Headlines

Tja, een bakje terringherrie verdraag ik nu en dan wel. Zeker als er wat vettigheid, nattigheid en smerigheid in verwerkt zit, op voorwaarde dat er dan ook nog wat fatsoenlijk wordt gemusiceerd. Nu, als dat bakje terringherrie voorzien is van een garagegeluid kan ik het meestal ook nog wel…Lees verder ›

Wat zit er toch in de grond, in de aardkorst daar ver weg in IJsland? Wat gebeurt er toch met een mens op dat eiland? Is het dat desolate landschap? Is het dat gure weer? Is het de donkerte, de duisternis die de mensen omarmt die hen alzo een…Lees verder ›

Nadat in 2016 de debuut EP Arcane Chants Of Death uitkwam, deed dit Israëlische trio er maar liefst vier jaar over om met een opvolger te komen. Geen van de nummers van de EP heeft Drowning In Circles gehaald. Is het het wachten waard geweest?Lees verder ›

Sta me toe om deze recensie met een bekentenis aan te vatten. Tot voor kort had ik nog nooit van The End A.D. gehoord. Het bestaan van de groep uit Philadelphia, nochtans al een jaar of zes actief, drong pas in een recent verleden tot me door. Hoe ik op Badlands – de inmiddels tweede langspeler van de Amerikanen – uitkwam, valt eenvoudig te verklaren. Door onder meer Motörhead, Venom, Ministry en Agnostic Front als invloeden te citeren, werd mijn interesse begrijpelijkerwijs gewekt. Wie de mosterd haalt bij zowel ome Jourgensen als bij wijlen Lemmy Kilmister, moet haast met een verfrissend geluid voor de dag komen. Althans dat zou je denken. Of The End A.D. dit ook daadwerkelijk kan waarmaken, verneemt u aan de hand van onderstaande bespreking.Lees verder ›

De derde uit de rij der goregrindplaten die ik doorgenomen heb de afgelopen periode is deze, een ultrakorte split met Meatal Ulcer uit Australië en Erwin De Groot zijn S.M.E.S.. Blijkbaar is deze Nederlander nog steeds heel erg actief. Velen kennen hem van zijn periode bij Last Days of Humanity, persoonlijk volg ik hem vooral bij S.M.E.S. (Schijten Met Een Stijve), omwille van de extreem debiele kutmuziek die hij er mee maakt. The Good, The Bad & Me uit 2003 is mijn favoriet, met imbeciele trance/technogore, cybergrind zo u wil. Ook het project KOTS kon mij wel krijgen. Bizarre Leprous Productions heeft deze nieuwe split uitgebracht, een label dat garant staat voor excellente troep.Lees verder ›

Een duo afkomstig uit Parijs, dat zich een bandnaam heeft toegeëigend die Servische roots doet vermoeden en die zowel de teksten in het Frans, Engels als Servisch aanlevert. Op zijn minst bijzonder te noemen. Dit Krv, wat eigenlijk "bloed" betekent in het Servisch, brengt black metal met meer dan een drupje elektronica. De twee heren die dit project in het leven hebben geroepen, blijken hun sporen al nagelaten te hebben in de metalwereld.Lees verder ›

Ergens diep verscholen in de archieven van mijn collectie, heb ik nog een plaatje liggen met als titel Sem Skugginn. Dit hebbeding werd in 2012 uitgebracht door het Italiaanse label Code666. Dit plaatje, dat intussen wat onder het stof lijkt verpakt te zitten, is van de IJslandse blackmetalband Dynfari die het, in vergelijking met andere landgenoten, vaker wat atmosferischer aanpakt en misschien heden ten dage eerder bestempeld zal worden als een post-blackmetalband.Lees verder ›

Andrew Lee is onder zijn steen vandaan gekropen en biedt Luan aan de wereld aan. In 2018 kwam het eerste volledige album uit onder de naam 埋葬, wat 'begrafenis' betekent. Gezellig. Onder de naam Ripped to Shreds wordt dit album de opvolger van de EP Demon Scriptures, die in 2019 het daglicht zag. De man maakt ruizige old school death metal met technisch gitaarwerk en scream-achtige, eigenzinnige vocalen.Lees verder ›

Het smaakvolle Americana/blues/folk/country-project van Behemoth’s Nergal is blijkbaar een blijvertje. Het project overleefde een bezettingswissel en brengt nu een tweede plaat uit die de belofte in zich heeft dat er nog een opvolger zal komen. Al heeft White Zombie natuurlijk ook nooit een vervolg gemaakt op La Sexorcisto: Devil Music Volume One. Maar we dwalen af. Me and That Man. Als Nergal ‘Me’ is, dan was ‘That Man’ op de eerste plaat de Engelse Pool John Porter. Beide heren hebben inmiddels afscheid van elkaar genomen, mede omdat Nergal het gevoeldhad met zijn  vader samen te werken.Lees verder ›

Pak je afgezaagde shotgun en slijp je kettingzaag want we gaan bloedvergieten vandaag. Het in 2019 verschenen South To No Life van BrucexCampbell is namelijk op vinyl verschenen. Reden genoeg om dit album van een late maar welverdiende review te voorzien. Bruce “don’t call me Ash” Campbell (de acteur)…Lees verder ›

De definitie van chaos? Die kan ik je, na het beluisteren van dit debuut, Omnia Mors Aequat, gewoon kortweg geven: Ulveblod. Misschien niet vreemd als je weet dat meesterbrein achter deze band Vitriol heet die samen met M. nog in Nihill speelde. Dit debuut komt uit via het Belgische…Lees verder ›

Ergens diep verscholen, diep en verborgen in de ondoorgrondelijkste spleten en spelonken van de onderwereld, zit één iemand verborgen. Eén iemand die misschien niet eens als iemand maar beter als een wezen kan beschreven worden. Dit wezen draagt de naam Lalartu en heeft in zijn meest toegankelijke vorm, Titaan,…Lees verder ›

King Dude is een kleurrijk en tegelijk pekzwart figuur. Zijn echte naam is Thomas Jefferson Cowgill, want zijn ouders noemden hem uiteraard niet King Dude. Nee, ze noemden hem naar een Amerikaanse president, want waarom ook niet? Sommige mensen krijgen meer coole namen dan ze aankunnen en ik werd opgezadeld met een vrouwelijke voornaam.Lees verder ›

Vandaag worden we één met de natuur en onszelf. Hammer to the Sky heeft namelijk zijn eerste EP uitgrebacht. ‘Ambient folk’ is het label wat ik hier op zou plakken. Ditmaal klinken er dus geen bombastische drums en scheurende gitaren, maar traditionele instrumenten die ik allemaal niet bij naam kan noemen en rituele keelklanken.Lees verder ›