uit de televisieserie Game of Thrones.Lees verder ›

De vier heren van Shy, Low uit Richmond, Virginia zijn terug met een EP op Pelagic Records na het indrukwekkende Snake Behind The Sun. Op dit Babylonica zijn slechts twee nummers en een interlude te vinden, maar wanneer beide nummers rond de acht minuten aantikken, lijkt het toch mogelijk om tevreden van deze korte trip terug te komen.Lees verder ›

Doe eens even kalm aan! Nee joh, dit is Kalmah! Net als de band zelf klappen we er vol op deze keer. Kalmah brengt met het 'zelfgetitelde' album Kalmah alweer het negende wapenfeit uit in de ruim twee decennia durende carrière van deze Finse grootheden. Zonder er nog meer doekjes om te winden kan ik al stellen dat het een glorieuze terugkeer is op het wereldwijde podium. Jawel hoor, Kalmah is weer herrezen uit de zompige moerassen van Noord-Österbotten en brengt hun kenmerkende stijl van snel gespeelde, door power metal geïnspireerde, melodische death metal.Lees verder ›

Hoewel dat voor God misschien wel het geval is, is goth nog lang niet dood. Het veertiende studio-album van de Finse vampierenformatie The 69 Eyes is hier het levende (of eerder: ondode) voorbeeld van.Lees verder ›

Bijzonder interessant in blackmetalland waren de eind jaren '90. Een band als Covenant -  later omgedoopt tot The Kovenant - maakte toen het mooie weer en terroriseerde menig stereoinstallatie, en dus ook de mijne, met zijn meesterlijke, melodische, symfonische blackmetalmuziek. Platen als In Times Before The Light (1997) en ook Nexus Polaris (1998) zijn gewoon cultalbums. Ergens in 1994 kwam, nog steeds van dezelfde band, The Storm Of Shadows-demo uit met op bas ene Kharon. En laat het net dit heerschap zijn die samen met Thomas Ødegaard, drummer/zanger van Nocturnal Breed, de band Ekrom uit de grond heeft gestampt. Edged Circle Productions, de platenboer van onder andere Yoth Iria en Asagraum, zag wel graten in deze muzikale samenwerking. Uten Nådigst Formildelse, want zo heet de debuutplaat, is dan ook het eerste wapenfeit.Lees verder ›

Solus Grief is nog een band waarin de heer Peregrinus zijn zielenroerselen kwijt kan, weliswaar daar onder de naam Praefuro. Ik bespreek vandaag echter werk van één van zijn zo vele andere bands met de naam Kvad. Kvad is een duo, bestaande uit Peregrinus en Pallisade, uit Noorwegen en heeft de opvolger van de EP Invocations en het eerste album Cold & Dark, As Life, gewoon So Old genoemd. Het is het Duitse Purity Through Fire label, een platenboer die onze redactie rijkelijk voorziet van een karrevracht aan releases in het meest extreme genre, dat de plaat uitbrengt. Dit op zich kan je niet gek noemen, dit label bracht ook al With A Last Exhale van Solus Grief uit. Een plaatje dat best wel te pruimen is en eerder een atmosferische insteek heeft.Lees verder ›