Het Zweedse Astrophobos, genoemd naar een kosmisch gedicht van onze goede vriend en gevierd horrorauteur H.P. Lovecraft, volg ik sinds hun debuut Remnants Of Forgotten Horrors in 2014. Het duurde vijf jaar voor opvolger Malice Of Antiquity (2019) het levenslicht zag. Beide schijfjes liggen nog steeds hoog in mijn schuif: van de originaliteitsprijs geen sprake, maar de op de jaren ’90 geïnspireerde melodische black metal in het straatje van Dissection is catchy, energiek en afwisselend. Als grote fan van dat genre tel ik persoonlijk dan ook makkelijk 10 punten bij de score die mijn collega’s indertijd aan deze albums gaven.
Nu is er twee jaar later de nieuwe boreling Corpus, een boreling die de thema’s dood, verval, vergankelijkheid, angst en vernietiging in zich draagt. Corpus is niet enkel een album, maar maakt deel uit van een groter, interdisciplinair project waarbij de muziek van Astrophobos met beeldende kunst (Lisa Wallert) en fotografie (Morgan Norman) samensmelt om bovenstaande thema’s samen uit te diepen. De voorbije week kwamen deze verschillende disciplines samen in een expositie in een oude krachtcentrale die concreet vorm gaf aan de door deze artiesten gecreëerde dystopiaanse wereld. Om een idee te krijgen van deze samenwerking tussen beeld, foto en muziek is de catalogus van de expositie consulteerbaar op https://www.projectcorpus.com. Elk nummer op Corpus is verbonden met één van de kunstwerken.
Wat betekent dit alles voor de black metal van Astrophobos? De lyrische shift in het kader van de hierboven geschetste thematiek heeft eveneens tot een merkbare verschuiving in het geluid geleid: nog steeds eerder compacte nummers met veel afwisseling, maar minder catchy, kouder, meer riff-gedreven dan gedragen door melodie. Naarmate het album vordert, sijpelt wel meer melancholisch gevoel doorheen de nummers. Omdat de teksten voor het eerst volledig in het Zweeds zijn, volgens zanger Micke omdat hij in zijn moedertaal een sterkere verbinding tot stand kon brengen met de werken van de andere kunstenaars, kan ik dit niet koppelen aan specifieke teksten, maar de evolutie is onmiskenbaar.
Het album opent met het gelijknamige Corpus: zonder instrumentale ondersteuning krijst Micke de woorden Corpus computrescat. Dit is Latijn en geen Zweeds – Micke heeft Latijn gestudeerd – en heeft te maken met de verrotting van het lichaam (mijn kennis van het Latijn is eerder beperkt dus onthoud ik me van een letterlijke vertaling). Terwijl hij deze woorden als een mantra blijft krijsen, komen gitaar en drum erbij en zwellen aan tot het nummer losbarst… Althans, dat is wat je hier als luisteraar had verwacht! De band gaat echter verder met de beginriff, ondersteund door een slepende, bijna swingende drumbeat. Zo weet Astrophobos je op verschillende momenten helemaal op het verkeerde been te zetten.
Het daaropvolgende Utrotning geeft ons dan toch de blastbeats die in het eerste nummer uitgebleven waren. Er gebeurt heel veel in de vier en een halve minuut van dit nummer. Zowel qua riffs als ritmes is er voortdurend beweging, maar toch slaagt de band erin dit op natuurlijke wijze met elkaar te laten klikken. Knap!
De meer melancholische inslag waarvan sprake hierboven komt tot uiting vanaf Svärta, dat een mooi voorbeeld is van hoe de nummers qua structuur van elkaar verschillen. Het rustige begin gaat over in een ingetogen rock riff om pas in de tweede helft van het nummer voor het eerst vocalen te laten horen; de tekst van dit nummer is verder beperkt tot een viertal zinsneden.
Het is moeilijk om over hoogtepunten te spreken bij dit album, precies omdat het niveau steeds hoog blijft. Maar aangezien ik zelf een zwak heb voor emotionele uitbarstingen moet ik Liktal specifiek vermelden: de eerste helft van Liktal is een waar mid-tempo headbangfestijn. Na een goede drie van de zes minuten gaan alle remmen los en krijgen we een ijskoude, prachtige melancholische riff voor de kiezen, opgevolgd door een machtige gitaarpartij die de overtuigend uitgespuwde lyrics begeleidt.
Wanneer het album met het sterke Under Jord bijna zijn laatste minuut ingegaan is, verrast Astrophobos ons nog een laatste keer door de toevoeging van sfeervolle vrouwelijke vocalen die de melodie van de gitaar van het begin van Under Jord hernemen. De manier van zingen bracht me meteen terug naar Delictum van Siebenbürgen (1999). Nummer en album eindigen met weggestorven instrumenten: enkel harmonieuze vrouwelijke vocalen met een bijna sacraal karakter sluiten dit werkstuk af – het contrast met het begin van Corpus kan nauwelijks groter zijn.
Met Corpus heeft Astrophobos een album op de wereld losgelaten dat niet enkel een album is, maar een kunstwerk dat deel uitmaakt van een groter geheel. Thema’s als vergankelijkheid, dood en angst zijn universeel maar staan dichter bij ons bed dan ooit in een tijd waarin we dag in dag uit geconfronteerd worden met de vergankelijkheid van zowel het individu (Corona anyone?) als onze fragiele aardbol (klimaattop/-flop). Ik zou dan ook elke luisteraar aanraden om het voor handen zijnde beeldmateriaal er even bij te nemen.
Maar ook zonder de context van het project is Corpus een indrukwekkend staaltje muzikaal geweld. Soms introspectief in zijn agressie duurt het even voordat het album zijn diepgang openbaart; Corpus is de investering echter meer dan waard.
Score:
87/100
Label:
Triumvirate Records, 2021
Tracklisting:
- Corpus
- Utrotning
- Till Djupet
- Nattvard
- Svärta
- Liktal
- Under Jord
Line-up:
- Micke Broman – Zang, basgitaar
- Martin Andersson – Gitaar
- Jonas Ehlin – Gitaar
- Simon Samuelsson – Drum (sessiemuzikant)
- Elisabetta Marchetti – Zang (sessiemuzikant)
Links: