Headlines

Een duo afkomstig uit Parijs, dat zich een bandnaam heeft toegeëigend die Servische roots doet vermoeden en die zowel de teksten in het Frans, Engels als Servisch aanlevert. Op zijn minst bijzonder te noemen. Dit Krv, wat eigenlijk "bloed" betekent in het Servisch, brengt black metal met meer dan een drupje elektronica. De twee heren die dit project in het leven hebben geroepen, blijken hun sporen al nagelaten te hebben in de metalwereld.Lees verder ›

Ergens diep verscholen in de archieven van mijn collectie, heb ik nog een plaatje liggen met als titel Sem Skugginn. Dit hebbeding werd in 2012 uitgebracht door het Italiaanse label Code666. Dit plaatje, dat intussen wat onder het stof lijkt verpakt te zitten, is van de IJslandse blackmetalband Dynfari die het, in vergelijking met andere landgenoten, vaker wat atmosferischer aanpakt en misschien heden ten dage eerder bestempeld zal worden als een post-blackmetalband.Lees verder ›

Andrew Lee is onder zijn steen vandaan gekropen en biedt Luan aan de wereld aan. In 2018 kwam het eerste volledige album uit onder de naam 埋葬, wat 'begrafenis' betekent. Gezellig. Onder de naam Ripped to Shreds wordt dit album de opvolger van de EP Demon Scriptures, die in 2019 het daglicht zag. De man maakt ruizige old school death metal met technisch gitaarwerk en scream-achtige, eigenzinnige vocalen.Lees verder ›

Het smaakvolle Americana/blues/folk/country-project van Behemoth’s Nergal is blijkbaar een blijvertje. Het project overleefde een bezettingswissel en brengt nu een tweede plaat uit die de belofte in zich heeft dat er nog een opvolger zal komen. Al heeft White Zombie natuurlijk ook nooit een vervolg gemaakt op La Sexorcisto: Devil Music Volume One. Maar we dwalen af. Me and That Man. Als Nergal ‘Me’ is, dan was ‘That Man’ op de eerste plaat de Engelse Pool John Porter. Beide heren hebben inmiddels afscheid van elkaar genomen, mede omdat Nergal het gevoeldhad met zijn  vader samen te werken.Lees verder ›

Pak je afgezaagde shotgun en slijp je kettingzaag want we gaan bloedvergieten vandaag. Het in 2019 verschenen South To No Life van BrucexCampbell is namelijk op vinyl verschenen. Reden genoeg om dit album van een late maar welverdiende review te voorzien. Bruce “don’t call me Ash” Campbell (de acteur)…Lees verder ›

De definitie van chaos? Die kan ik je, na het beluisteren van dit debuut, Omnia Mors Aequat, gewoon kortweg geven: Ulveblod. Misschien niet vreemd als je weet dat meesterbrein achter deze band Vitriol heet die samen met M. nog in Nihill speelde. Dit debuut komt uit via het Belgische…Lees verder ›

Ergens diep verscholen, diep en verborgen in de ondoorgrondelijkste spleten en spelonken van de onderwereld, zit één iemand verborgen. Eén iemand die misschien niet eens als iemand maar beter als een wezen kan beschreven worden. Dit wezen draagt de naam Lalartu en heeft in zijn meest toegankelijke vorm, Titaan,…Lees verder ›

King Dude is een kleurrijk en tegelijk pekzwart figuur. Zijn echte naam is Thomas Jefferson Cowgill, want zijn ouders noemden hem uiteraard niet King Dude. Nee, ze noemden hem naar een Amerikaanse president, want waarom ook niet? Sommige mensen krijgen meer coole namen dan ze aankunnen en ik werd opgezadeld met een vrouwelijke voornaam.Lees verder ›

Vandaag worden we één met de natuur en onszelf. Hammer to the Sky heeft namelijk zijn eerste EP uitgrebacht. ‘Ambient folk’ is het label wat ik hier op zou plakken. Ditmaal klinken er dus geen bombastische drums en scheurende gitaren, maar traditionele instrumenten die ik allemaal niet bij naam kan noemen en rituele keelklanken.Lees verder ›

Driemaal Nederlandse vetzakkerij op een rij. Negentien nieuwe nummers, goed voor net iets minder dan negentien minuten "muziek". Fijne zaak. Goregrind à gogo, met de doorwinterde drinkebroers van Rectal Smegma, gevolgd door de cliteraire hoogstandjes van Cliteater en het iconische Last Days of Humanity (al dan niet terug samen - ik weet het op den duur niet meer).Lees verder ›

Oké, dit wordt een grote. Of is het al een grote? Het Belgische Psychonaut katapulteert zichzelf bijzonder snel naar de top van de Belgische metalberg. Een schitterend optreden op Alcatraz 2019, debuteren in de Zwaarste Lijst van StuBru in 2020, internationale erkenning sprokkelen ... niet slecht voor een trio dat sinds 2013 aan de weg timmert met zijn post-metal.Lees verder ›

Het Zweedse Tribulation heeft door de jaren heen een stevige stap gemaakt in de gespeelde muziekstijl. Op het debuut The Horror (2009) speelde de band nog vrij woeste death metal, op de laatste twee platen eerder een vorm van gesofisticeerde gothic death rock. Zet nu even denkbeeldig nog zo’n stap - en misschien zelfs wel twee - en je komt tot de muziek die Tribulation-gitarist Jonathan Hultén op zijn solodebuut brengt.Lees verder ›

Okee! Het coronavirus heeft er voor gezorgd dat ik ieder subgenre nog eens wat aandacht kon geven, dus ook goregrind krijg nog eens een beurt. De laatste keer dat een goregrindplaat mijn jaarlijst bereikte was in 2017, toen Testicular Cancer het album Testicular Cancer uitbracht. Smerige en stompzinnige goregrind uit Zweden. Mr Poo is nog steeds actief bezig met het maken van nieuwe troep en heeft een tweede "langspeler" uit. In 2019 zomaar vrijgegeven, nu opnieuw gemixt en gemasterd.Lees verder ›

Duivel is, gekscherend, de zoveelste band met een link naar een oude bekende band als Fluisterwoud én een contract bij Ván Records. Wederganger, Kwade Droes, Urfaust en The Spirit Cabinet zijn Duivel voorgegaan, de één wat succesvoller dan de andere. Tirades uit de Hel is het debuut en smaakt…Lees verder ›

In deze vreemde tijden slaan de corona-nieuwsbulletins je als een natte krant om de oren. Toegegeven: ik heb mij hier, in mijn vorige recensies, ook schuldig aan gemaakt. Vandaag kom ik er echter écht niet omheen. Het album dat hier voor me ligt presenteert namelijk een double-whammy van coronatermen.…Lees verder ›