Toen in 2019 de EP Eternal Holocaust uitkwam, stond die lange tijd in mijn shortlist voor de Jaarlijst. Dat hij deze net niet heeft gehaald lag niet zozeer aan de concurrentie (al waren Vaders Thy Messenger en Drudkhs A Few Lines in Archaic Ukrainian allebei memorabele EPs). Het was vooral het gebrek aan dat tikkeltje extra, dat sprankje genialiteit dat ontbrak. Degelijkheid troef en mooi uitgebalanceerd, dat wel, maar ik miste finesses, verrassingen en iets memorabels. Dat de heren kunnen musiceren en een sterk en stevig blackmetalfundament kunnen neerzetten was echter overduidelijk.
Dit was tegelijk mijn eerste kennismaking met deze Italiaanse blackmetalband, die nochtans al sinds 2009 actief is en ondertussen al drie studio-albums achter zijn naam heeft staan. Drie albums die totaal aan mezelf en onze redactie voorbij zijn gegaan. Dat is jammer, want er was echt wel wat over te zeggen. Het debuut The Ancient Culture to Kill (2012) vermengde Bathory-stijl proto-black met melodische black metal, hier en daar een heavy metal riff en Belphegor-achtige vocalen. Sacrifice to Valaskjàlf, uit 2014, was misschien wel de grootste verrassing in hun oeuvre, want, en de naam verraadt het al, dit was een op en top vikingmetalplaat. Het type archaïsche, black-infused viking metal dat doet denken aan de begindagen van Enslaved en Satyricon. Hun laatste volwaardige studio-album, Infinite Cosmic Evocation, dateert al van 2016 en toont weer een heel andere kant van Krigere Wolf: atmosferische, kosmische black in de zin van Akhlys en consorten, vermengd met Marduk-geweld, Belphegor-stijl death/black en melodische black metal die hier en daar wat echo’s van Dissection vertoont. Uiteindelijk kregen we in 2019 dan de uitstekende EP Eternal Holocaust te horen, een vurige, snelle release die wervelt tussen Marduk, Belphegor en Mayhem, en eindigt met een Dissection cover.
Als je deze afgelegde weg analyseert zou je kunnen concluderen dat Krigere Wolf een band is die nog steeds op zoek is naar een eigen geluid, maar dat lijkt me een misvatting. Deze Italianen houden er gewoon van om hun eigen ding te doen en te experimenteren met verschillende subgenres. Enige muzikale vrijheid dus, maar telkens is black metal de basis. En dat leverde tot nu toe telkens kwaliteitsvolle muziek op. Er zijn overigens ook wel degelijk bepaalde terugkerende elementen die de identiteit van Krigere Wolf bepalen: melodische riffs, rauwe vocalen (op Eternal Holocaust was een fijne wisselwerking tussen diepe grunts en hese krijsen te horen), hier en daar een beperkt sfeermomentje of een korte solo en vooral heel veel drive en energie.
Dat is op de nieuwe EP Blazing in a Purging Fire eigenlijk niet anders, maar Krigere Wolf kiest hier voor een onverwachts nieuwe aanpak. Met de intro en de albumhoes probeert de band ons eerst nog op het verkeerde been te zetten. Krijgen we dan toch weer viking metal te horen, zoals op Sacrifice to Valaskjàlf? Het titelnummer neemt vervolgens alle twijfels weg: nee, hoor, Blazing in a Purging Fire is gewoon een rechttoe rechtaan blackened thrashplaatje! Zoals we ondertussen van de band gewoon zijn ligt het tempo lekker hoog, horen we af en toe een melodische riff of scheurende lead passeren en wordt er gewerkt met twee soorten vocalen: telkens een rauwe schreeuw, maar met verschillende frequenties. De laagste van de twee neemt meestal de overhand. Gitarist Salvatore Leonardi is hier voor het eerst verantwoordelijk voor de vocalen en maakt geen gebruik van de diepe grunt van zijn voorganger op Eternal Holocaust. Hoewel het om een Italiaanse band gaat, is het geluid opvallend Scandinavisch. Dat het mixen en masteren van deze plaat in handen was van Magnus “Devo” Andersson (ex-Marduk) in de Endarker Studio in Zweden zal daar wel voor iets tussenzitten.
Under the Rays of the Black Sun is zo mogelijk nog wat sneller en venijniger. Krigere Wolf heeft het perfecte materiaal in handen om een live publiek compleet los te laten gaan. Ik zie de moshpits al kolken! Na een lekker schreeuwerige solo is er even tijd voor een cool-downmomentje (even de gevallen krijgers uit de moshpit oprapen). De blackmetalbasis komt hier wat duidelijker tot zijn recht.
Ook op Shall the Absence of God be Blessed horen we elementen uit black, thrash en death, maar het gaat toch vooral richting black ’n roll hier. Live gaat ook dit nummer het prima doen want het is rauw en catchy als de hel zelf, maar op zich mist het wel wat unieke identiteit. Het is allemaal vrij anoniem vind ik. De riffs zijn wel degelijk, maar soms wordt teveel de makkelijke, gekende weg gekozen.
Zoals ik al zei: Krigere Wolf doet zijn eigen ding en experimenteert deze keer met thrash metal. Het drietal rond bandoverste Rick Costantino doet waar het goed in is: stevige kwaliteitsmuziek maken. Opnieuw mist het finesse en is het allemaal wat te ééndimensionaal, maar de band heeft zich duidelijk geamuseerd met het maken van deze EP en dat is uiteindelijk ook wat men met deze release van het publiek verwacht: zich vermaken na al die virale ellende. Daarvoor moet je ofwel de band live gaan bekijken, ofwel een platenspeler in huis hebben/halen, want Blazing in a Purging Fire is enkel op vinyl te verkrijgen.
Label:
Black Ritval Records, 2021
Tracklisting:
- Before the Gale (Intro)
- Blazing in a Purging Fire
- Under the Rays of the Black Sun
- Shall the Absence of God be Blessed
- Wolves in the Throne of Death
Line-up:
- Rick Costantino – Basgitaar
- Salvatore Leonardi – Gitaar, stem
- Salvatore Martino Testa – Drums
Links: