Headlines

Net voor de beste Deense deathmetalband ooit helemaal tot bloei kwam, bracht hij in 2000 op het Deense Mighty Music het album Soul Collector uit. Mighty Music was toen effectief nog een machtig label en met Soul Collector kregen we 33 minuten lang Duitstalige death metal voorgeschoteld die ouderwetse oorlogsdeathmetalriffs combineerde met verstaanbare brute holenmensgrunts, gebeten screams, mannelijke en vrouwelijke basgitaar en vooral: Reno Kiilerich. Een drummer die in mijn ogen één van de meest indrukwekkende 'blastbeaters' ooit is en probleemloos zowel extreme black- als grindvariaties ten toon spreidt (spreidde).Lees verder ›

De laatste keer dat ik een plaat van High Roller Records in de handen had was het een gevalletje jammer. Het label heeft echter ook Fortress gestrikt, en dat is godverdomme andere koek! Neoclassical Heavy Metal, met hoofdletters, fabriceert deze band uit het verre California in de Verenigde Staten.Lees verder ›

Alternatieve rockmuziek en grunge in het bijzonder waren heel populair in de jaren ‘90. Sindsdien ging het wat bergaf met het genre. In die mate zelfs dat vaak wordt gezegd dat rock dood zou zijn. Nou, gelukkig is dit niet het geval. Neem nu Mixed Up Everything. Een Australische band uit Melbourne, bestaande uit vier broers. Deze jongens houden rock echt wel springlevend hoor.Lees verder ›

Ave Maria II. Bij het zien bedenk ik me opnieuw hoe leuk het zou zijn om een schilderij van mezelf te hebben in bloed. Toch maar eens kijken hoe dat werkt. Maxime Taccardi heeft in ieder geval weer zijn eigen bloed gebruikt om dit kunststukje te maken, voor Déhà. Déhà de overactieve Belg die - hopelijk voor hem - gelukkig wordt van iedere dag muziek maken, opnemen en de wereld in sturen, heeft onder eigen naam deze Ave Maria II uitgebracht. Dus ook Ave Maria II, zou je denken? Wel, ja, maar nee. Niet onder zijn eigen naam, wel onder één van zijn 354 andere projecten, genaamd Yhdarl. Er bestaat ook een Duitse blackmetalband genaamd Ave Maria, die in 2011 het album Chapter I uitbracht, dit geheel terzijde.Lees verder ›

Er zijn maar weinig bands die zo goed filmsamples voorzien van een bijpassende muzikale omlijsting als het Britse Maybeshewill. Het nummer In Another Life When We’re Both Cats uit 2009 draait hier nog altijd rondjes. De manier waarop de sample met de intrigerende melancholieke klanken begeleidt vind ik nog altijd fenomenaal. Deze heren uit het Britse Leicester zijn tijdelijk van de radar verdwenen. In 2014 kwam hun laatste wapenfeit uit om het in 2016 even voor gezien te houden. Blijkbaar kriebelde het toch en zijn de heren na een optreden (op verzoek van Robert Smith van The Cure) weer langzaam ideeën gaan verzamelen, die zich een weg vonden naar dit nieuwste werkstuk.Lees verder ›

Het debuut van deze Duitsers Licht An viel bij Zware Metalen niet echt in goede aarde. Opvolger Epidemie mocht rekenen op nog slechtere kritieken. Dat belooft niet veel goeds voor het derde album. In de door de platenmaatschappij bijgeleverde biografie wordt gesproken van een meer eerlijk en in-your-face en rock-gericht album. Het is dan op voorhand moeilijk om objectief te blijven.Lees verder ›

Is het een EP of toch een volwaardig album dit Triumvirat van de Canadezen van Ossuaire? Op deze geluidsdrager staan vijf nummers verzameld en dit alles bevangt je voor net iets minder dan dertig minuten. Wat we weten is dat deze Canadezen reeds indruk op me maakten met eerder werk. Zo bleek Derniers Chants, maar ook Premiers Chants, eveneens uitgebracht door Sepulchral Productions, een meer dan aangename kennismaking met de black metal die de heren produceren. Het bleek black metal te zijn die geschroeid is op de Franse leest en me deed terugdenken aan platen van bijvoorbeeld Bekhira.Lees verder ›

Duistere tijden vergen duistere muziek. Einde recensie, dank u wel! Grapje, natuurlijk, want raad eens wie met een nieuwe plaat op de proppen is gekomen? Jawel, het is het Zweedse Unanimated! Dit is slechts het vierde album in het drieëndertigjarige bestaan van de band, dus laten we gauw gaan luisteren of Victory in Blood inderdaad een overwinning is voor deze Zweden.Lees verder ›

Toen Aephanemer in 2019 het album Prokopton uitbracht, kwam de interesse in het Franse kwartet internationaal relatief snel op gang. Op het album bracht het viertal uit Toulouse een geluid dat het stempel eigen mee kon krijgen. Gepaard met fraaie video’s, opgenomen in de bergen en bossen van Frankrijk, kreeg de symfonische melodieuze death metal een weldadige, verfrissende sfeer mee. Drie jaar verder is de doe-het-zelf mentaliteit ingeruild voor een platenmaatschappij: Napalm Records brengt nu het derde volledige album A Dream of Wilderness uit.Lees verder ›

Het Canadese Délétère brengt met de Duitsers van Sarkrista dit splitalbum uit. Het kreeg de titel Opus Blasphematum mee. Wie de bands wat kent, begrijpt de keuze voor de albumtitel dan ook meteen. Ik ken vooral het werk van Sarkrista, de heren spelen black metal in de Finse traditie. Dat wil dus zeggen, eerder melodieuze riffjes die aan hoge snelheid voorbij denderen. De black metal van de Délétère, uit Quebec, staat me echter zo niet direct voor de geest. De Canadeze blackmetalscene staat erom bekend ook hun muziek te funderen op ijzige melodieuze riffjes doch vaak met een meer paganeske insteek. Het eveneens Canadese Sepulchral productions is de platenboer van dienst. Dit label kennen we van erg sterke releases van bands als daar zijn: Forteresse, Serment, Ossuaire of Sombre Héritage.Lees verder ›

Kerst. Niet iedereen houdt ervan. Helemaal de bijbehorende muziek die tijdens het einde van het jaar wordt voorgeschoteld doet menig persoon kokhalzen van wansmaak. Nou ben ik zelf wel iemand die van wansmaak houdt zal ik maar zeggen. Een lekker kerstnummer gaat er bij mij best in. Vervang je in eerdere tekst het woordje kerst door piratenmetal dan blijft mijn mening nog steeds overeind. En ja, wat mij betreft is piratenmetal een sub-genre van folk(-metal). Ik houd wel van een portie niet al te serieuze en soms tot het overdrevene vrolijke muziek.Lees verder ›

Waaah speedcore! Geen speedmetal neen, speedcore. Deze kregen we via onze muziekbrievenbus binnen, wie ben ik dan om ze te weigeren. In de review van de EP Iniquitous Discord van Acid Enema heb ik uitgebreid mijn liefde voor het speedcoregenre verklaard. Dat jullie allemaal  Legionz Ov Hell‘s Apokalyptik Revelationz moeten beluisteren, de black metal speedcore climax bij uitstek, vermeldde ik al. In de grindcorescene flirt men ook regelmatig met speedcore, zoals dat bijvoorbeeld bij Mulk het geval is. The Berzerker moet ik ook nog droppen hier. Dat er ook een heus metalloze speedcore bestaat die enige vorm van originaliteit heeft en niet per se gericht is op zieke dansfeestjes, dat vergat ik mee te geven.Lees verder ›

Als je black metal zegt, zeg je Noorwegen. En iedereen kan binnen enkele tellen wel een dozijn black metal bandnamen opnoemen die afkomstig zijn uit het land waar de meeste diepvriespizza’s worden gegeten. In buurland Zweden is het aanbod van stoner bands een stuk groter. Toch heeft Noorwegen ook een aantal stoner bands die met hun kop ver boven het maaiveld uitsteken. Denk aan Kal-El, Saint Karloff, The Devil and the Almighty Blues. En dus Jointhugger die met Surrounded by Vultures zijn tweede album uitbrengt.Lees verder ›

Armnatt is een blackmetalband uit Portugal die zich al verscheidene jaren specialiseert in het maken van extreem rauwe, lo-fi black metal. Hoeveel jaren, precies? Dat weten ze zogezegd zelf niet meer. De band hult zich duidelijk in mysteriën. En de band, dat is het drietal Murmuhr, Tenebrous en Velnius, dat verder ook weinig referenties kan voorleggen. Hun albumhoezen zijn schoolvoorbeelden, karakteristiek voor het genre: monochromatisch, obscuur, met overmatig contrast en een totaal gebrek aan scherpte en detaillering. En zo klinkt ook de muziek.Lees verder ›

Treurig, treuriger en treurigst. Het funeral doomgenre is in zijn algemeenheid geen genre van hoop. Ieder lichtpuntje wordt vakkundig dicht geplaveid met een duistere gitaarriff, al dan niet ondersteund door enige zware keelklanken. De term putgrunt kennen we immers allemaal wel, deels vanuit de deathmetalscene, maar anderzijds ook vaak toegepast in funeral doom. Een ander handelsmerk vanuit de funeral doom is het toepassen van majestueuze gezangen.Lees verder ›

Wie houdt van black metal en nog nooit van Doodswens heeft gehoord, heeft de afgelopen jaren in comateuze toestand onder een steen geleefd. Bij menig festival of optreden mocht deze band een leuke plek op het affiche verwerven en nu is er eindelijk een debuutalbum verschenen. Waar Doodswens aan het begin van haar carrière opzien baarde doordat de band uit slechts twee leden bestaat en dan ook nog van het vrouwelijk geslacht, zijn dit thans beide geen zaken meer die ertoe doen.Lees verder ›

Er zijn verschillende redenen waarom ik onmiddellijk de aandrang voelde om dit debuut van Lhaäd te leren kennen én van een recensie te voorzien. Eerst en vooral werd het aangekondigd als “Industrial Ambient Black Metal”, een predicaat dat bij mij zowel verwarring als belangstelling opriep. Een prima voedingsbodem dus voor een grondige analyse. Ten tweede: Lhaäd is een Belgische band en komt ook nog eens uit via het eveneens Belgische Babylon Doom Cult Records, dat toch best wel al wat kwaliteitsvolle releases op zijn kerfstok heeft. Grote man achter Lhaäd is trouwens Lykormas (Filip Dupont), die u mogelijks kan kennen van Hemelbestormer of één van de bands van het zogenaamde The Nox Entity collective: Rituals of the Dead Hand, Entartung en Wolven.Lees verder ›